ΟΣΜΩΣΕΙΣ ΑΥΧΜΗΡΩΝ ΙΝΔΑΛΜΩΝ
Στα 1903 ο Otto Weininger
διαμελίζει την καρδιά του με πυροβολισμό στην Βιέννη.Στα 1910 ο Carlo
Michelstaedter τινάζει τα μυαλά του στον αέρα στην Φλωρεντία. Οί
διάσημοι,φιλόσοφοι, νεανίαι αυτόχειρες είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά,ήταν
Καθηγηταί Φιλολογίας καί μανιώδεις νεοπλατωνικοί.Πέρα από την βαθειά έτερη,
προσωπική κινητροδότηση εκάστου,πρό του απονενοημένου διαβήματος,είναι
δεδομένο,ότι κάποιον ρόλο διαδραμάτισε καί η προσήλωσις τους σε μία
υπερβατική, μεταφυσική προοπτική αδιαπτώτου δικαιώσεως,ενώπιον της οποίας, ο
χύδην εγκλωβισμός στα επἰγεια πεδία καθίστατο,οδυνηρός καί περιττός. Αλλά καί
ένας άλλος σοβαρός παράγων,τον οποίο θα αναγνώσετε στην τελευταία παράγραφο.
Η εμβριθής εντύφησις τους στο
πλατωνικό κοσμοείδωλο,χρωματισμένο εντόνως από το πρίσμα συγκεραστικής
εξαντλήσεως της αυστηρότητος του,από τον Πλωτίνο,διαμόρφωσε την γραμμή
υποκειμενικώς νοουμένης σοφίας καί αυτεπιγνώσεως, αλλά καί προοδοποίησε την
επεισοδιακή τελική φυγή τους. Ομιλούμε περί του νεοπλατωνισμού.Καρπός του
φιλοσόφου Πλωτίνου,ο οποίος στον 3ο αιώνα μ.Χ, θα αποπειραθεί να συνδυάσει
βασικές δοξασίες του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους, των μεικτών
ελληνιστικών,πνευματικών εφέσεων αλλά καί ανατολικών ινδουστικών τάσεων,σε μία
εποχή ιδεολογικής παμμειξίας,εκ της οποίας ανέκυψε καί ο Χριστιανισμός..
Βασικός άξονας του Πλωτίνου,είναι
η πεποίθησις ότι ο αισθητός κόσμος είναι.. Πρώτον,φθαρτός,πεπερασμένος,διαβρωτικός καί απόρροια μίας υπάτου
ασυλλήπτου οντότητος,η οποία βρίσκεται επέκεινα αυτού.Το απόλυτο καί
αυθύπαρκτον Εν.Δεύτερον,στον άνθρωπο αλληλοπεριχωρούνται
δύο συστατικά.Το σώμα τάφος,με ημερομηνία λήξεως.Καί η λεγόμενη άυλη
υπόσταση,διαβαθμισμένη σε Νούν καί Ψυχή.Αυτά τα στοιχεία,εμφυτεύονται στο
σώμα--σήμα,διά της γεννήσεως,διάγουν ή οφείλουν να διάγουν, βίον ανεξάρτητον
καί παράλληλον προς την αισθητήν διάστασιν,καί διά του θανάτου,κυρίως η
λεγόμενη Ψυχή, αποδεσμεύεται,καί αν έχει βιώσει την αγαθήν αλήθειαν,μετέχει
μίας διαφορετικής μετακοσμικής καταστάσεως στην ατελεύτητον αιωνιότητα..ένα
είδος ψυχικού επαναπατρισμού.
Η προαναφερθείσα μεμειγμένη
εκδοχή της πλατωνικής θεωρίας,από τον
Πλωτίνο,σημάδεψε την δογματική,σημειακή εξέλιξη του χριστιανικού,ιουδαικού,καί
ισλαμικού μυστικισμού.Ο απολογητής του Χριστιανισμού Αυγουστίνος,καί
διαμορφωτής του ηθικισμού του,ομολόγησε ευθαρσώς την σαρωτική επίδραση του
κράματος ιδεων του Πλωτίνου.στην εκκόλαψη της θεολογικής του μορφώσεως.Ο
νεοπλατωνισμός,θα επανἐλθει σε διάφορα χρονικά διαστήματα,ως τροφή
προβληματισμού στην μεσαιωνική χριστιανοκρατούμενη Ευρώπη,με σημαντικό σταθμό
την διαμάχη του περιφήμου Σχολαστικισμού,στον 10ο αιώνα,μεταξύ νεοπλατωνικών
καί αριστοτελικών διανοητών.Εμβληματικώς μεταξύ Scottus Erigenes καί
Rosselini,καί θα επηρεάσει την ευρωπαική φιλοσοφική σκέψη,γιά αιώνες.
Αξίζει να μνημονεύσουμε την
θεμελιακή αντιπαράθεση τους,μέ ένα απλό παράδειγμα--γρίφο.Όλοι βλέπουμε τα
συμπαθή σκυλιά.Πρίν υπάρξει το είδος των σκύλων,υπήρχε στον περίφημο κόσμο των
Ιδεών,η γενική εννοιακή καί οντολογική σύλληψις τού σκύλου;;Δηλαδή η όρνιθα
γέννησε το ωόν,ή το ωόν την όρνιθαν;;Πολλάκις οί σοφοί Γέροντες,περιπλέκουν τα πράγματα καί ποδηγετούν τούς πνευματικώς
ανησυχούντας σε διανοητικές δολιχοδρομίες καί δαπανηρές περιπέτειες ,οί οποίες
κοσμούν το μέτωπο των σκεπτικιστών ,αλλά
καί οπλίζουν την μήνιν των φανατικών.Βεβαίως υφίσταται ανέκαθεν καί μία
άλλη ομάδα,η οποία ευφυώς καί ρεαλιστικώς συλλογιζομένη,μετατρέπει τις
θεολογίζουσες καί φιλοσοφικές διαπορήσεις σε δογματικά,εξουσιατικά ξίφη,διά των
οποίων εξασφαλίζει,διά της μαζικής υπεραπλουστεύσεως, άνετον επιβίωσιν
παρασιτισμού.Είναι τα εκκλησιαστικά κατεστημένα πάσης αποχρώσεως..
Παρά τις διαφορετικές
συνεξαρτήσεις καί ερμηνείες,κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο συγκρητιστικός,ακραίος
νεοπλατωνισμός του Πλωτίνου,ένας μεταλλαγμένος σημειακώς, χριστιανισμός,όπως
τον χάλκευσαν οί ..πατέρες της Εκκλησίας.Αν καί έθετε σαφώς άλλες προυποθέσεις
γιά την κατάκτηση της θρυλικής μεταβιώσεως, της ούτω αποκαλουμένης Ψυχής,στην
θειστική αθανασία.Κατά την θεωρίαν αυτήν,το άυλον πνεύμα μεταβαίνει διά
καθαρμών προς αυτήν,καί όχι η Θεότης,η το Εν προς αυτήν.Μολαταύτα δεν παύει να
καθιερώνει την αυθαίρετη,επινοηθείσα αυτεξουσιότητα της ..Ψυχής,έναντι του
σώματος,καί του κοσμικού γίγνεσθαι.
Βεβαίως οί Χριστιανοί θα
τραβήξουν το λεπτό νήμα της διελκυστίνδος στα άκρα,με την γνωστή
συνθηματολογία..ο φίλος του κόσμου καί
των ενστίκτων, απεμπολεί την..Ψυχή του,γίνεται εχθρός του Θεού καί της
επουρανίου βασιλείας του..Καί επί της αρχής αυτής,αναπτύσσεται το
ιδεολογικό καί θεολογικό τους
αφήγημα,στο οποίο συναντάμε τα επείσακτα
φαιδρά παραμύθια ,από τον Αβραάμ,μέχρι τον Ιησού,με νεοπλατωνικά στρεβλωθέντα
καρυκεύματα,προς γεύσιν καί τέρψιν των μογιλάλων πιστών.
Είναι ωραίος καί συναρπαστικός ο
κόσμος των δογμάτων,των οραμάτων,καί των θεωρητικών εφευρέσεων.Είναι γλυκιά η ατμόσφαιρα των
μύθων καί των ιδεαλιστικών φυγών καί υψιπετών πτήσεων,απότοκος της εγκεφαλικής
αρετής,να συλλαμβάνει καί χιμαιροκυνηγεσίες.Όλα αυτά όμως,διακρατούν ένα
κεντρικό ελάττωμα.Είναι εν πολλοίς ανέφικτα,στον μόνον πραγματικό κόσμο.Της
Ιστορίας.Καί αυτή, συνιστά το αέναον παγκόσμιο Δικαστήριο,ανθρωπίνων πλασμάτων
καί πλασματικών κατασκευών.
Καί η Ιστορία,δεν υποθάλπεται από
αφηρημένα δόγματα κοσμοδιορθωτών,αλλά από την βιαία δυναμική των ενστίκτων,των
ορμεφύτων,των συναισθημάτων καί των παθών.Παρά τις ιδεολογικές μεταμορφώσεις
καί δογματικές επικλητικές μεταμφιέσεις,ο πυρσός της ιστορικής βιογραφίας των
ανθρώπων καἰ των λαών,αναρριπίζεται από
το ανεξάλειπτο καί ανεξίτηλο αποτύπωμα της βιολογικής καί βιοργανικής επιταγής
της κυριαρχίας,η,της παραιτήσεως εξ αυτής,του εξανδραποδισμού.Ο ακριβής ,ψυχρός
προσδιορισμός των ανθρώπων ,ως αγελαίων μαζικών κτηνών, ανωτέρου επιπέδου,δεν
είναι ύβρις,αλλά ταυτότητα,ευκρινώς διαπιστουμένης σε όλες τίς ιστορικές
σελίδες,οί οποίες ,όταν δεν υπογράφονται από άφθονο αίμα,βρίθουν από τα κάθυγρα
περιττώματα της απάτης,του δόλου,του ατέγκτου ανταγωνισμού επιβιώσεως καί
κατισχύσεως.Καί οί αγαθοί ιδεαλισμοί..πάνε περίπατο.Επιστρέφουν στα μοναχικά
κελλιά των απόκοσμων γραφιάδων καί φιλερήμων στοχαστών.Δηλαδή ,από το τίποτα
στο πουθενά.
Ωραία καί μαγευτικά, τα ελάλησαν
καί τα συνέταξαν οι ιδεαλισταί πασών των εποχών. Περί
ειρήνης, δικαιοσύνης, ευτυχίας,ευδαιμονίας. Περί επιγείων παραδείσων.Περί τελείων
κοινωνιών αγάπης ,ελεημοσύνης καί
συμπόνοιας των πάντων προς τους πάντας.Περί ιδανικής πολιτικής αρμονίας.Από την
αρχαία,ελληνική,ευγενή φιλοσοφία του ορθού Λόγου,πέρασαν 2.500 χρόνια.Από τα
οράματα του Πλωτίνου,ο οποίος,πλην των ψυχικών ενοράσεων ,διέθετε καί
πολιτειακά ιδανικά προτάγματα,πέρασαν 1800 χρόνια.Η ..θεόπνευστη χριστιανική
βυζαντινή Αυτοκρατορία διήρκησε 1100 χρόνια.Από τον ευρωπαικό ορθολογιστικό
διαφωτισμό καί ουμανισμό ,απέχουμε 400 χρόνια.
Καί μετά από όλα αυτά τα
εντυπωσιακά θεωρητικά καί μη, επιτεύγματα,τίθεται αυτομάτως,αναντιλέκτως, ένα
λιτό καί αμείλικτο ερώτημα,ρητορικής υφής.Άλλαξαν οί άνθρωποι;;Έγιναν καλλίτεροι
ή χειρότεροι;;Μετεβλήθη το υλικό ιστορικής διαδρομής των κοινωνιών;;Η
βαναυσότης καί η πολυεπίπεδη μαχητική σύγκρουσις;;Αλλοιώθηκαν τα βασικά
φυσιογενή ένστικτα των λαών;;Σαφώς υπήρξε τεχνολογική,επιστημονική πρόοδος,όμως
στον 20ο αιώνα είχαμε δύο φρικτούς, παγκοσμίους πολέμους.Καί σήμερα διεξάγεται
με διάφορα σχήματα,μία πολεμική,αδυσώπητη παγκόσμια επιχείρηση κυριαρχίας καί
καθυποταγής, με χίλια προσωπεία.
Μετά από τόσους αιώνες
διαφωτισμού,επιφανειακής ορθολογιστικοποιήσεως,εν τη ουσία,το πολύχρωμο φάσμα των ανθρωπίνων
κοινωνιών,σε επίπεδο ενστίκτων παραμένει,τουλαχιστον στην παλαιολιθική
εποχή,κατά την ευμενεστέρα εκδοχή.Είναι τεκμηριωμένο από την ψυχονευρολογία,ότι
στον εγκέφαλο τού άνθρώπου των ημερών μας,λειτουργούν ακόμα τα πρωτόλεια νευρικά
στρώματα των ερπετών καί των θηλαστικών,
παλαιοτάτων,εγγενών εξελικτικών φάσεων.Σε σύγκρουση ή σε αρμονία με την νεωτάτη
επίστρωση των λεγομένων ορθολογικών τμημάτων.Κάθε πλάσμα είναι η αλληλουχία της
μακραίωνης προιστορίας της φυσικής επιλογής.Καί αυτή δεν διαγράφεται με
ιδεοληψίες.
Οί εκτοπλασματικοί ιδεολογικοί
καί θρησκευτικοί ιδεαλισμοί,εκκινούν από ένα αφαιρετικό σχήμα.Την ύπαρξη
εγγενών ιδανικών ανθρώπων,σε μαζική κλίμακα καί διά αυτής της οικτράς
αυταπάτης,της δυνητικής μεταπλάσεως τους σε άψογες κοινωνικές
συγκροτήσεις.Πρόκειται περί αυτοεκπληρουμένης φενάκης,εστιαζομένης σε μία
φοβερή πλάνη.Στην επιβολή τού ερεθισματικού
περιβάλλοντος επί της κληρονομικής ,βιολογικής,αναλλοιώτου βάσεως των
λαών.
Καί αυτό μεθερμηνεύεται ως
εξής.Στούς αιθεροβατικούς ψυχεδελισμούς καί Χριστιανισμούς..διά της
θείας,ψυχικής κλήσεως,στούς ορθολογιστικούς ουμανισμούς,διά της βελτιώσεως του
μαζικού μορφωτικού επιπέδου,στούς μαρξιστικούς χιλιασμούς,διά της
κοινοκτημοσύνης των παραγωγικών αγαθών,στους ρασιοναλιστικούς
Φιλελευθερισμούς,διά της ελευθερίας τού εμπορίου καί της επικοινωνίας,δύνανται
οί άνθρωποι να γίνουν καλλίτεροι,ή καί χειρότεροι,αναλόγως των επιρροών
περιβαλλοντικών πνευματικών καί οικονομικών επιρροών,οί οποίες θα
μετατροπαλίσουν ρηξικέλευθα ,εσαεί,τα βιοργανικώς στηριζόμενα πεπρωμένα τους.
Σίγουρα οί κοινωνικές αλλάγές
επηρεάζουν τον τρόπο εκφράσεως καί δράσεως των λαών.Όμως απλώς αναδεικνύουν καί
δεν χαλκεύουν τις φυσιοκρατικές ορμέφυτες κινητροδοτήσεις,οι οποίες φέρουν
πάντα την διαφορετική σφραγίδα της εκάστης Ράτσας.Η Ιστορία διέψευσε μετά
πατάγου καί κονιορτού, τις αφύσικες,ουτοπικές ψευδαισθήσεις,αυτούς
τους αποφωλίους ινδαλμούς,όπισθεν των οποίων ,ευρίσκονται ,κάθε άλλο ,παρά
ιδεαλιστικές ομάδες κερδοσκόπων εξουσιαστών.
.
Η Μήτηρ Φύσις έχει συγγράψει τα
δικά της αψευδή κεφάλαια κοινωνιολογίας.Τις Ράτσες.Την οργανικήν ιεραρχία καί
διαπάλη τους.Τον κοινό εξωτερικό τους αγώνα,αλλά καί την εσωτερική αξιομετρική διαβάθμιση των μελών τους.Τον
ανειρήνευτο πόλεμο.Ιδανικές κοινωνίες δεν υπήρξαν καί δεν θα υπάρξουν ποτέ.Το
καθαρό βλέμμα ενός μεγίστου Ιδεαλιστού,του Πλάτωνος,παρά την νοσφιστική χρήση
του από διάφορους ερμηνευτές ,του επέτρεψε να σημειώσει με κάποια μελαγχολία
στην στοχαστική ωριμότητα του..
Γιά να υλοποιηθεί η ιδανική
Πολιτεία,πρέπει να εμφανιστούν παιδιά θεών..Παρά ταύτα,τα ἐμπρακτα
βιοπολιτικά, προτάγματα,ως ιθυντήριες
γραμμές καί πέραν των σημειακών μετακοσμικών του συλλήψεων,θα διαυγάζουν πάντα
τα Έθνη της Αρίας Φυλής,στην προσπάθεια τους,να εναρμονίσουν την πολιτική
λειτουργία με την Βιολογία καί την αριστοκρατική Ευγονία,στον αγώνα
περιφρουρήσεως του θησαυρού του Αίματος,της κοινής κληρονομικής Γενέθλης του
πολιτισμού,της εμφύτου πνευματικής ιδιοπροσωπίας καί της πολεμικής Αρετής.
Είναι λύτρωσις καί θωράκισις
έναντι των άσαρκων καί αρνησίκοσμων ουτοπιών καί των εκτοκοσμικών θεικών
Μορμολυκείων η αναβάπτισις στον
Ηράκλειτο.ΈΙναι τελική θεραπεία η συνάντησις μας με την αριστουργηματική
εικονοκλαστική βιαιότητα του Νίτσε.Είναι όμως ,ιδιαιτέρως λυσιτελής η
ανακάλυψις ενός αγνώστου Γερμανού Φιλοσόφου,τού Martin Wieland,ο οποίος στα
1795 έγραφε στον Goethe...
Η Φύσις δεν αναγνωρίζει καί δεν
γνωρίζει απόκοσμα Ιδεώδη.Έχει τους σκληρούς νόμους καί πάντα θα λειτουργεί με
αυτούς.Ένας υγιής εκ φύσεως άνθρωπος,δεν χρειάζεται να λαμβάνει φάρμακα καί
οπιούχες,υπνωτικές ουσίες.Τον ιατρό τον χρειάζονται οί ασθενείς.Τις αιθέριες
ιδεολογίες καί τις θρησκευτικές ενοράσεις,τις αρπάζουν άνθρωποι,οι οποίοι
υποφέρουν εκ του γεγονότος της διχασμένης, προβληματικής τους υπάρξεως.Αυτό
ισχύει καί γιά τους λαβωμένους φυλετικώς λαούς..
Αν οφείλουμε ευγνωμοσύνη στην
βιολογική επιστήμη,θα πρέπει να την επικεντρώσουμε με ευλάβεια στον
προσδιορισμό των Νόμων της Φύσεως, τους οποίους ,εν σπαργάνοις, είχαν
διαπιστώσει βιοπολιτικώς, ενστικτωδώς, οί αρχαίοι άριοι Λαοί.Καί η Γενετική
δόμηση της Φύσεως είναι δεδομένη..Δεν υπαρχει Ψυχή,άνευ ορμονικονευρικού
συστήματος.Δεν υπάρχει Πνεύμα,άνευ των εγκεφαλικών οργάνων καί λειτουργιών.Καί
η ακένωτος δεξαμενή τους είναι η φυλετική,ιδιαίσθητος Κληρονομικότης.Το γενέθλιον Αίμα είναι..
Σώμα.Αισθητική.Πνεύμα.Πολιτισμός.Μόνον διά του επιλεκτικού εξευγενισμού του
Γένους ,με αυστηρά ευγονικά κριτήρια,προωθείται η κοινωνική ευπραγία.Καί σε
αυτό το θέσφατο,ο Πλάτων ήταν ρεαλιστής,καίτοι Αθηναίος
αριστοκράτης,πυροδοτήθηκε από το λακωνικόν Πνεύμα.
Να χτίσουμε ἐμβια ιδεώδη επί των
θεμελίων του αυτεξουσίου,αειγενούς Κόσμου καί της Φυσικής,φυλετικής
Πραγματικότητος.Καί γιά να επιστρέψουμε ξαφνικά,εδώ στό τέλος του κειμένου,στην
πρώτη παράγραφο καί στα παραδείγματα της..Μεγάλοι Νεοπλατωνικοί θεωρητικοί του
περασμένου αιώνος,ο Weininger καί ο Michelstaedter ,παρά την θεαματική
εντρύφηση τους στον Πλάτωνα καί στον συγκρητιστή ερμηνευτή του Πλωτίνο,δεν
μπόρεσαν να απολαύσουν τα όποια ιδεαλιστικά αγαθά τους.Μελετούσαν τους
Ιθύντορες μίας ξένης, γιά αυτούς,
φυλετικής Ψυχής.Αποτέλεσμα η εσωτερική σύγκρουσις καί ο προσωπικός τους ψυχκός
διχασμός.Δεν ηδυνήθησαν να απορροφήσουν τον ιδεοκρατισμό μίας αλλοτρίου
αρχετυπικής φυλετικής Ψυχοσυνθέσεως.Αυτοκτόνησαν καί οί δύο Καθηγηταί σε ηλικία
23 ετων..Ήσαν εβραικής καταγωγής.Τό Αίμα ήταν ανυπέρβλητο πρόσκομμα γιά την
ποθητή εγκαταβίωση μη εβραικών
ιδανικών..Αυτοπυροβολήθηκαν.Ο Weininger το είχε ομολογήσει ευθαρσώς,λίγο πρίν πατήσει
την σκανδάλη...
.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΓΟΣ
