EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

SACRUM SEXUALE

BARON JULIUS EVOLA

ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΚΟΙ ΑΡΧΕΤΥΠΟΙ.

Η ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΚΑΙ Η  ΓΥΜΝΟΤΗΣ.

Μετάφρασις. Αποστόλου Λαγού

Καθηγητού Γερμανικής Γλωσσομάθειας

Μέχρι τώρα παρατηρήσαμε την πρωτόλεια διπολικότητα των φύλων, της ανδρικής και θηλυκής Αρχής στην αφηρημένη και μεταφυσική ορολογία.Από αυτό το σημείο θα την αναδιφήσουμε συνοπτικά σε θεικές μορφές σε θεοφάνεια και κρατοφάνεια.Αυτές οι μορφές στις Παραδόσεις της Αρχαιότητος λειτουργούσαν ως Αρχές,ως πραγματικές υποστάσεις.Με αυτές πλησιάζουμε το υπαρξιακό επίπεδο και την συγκεκριμένη ανθρώπινη σεξουαλικότητα,που συνάπτεται με το νόημα του ιερού Μύθου, των ιεροπραξιών και των θεσμών.Αν θέλει κανείς στον χώρο της μυθολογίας να προβεί σε διαφοροποιητικούς χαρακτηρισμούς,πρέπει να διαθέτει την κριτική ικανότητα.

Ιστάμεθα ενώπιον ενός πλήθους σχημάτων πολυσήμαντου χαρακτήρα,που ως υπόστρωμα εδραιώνουν ιδιότυπες σημασίες,όχι μόνον στην πολυμέρεια των απόψεων,στις οποίες δύνανται να αναγνωριστούν και να ανακαλυφθούν,αλλά και λόγω ιστορικών συντελεστών,αυτές οι μορφές αποτελούν συνέπεια μίξεων,που προκαλούν μεταμορφώσεις και παραλλαγές σε μυθολογήματα και λατρευτικές εκδηλώσεις,σε διαφορετικές κουλτούρες,αλλά ενίοτε και στην Ιστορία του ίδιου πολιτιστικού κύκλου.

Σχετικά με την θηλυκή Αρχή,διαπιστώνουμε την ποικιλία των εικόνων της η των επιφανειών της στο περίγραμμα δύο βασικών τύπων,τους οποίους ονομάζουμε Αφροδισιακό και Δημητριακό.Οι δύο αυτές κατηγορίες αντιστοιχούν στον Αρχέτυπο της ερωμένης και στον Αρχέτυπο της μητέρας.Υπάγονται στην δυνητικότητα του θεικού,ουσία,ύλη,sakti,και στις δύο πτυχές της δυνάμεως του σε εναργή κατάσταση.Μίας δυνάμεως η οποία έχει λάβει μορφή από το αιώνιον, ανδρικόν στοιχείον,έγινε ζωή και από την οποία τροφοδοτείται η μορφή της.

Ο δημητριακός τύπος είναι ανιχνεύσιμος στην ευρωπαική αρχαιότητα ήδη από την παλαιολιθική εποχή,απαντάται και στην νεολιθική,σχηματοποιήθηκε στις προελληνικές μητρικές θεότητες.Εμφανίζεται πάλι στην μεσογειακή ζώνη ,από τα Πυρηναία ,από την κουλτούρα του Αιγαίου,μέχρι την Αίγυπτο και την Μεσοποταμία.Βρίσκεται και στην Ινδία, της προ Αρίων εποχής, μέχρι και την Πολυνησία.Βασικό πρόταγμα και πρόσημο του δημητριακού τύπου συνιστά το θέμα της γονιμότητος,ως νατουραλιστική έκφραση της Ιδέας της θεάς,που κατανοείται ως η ζωή και η ρίζα της ζωής.Απεικονίζεται στα άμορφα,στεατοπυγικά αγαλματίδια της παλαιολιθικής εποχής.

Εκτός της όψιμης αγνής μορφής της εξελληνισμένης Δήμητρας,ο τύπος αυτός ιχνηλατείται και σε αρχαιότερες γυμνές μορφές Θεοτήτων.Η δραστική απεικόνιση του επισημαίνεται  αργότερα σε μία θεά με αμέτρητα στήθη και σε γυμνές θηλυκές φιγούρες,οι οποίες στέκονται όρθιες η πλαγιασμένες με την πλάτη με ανοιχτά πόδια,με προφανή σκοπό την επίδειξη των γεννητικών τους οργάνων αλλά και γα να ακτινοβολήσουν το sacrum sexuale,την ιερά σεξουαλικότητα,στην διάσταση της μαγικής ενέργειας,mana,της γονιμότητας,της Genitrix,της αρχικής μητέρας.

Σε μερικούς πρωτόγονους λαούς, το ίδιο μοτίβο βρίσκει έντονη έκφραση στον γραμμικό σχεδιασμό των θηλυκών γεννητικών οργάνων,το ανάποδο τρίγωνο,με μία γραμμή στην κάτω γωνία,που παραπέμπει στο άνοιγμα της σχισμής της Vulva[εξωτερικά, θηλυκά, γεννητικά όργανα].Σύμβολο η Χρίσμα της μαγικής ισχύος,η οποία επιδρά γονιμοποιητικά αλλά ταυτόχρονα και απωθητικά, τρομακτικά,σε εκείνον που την πλησιάζει,αλλά δεν έχει δικαίωμα να την προσεγγίσει.Μία παρόμοια σημασία εντοπίζουμε και στην θηλυκή χειρονομία της ανασύρσεως των φορεμάτων και της επιδείξεως του γεννητικού οργάνου,μία χειρονομία συμβολίζουσα το νόημα της αποτροπής προσπελάσεως του.

Για παράδειγμα ,σύμφωνα με τον Μύθο,οι γυναίκες της Λυκίας με αυτήν την χειρονομία απέκρουσαν τα απειλητικά κύματα του Ποσειδώνος.Και στον ισλαμικό,πολιτιστικό κύκλο βλέπουμε, με αυτήν την συμβολική κίνηση ,με το ταυτόχρονο πέταγμα της μανδήλας,την θεά της Σελήνης al-Uzzas,να κρατά μακριά τον απεσταλμένο του Προφήτη Μωάμεθ,που ήθελε να αποκόψει το αφιερωμένο σε αυτήν δένδρο.

Η μεγάλη θηλυκή Θεά,Magna Mater Genitrix,είχε πολλά ονόματα που εκπροσωπούσαν την εικόνα της δημητριακής Αρχής,που αποτελούσε και μια πραγματική,σφοδρή δύναμη.Είναι η μητέρα γη.Είναι η ιρανική Ardvi,την οποία ο Ahura Mazda,ονομάζει..το ύδωρ του..μια ονομασία που σχετίζεται με ένα μυθικό ποτάμι που ρέει από πολύ ψηλά ,και από το οποίο εκπηγάζει το ύδωρ της ζωής,στην συμβολική γονιμοποιητική σημασία των γονίμων,ζωοποιών, ενεργειακών δυνάμεων.Εδώ τονίζεται η υγρή Αρχή ως στοιχειακή ουσία της Θεάς.Μία νεοπλατωνική ετυμολογία υπογραμμίζει έντονα έτερη άποψη αυτής της Αρχής,η οποία λαμβάνει το όνομα της φαινομενικής εκφάνσεως αυτής της Θεάς,της Ρέας,από το ρεί..ρέει..ροή.

Εξ αυτού παρατηρούμε ότι οι Θεές που ανήκουν στον δημητριακό τύπο,όπως η Ήρα από το Άργος,αλλά και εκείνες που υπάγονται στον αμαζονικό τύπο ,όπως η Παλλάδα Αθηνά,επανακτούν την παρθενία τους όταν αναβαπτίζονται στα νάματα ,στην αρχική τους ουσία,η οποία τις ανανεώνει και αποκαθιστά την φύση τους.Από τα μυθολογήματα των μυστηρίων της Ήρας,μας παραδίδεται ότι η Θεά αποκτούσε πάντα την παρθενία της,όταν αναβαπτίζονταν τελετουργικά στα ύδατα της πηγής του Κάναθου.

Να φέρουμε στην μνήμη μας την ρωμαική λατρεία της Vesta,που ετελείτο σε τρεχούμενα ύδατα η σε πηγές υδάτων.Μόνον αυτά τα ύδατα απεκαλούντο ζωντανά ύδατα σε καθαρτικές ιεροπραξίες,τις οποίες τελούσαν οι Vestalinnen..Ιέρειες της Vesta,της Εστίας.Και από την ινδική κουλτούρα αναφέρουμε το θέμα της Μεγάλης Θεάς,που έλαβε την ρευστή,ρέουσα μορφή της στον ποταμό Γάγκη,τα ιερά νερά του οποίου καθαρίζουν από κάθε αμαρτία.

Την υψηλότερη υπόσταση στον κόσμο τέτοιων μορφών τις συναντάμε εκεί ,όπου η Μεγάλη Θεά,όμοια της της Γαίας του Ησίοδου,εμφανίζεται να γεννά χωρίς συμμετοχή άνδρα η να γεννά γονιμοποιημένη από τον ίδιο της τον γιό,ο οποίος είναι και ερωμένος της.Είναι ο σύντροφος της,αλλά η ίδια τον έφερε στην ζωή,παίζει έναν κατώτερο ρόλο ως εκτελεστικό εργαλείο και περιγράφεται συχνά ως ευάλωτο ον, που πεθαίνει και αναγεννιέται χάριν της Θεάς,μητέρας και ερωμένης του.[Τammuz,Attis έναντι της Ρέας Κυβέλης και της Isthar].To νόημα είναι σαφές.Στην Θεά βρίσκεται η Αρχή και η πηγή της ζωής.

Κινούμαστε ήδη σε μία διαχωριστική γραμμή εκείνων των διασπάσεων αλλά και των απολυτοποιήσεων,που οδηγούν στην δημητριακή Γυναικοκρατία.Αυτό δεν σημαίνει την κοινωνική κυριαρχία της γυναίκας,αλλά κυρίως την δεσποτεία όλων των στοιχείων της Θεάς,που είναι εξαρτημένα από την μητρική της ιδιότητα.Η κατευθυνόμαστε  σε εκείνες τις υπελίξεις,τις οποίες μνημονεύσαμε στην Ιδέα της χθονίου,τελλουρικής..Αθανασίας,της Αθανασίας δια της μητρότητας.Στο πλαίσιο αυτών των απολυτοποιήσεων μπορεί η θηλυκή ,προσδεδεμένη στην Γη,Αρχή να αποκτήσει την μορφή υψηλής επουρανίου θεότητος,της Magna Mater Deorum.

Την παραπάνω μετάλλαξη την παρατηρούμε στην αιγυπτιακή Θεά Isis,η οποία αρχικά ήταν τελλουρική θεότητα.Στο κοσμολογικό,νατουραλιστικό συμβολισμό παρουσιάζεται ως η μαύρη Θεά  της αρχαίας Αιγύπτου,μια θεά που βρέχεται και καρποδοτείται από τον ποταμό Νείλο,ο οποίος εκπροσωπεί την ανδρική Αρχή του Osiris.Έτσι η  Isis εισέρχεται στον ουράνιο Κόσμο ,γίνεται η.. Κυρία του Ουρανού,εκείνη που επιδαψιλεύει στον Ουρανό το φως,η Βασίλισσα όλων των θεών.

Με τον ίδιο τρόπο η ελαμιτική Θεά φέρει την τιάρα της κυριαρχικής εξουσίας,κρατά στα δεξιά της το δισκοπότηρο ,από το οποίο χαρίζει στους θνητούς το ζείδωρο και μεθυστικό ποτό και στο αριστερό της χέρι φορά το δαχτυλίδι,σύμβολο του αιωνίου κύκλου των γεννήσεων.Αν από την μορφή της θεάς Γης περάσουμε στο ειδικό σχήμα της σεληνιακής θέαινας,τότε διαφαίνεται μία νέα,σημασιολογική έκφραση .Η σελήνη είναι το αστέρι,το οποίο αλλάζει,σε σχέση με μια δύναμη,που επιδρά πάνω του,από την οποία ξεπηδά κάθε μεταβολή,κάθε μετασχηματισμός.Προφανώς αυτός ο συμβολισμός αντικαθρεπτίζει κατά κάποιον τρόπο την πραγματική φύση των υδάτων και της κοσμικής ύλης.

Ως νυχτερινό αστέρι η Σελήνη,ως Δέσποινα της Νυχτός,ως μεταβαλλόμενο,ασταθές στο σχήμα του άστρο συνδυάζεται με τον θηλυκό Αρχέτυπο της Θεότητος.Τοιουτοτρόπως το μισοφέγγαρο φαίνεται ως επιθετικός προσδιορισμός όχι μόνο της Αρτέμιδος,Diana,αλλά και της ιρανικής Ardvi,η οποία ,όπως προαναφέραμε συνιστά το..ύδωρ του Ahura Mazda.

Στις ινδικές μορφές της Μεγάλης Θεάς,στην Kali,Bhairavi,Karala και πρωτίστως στην Durga,πίσω από αυτό το όνομα κρύβονται οι διαφορετικές,φαινομενικές μορφές της Συζύγου η της sakti του Θεικού Ανδρικού, σε αυτές τις εκφάνσεις είναι πολύ πιθανό να εκφράζεται εντονότερα,δραστικότερα η αφροδισιακή Αρχή του πρωτογενούς θηλυκού και της διαβρωτικής,αρπαχτικής,εκστατικής και βαραθρώδους δυνάμεως της σεξουαλικότητας,σε αντιδιαστολή με την δημητριακή Αρχή της θηλυκότητας.

Στον μεσογειακό κόσμο υπήρχε κυρίως η θεά Isthar,η θεά του έρωτος,τα χαρακτηριστικά της οποίας διακρίνουμε και σε πολλές άλλες θεότητες,Mylitta,Astarte,Tanit,Aschera,Anaitis.Ένα βασικό ιδίωμα πρέπει να υπογραμμιστεί.Το όνομα Durga,η αντίστοιχη ,ινδική Θεά σημαίνει η άθικτη,η απλησίαστη,παράλληλα όμως είναι και η Θεά των οργιαστικών τελετών.

Στις προαναφερόμενες μεσογειακές θεότητες επισυνάπτεται και ο επιθετικός προσδιορισμός..η Παρθένος..Isthar είναι η Παρθένος,αλλά ταυτόχρονα σε αυτήν αποδίδεται και η ιδιότητα της..Μεγάλης Πόρνης..της Επουρανίου Πόρνης.Ως Παρθένος παρουσιάζεται και η Kali,ως Adya Kali.Mε τον ίδιο τρόπο ερμηνεύονται και αφροδισιακές θεές,που έχουν εραστές,ακόμα και Θεές,μητέρες, δημητριακού τύπου.Πόρνη,εταίρα,κοινή πάνδημη αποτελούν χαρακτηρισμούς στον κόσμο των πολιτισμών του Αιγαίου και της Ανατολής,που συνταιριάζονται με την αντίθετη σημασία της Παρθένου.

 Η Shing Moo,η μεγάλη Θεά,η κινεζική παρθένος μητέρα,είναι και η προστάτιδα της πορνείας.Στρεφόμαστε στην ισλαμική κουλτούρα.Και εκεί βρίσκουμε τις επουράνιες Houri,να προσδιορίζονται ως παρθένες,που παραμένουν εσαεί παρθένες,ακόμα και όταν τις απολαμβάνουν οι εκλεκτοί.Απομεινάρια αυτής της Ιδέας επισημαίνουμε και στον χριστιανικό δόγμα,σύμφωνα με το οποίο η Μαρία όχι μόνον συνέλαβε χωρίς να γονιμοποιηθεί από άνδρα,αλλά και μετά την γέννηση του Χριστού,παρέμεινε παρθένος.

Το βαθύτερο νόημα αυτού του συσχετισμού ,δεν έγινε αντιληπτό επαρκώς από εκείνους τους συγγραφείς, που ήθελαν να εξηγήσουν την  δυνατή,ενδεχόμενη χρήση του όρου ..παρθένος στην αρχαιότητα,όχι μόνον στην γυναίκα που δεν είχε σεξουαλική εμπειρία,αλλά και στην ανύπανδρη γυναίκα,που μπορεί να είχε ήδη σεξουαλική επαφή με άνδρα,αλλά ηρνείτο τα δεσμά και την καταπίεση του γάμου.

Πολύ περισσότερο ορθόν είναι ότι όρος αυτός αποδίδεται στην ικανότητα της αρχικής ύλης να προσλάβει κάθε σχήμα και να γονιμοποιηθεί από κάθε μορφή,χωρίς να εξαντλείται,χωρίς ποτέ να εξαναγκάζεται στην βαθύτερη ρίζα της, για την γονιμοποίηση.Με αυτόν τον εξηγηματικό τρόπο,θα πρέπει να κατανοηθεί ο όρος παρθενία,ως κάτι ανέφικτο,βαραθρώδες,διπλοπρόσωπο και αποκλίνων της..θεικής Γυναίκας.

Από αυτήν την άποψη ανακύπτει η ιδιότητα της Durga,η απλησίαστη..που σχετίζεται με το υδάτινο στοιχείο,το οποίο δύναται να συνυπάρχει με την καυτή και μαγική ιδιότητα της αφροδισιακής και εταιρικής τυπολογίας.Ανάλογα με την μορφή,που εδίδετο στις Σειρήνες,πού ερμηνεύονταν πότε ως παρθένες και πότε ως μάγισσες,το κάτω μέρος του σώματος τους,παρέμενε ιχθυόμορφο,ψυχρό..

Ένα παρόμοιο ιδίωμα χαρακτηρίζει από μία άποψη και τις θηλυκές Θεότητες του αμαζονικού τύπου,των οποίων η αγνότητα,η παρθενία στο σύνηθες νόημα ήταν συχνά προσθήκη οψιμότερων εποχών στην διαδικασία..ηθικοποιήσεως αρχαιοτέρων μορφών.Είναι γνωστό ότι θεά Άρτεμις και η Θεά Αθηνά,οι οποίες αναδείχθηκαν στον ελληνικό κόσμο ως παρθένες,στις προελληνικές,πελασγικές κουλτούρες ήταν θεότητες αμαζονικού τύπου.Σε αυτήν την συνάρτηση οι παρθενικές θεότητες, ακόμα και η Isthar που ήταν ταυτόχρονα Παρθένος αλλά και Πόρνη,μπορούσαν να απαρτίζουν ταυτόχρονα τις ιδιότητες της παρθένου αλλά και να εμφανίζονται ως θέαινες του πολέμου και της Νίκης[Venus Victrix,Isthar η Κυρίαρχος των όπλων,η Δικαστής των μαχών].

Είναι σημαντικό πρωταρχικά να τονίσουμε την διπλή σημασία αυτών των θεικών μοτίβων,τα οποία επικαλούνταν οι άνθρωποι,ως ακολούθως..

..Εσύ είσαι ισχυρή,Κυρίαρχη της Νίκης.Εσυ μπορείς να διεγείρεις την εντονότερη επιθυμία μου..

Ο ερευνητής Przyluski κατανόησε εμβριθώς αυτήν την νοηματοδότηση,επισημαίνοντας  ότι η Μεγάλη Θεά,ήταν επίσης και η Θεά των πολεμικών συρράξεων,επειδή ο πόλεμος σε αυτήν την περίπτωση θεωρείται από την αποκλειστική σκοπιά του ολέθριου και καταστροφικού του χαρακτήρα.Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, ακόμα και η Αφροδίτη λαμβάνει την ιδιότητα της πολεμικής Θεάς,Αφροδίτη η Αρεία,του Θεού Άρεως,με την εσωτερική απόχρωση της sackti.Στην αναφερθείσα εννοιοδοσία διαπλέκεται η σημασία της διττής δυνάμεως που συγκροτεί το ζευγάρι της ζωής και του θανάτου.

.

Η  Αstarte είναι η ακτινοβολούσα σεληνιακή Θεά,όμως το έτερον πρόσωπο της είναι η αβυσσαλέα μαύρη Θεά,Mater Tenebrarum,η υποχθόνια Εκάτη.[Και η παρθένος Άρτεμις ελάμβανε ευκαιριακά την όψη της Εκάτης].Η Juno του κάτω κόσμου,Domina Ditis,Isthar και η Kali ,η τρομερή μητέρα,όλες αυτές οι μορφές αποτελούν αρχέτυπα,όπως και οι πολεμοπρεπείς,παρθένες Θεές της βορείου γερμανικής μυθολογίας,οι Walkueren και οι ιρανικές Fravashi.

Oι άνδρες προσπαθούν να επικαλεστούν την Θεά,να την ενεργοποιήσουν για να κινητοποιήσουν την θανατηφόρα δύναμη της, προς την καταστροφή των εχθρών.Εν συνεχεία η Θεά οικειοποιείται τα πολεμικά γνωρίσματα,ως Πρόμαχος με τα λιοντάρια,το ακόντιο και το τόξο.Μόλις αυτή η θεική δύναμη οδηγήσει στην Νίκη,εμφανίζεται η Παρθένος ως Θεά της Νίκης.Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η μαύρη Παρθένος,krishma kumari,επικαλούμενη ως Θεά,η οποία κατοχυρώνει την Νίκη.

Σε ότι αφορά την δαιμονική πτυχή αυτού του ερμηνευτικού συγκροτήματος θηλυκών θεοτήτων,είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι στην ρωμαική devotio,σε μία σκοτεινή τελετουργία,στην οποία ο Αρχηγός του Στρατού ,προσφέρονταν εθελοντικά ως θυσία στις δυνάμεις του κάτω Κόσμου,για να τις κινητοποιήσει και να τις στρέψει κατά του εχθρού,επικαλούνταν τον Θεό Mars,Άρη ,τις φωτεινές θεότητες αλλά και την Bellona,η οποία ήταν πολεμική Θεά στο προμνημονευόμενο νόημα.

Η Bellona αναφέρεται από αρχαίους Συγγραφείς,ως μία μορφή της Μεγάλης Θεάς.Στο ίδιο πλέγμα παραθέτουμε και την αιγυπτιακή Sekhmet,μία γυμνή πολεμική Θέαινα με μορφή λιονταριού,η οποία ενασμενίζονταν σε αιματηρές θυσίες και προσφέρονταν ως πραγματική,ζωντανή Γυναίκα στους Νικητές των μαχών.

Η μεταφορά της οντολογικής Durga-διαστάσεως της θρησκευτικής θηλυκότητας στο ηθικό επίπεδο σμίγει θεαματικά με την φρικτή βαναυσότητα.Αυτό το στοιχείο της απύθμενης ωμότητας διακρίνεται έντονα σε διαφορετικά μυθολογήματα,τα οποία σχηματίστηκαν πέριξ τέτοιων μορφών.Η θηλυκή Θεά χαίρεται και απολαμβάνει ασμένως το αίμα και τον θάνατο.Είναι εμφανές στην ινδική Kali.Αλλά και σε πολλές περιοχές της αρχαίας Ελλάδος,στην Σπάρτη,στην Βραυρώνα και αλλαχού σε παλαιότερες εποχές προσφέρονταν ανθρώπινες θυσίες στην θεική Παρθένο,στην Ορθίαν Αρτέμιδα,ονομαζόμενη επίσης Άρτεμις Ταυρίδα.Από το χρονικό σημείο,που σταμάτησαν οι ανθρωποθυσίες,παρέμειναν τα ίχνη τους στις ιεροπρακτικές διαμαστιγώσεις στην Σπάρτη,στην διάρκεια της εορτής της Αρτέμιδος.Το αίμα των εφήβων της Σπάρτης έβρεχε τον βωμό της.Η Παρθένος Θεά αγαπούσε  και ποθούσε το αίμα.

Σε άλλες ελληνικές πόλεις οι λάτρες της Θεάς Δήμητρας αλληλομαστιγώνονταν τελετουργικά.Η εορτή της Κυβέλης,η οποία ενέπνευσε και την λατρεία της Μεγάλης Θεάς στην Ρώμη,ετελείτο από τις 15 μέχρι και στις 27 Μαρτίου.Η τελευταία ημέρα καταγράφονταν στο ημερολόγιο,ως ημέρα του  αίματος,dies sanguinis.Σε εκείνη την ημέρα οι ιερείς της Θεάς αυτομαστιγώνονταν και ταυτόχρονα κραύγαζαν, με συνοδεία αυλών και τυμπάνων.Επίσης υπήρχε η δοξασία ότι ύστερα από την νυχτερινή αγρυπνία οι μεμυημένοι ενώνονταν σαρκικά με την Θεά.Στην ίδια ερμηνευτική γραμμή υπάγεται και το γεγονός αιματηρών θυσιών,σε τελετές των Γαλατών,τις οποίες εκτελούσαν Ιέρειες.Παρομοίως και στην προκολομβιανή Αμερική.

Οι Vestalinnen,οι ιερές Παρθένες των Ρωμαίων,οι φύλακες του ιερού πυρός,που συμβόλιζε την ζωή,επιδίδονταν σε τελετές και έριχναν στον ποταμό Τίβερη εικοσιτέσσερα συμβολικά ομοιώματα ανθρώπων,Υπάρχει σχετικώς η πολύ σοβαρή άποψη ότι αρχικά θυσίαζαν ισάριθμους ανθρώπους.

Τώρα θα παρατηρήσουμε το σημασιολογικό βρίθος της γύμνιας της θεικής Γυναίκας στην Durga-άποψη της θηλυκότητας,σε αντιδιαστολή με το νόημα της γύμνιας του μητρικού,δημητριακού Αρχετύπου,που εκπροσωπεί την Αρχή της γονιμότητας.Πρόκειται για την αφροδισιακή,ολική,βαραθρώδη γύμνια,την εντυπωσιακότερη,συμβολική,τελετουργική έκφραση της οποίας,συναντάμε σε έναν ιεροπρακτικό χορό,τον χορό των επτά πέπλων.Η διδασκαλία των Μυστηρίων γνώριζε τον συμβολισμό της μεταβατικής διαδρομής μέσα από επτά,πλανητικές σφαίρες,όπου ο τελών το μυστήριο,αποδεσμεύονταν σταδιακά από τις διαφορετικές,περιοριστικές εξαρτήσεις τους,ενώ παράλληλα έριχνε και τα ,ανάλογα προς αυτές, ενδύματα του μέχρις ότου έφτανε στην κατάσταση της ολικής γύμνιας,στην γύμνια του απολύτου Είναι του.Και αυτό το κατόρθωνε,όταν υπερέβαινε και τις επτά,πλανητικές,συμβολικές σφαίρες.

Ο Πλωτίνος ομιλεί για εκείνους,οι οποίοι εισέρχονται σταδιακά στα ιερά μυστήρια, αποβάλλουν τα ρούχα και συνεχίζουν γυμνοί .Στον ισλαμικό Σουφισμό γίνεται λόγος για το tamzig,για το σχίσιμο των ενδυμάτων στην διάρκεια της εκστάσεως.Σε έναν τομέα αντιθέτου κατευθύνσεως,στην..Φύση υπάρχει ένα αντίστοιχο γεγονός στην απογύμνωση της θηλυκής δυνητικότητος από κάθε μορφή και σχήμα,μέχρι να περάσει στην αρχική της κατάσταση,στην πρωτόλεια..παρθενική ,στην προυπάρχουσα και υπερέχουσα , όλων των μορφών και φαινομένων της, ουσία.Αυτό συμβολίζεται όταν η γυναίκα στον ιερό χορό απογυμνώνεται απελευθερωτικά και από τα επτά πέπλα και τελικά επιδεικνύει την γύμνια της.

Αυτό το φαινόμενο όμως είναι αντίθετο από την ουράνια γύμνια,σχετίζεται μόνον με την θηλυκή γύμνια,η οποία μπορεί να επιδράσει και με καταστροφικό τρόπο.Η θέαση της γυμνής Αρτέμιδος σκοτώνει τον Ακταίωνα.[Η αλώβητη και θανατηφόρα Άρτεμις].Το βλέμμα της γυμνής Αθηνάς  τυφλώνει τον μάντη Τειρεσία.Ως τελετουργικό απομεινάρι όλων αυτών βρίσκουμε στην απαγόρευση, στο tabu του γυμνού, σε μερικούς μύθους,σε ήθη και έθιμα ακόμα και σε πρωτόγονους λαούς.

Εν τούτοις,στα αρχαία ελληνικά Μυστήρια, το κοίταγμα των εικόνων,των παραστάσεων του απολύτως γυμνού αποτελούσε τον υψηλότερο βαθμό της μυήσεως,η περίφημη εποπτεία.Το ίδιο φαινόμενο επισημαίνουμε  σε έναν άλλο χώρο της ιεράς θηλυκότητας,στην ταντρική,tantrische, σεξουαλική,μυστικιστική τελετουργία..

Η ολόγυμνη γυναίκα που  ενσαρκώνει την ιδιότητα,praktri,του θεικού θηλυκού και της πρωτογενούς ουσίας του,η οποία μένει κρυπτοφανής σε αμέτρητες μορφές του Κόσμου των Φαινομένων,εκφράζει την ίδια στιγμή και τον απεγκλωβισμό της  από κάθε σχήμα,από κάθε φραγμό,την επιστροφή στην..παρθενική,βαραθρώδη,πρωτόλεια κατάσταση.Σε αυτήν την σεξουαλική, ταντρική τελετή η γύμνια της γυναίκας περνά σε διάφορα στάδια και αναβαθμούς.Η ιεροπρακτική χρήση ,της εντελώς γυμνής γυναίκας επιφυλάσσεται μόνον σε ταντρικά μεμυημένο ανωτέρων επιπέδων,σαν να ήταν αποκλειστικά επιτρεπτικό σε αυτόν τον μύστη ,να αντικρύσει την θηλυκή άβυσσο,το βαραθρώδες της, να έχει ολόγυμνη την παρθένο ,να σμίξει σεξουαλικά μαζί της,χωρίς να διατρέξει  θανάσιμο κίνδυνο η να εκτραπεί σε βεβήλωση.

Είναι πολύ πιθανή η συνάρτηση του νοήματος παρομοίων σεξουαλικών,θρησκευτικών τελετών με την φαινομενικά παράδοξη σεξουαλική επαφή ενός Ασκητού με μία Πόρνη στην ινδική,παραδοσιακή εορτή της Mahavrata.Σαν να εκφράζει η Πόρνη,το βαθύτερο υπόστρωμα,την αρχική,απρόσβλητη ύλη της θηλυκότητας,πέραν πάσης μορφής.Και αντιστοίχως ο Ασκητής,σαν να ενσαρκώνει την ακεραία ουσία του μεταφυσικού, ανδρικού Είναι,το οποίο προσέγγισε με την αυστηρή πνευματική αυτοσυγκέντρωση και άσκηση.Τον ίδιο συμβολισμό ανακαλύπτουμε και σε ένα ερμητικό απόφθεγμα...Ο νυμφίος και η νυμφία,πριν πέσουν στην νυφική κλίνη,αποβάλλουν τα ενδύματα,εφόσον επιδοθούν σε πλήρη καθαρμό..

Σε αυτές τις τελεστικές συσχετίσεις θα εντρυφήσουμε και σε άλλο μέρος της μελέτης μας.Στρέφουμε τώρα την επιμέλεια μας σε ένα ειδικό γνώρισμα των Θεοφανείων της Μεγάλης Θεάς,όπως παρουσιάζεται στην ινδική θεά Varunani,η οποία αργότερα εμφανίζεται με το όνομα Varuni η Sura,ως η Θεά του ουρανού,των υδάτων και των μεθυστικών ποτών.Ο όρος Varuni στην περιοχή Pali,προσδιορίζει η το ζαλιστικό ηδύποτο η μία μεθυσμένη ,μανιώδη γυναίκα.Varuni η Sura είναι η επική ..κόρη του Varunas,του ανδρικού,επουρανίου Θεού.[Είναι εμφανής η ετυμολογική συγγένεια της ελληνικής λέξεως ουρανός,με την σανσκριτική Varunas].Kόρη ,λοιπόν του επουρανίου ,ινδικού Θεού,η οποία προσφέρει χαρά και μεθυστική τέρψη στους Θεούς..

Στις Ινδίες η συνάφεια ανάμεσα στην Varuni και στα μεθυστικά ποτά είναι αναντίλεκτη.Σε μερικά κείμενα διαβάζουμε για την.. ρέουσα μορφή της Θεάς ,devi varuni,συνώνυμη με την πόση μεθυστικών ποτών.Το έτερον όνομα της Sura,αποδίδεται στα ινδικά έπη στην ίδια Θεά.Στο Ιράν ήταν μία από τις ονομασίες της Μεγάλης Θεάς.

Ακόμα και στο αυστηρό έπος Schankara η  θεά Varuni συνάπτεται με το μεθύσι,κρατά τα δισκοπότηρα η είναι και η ίδια μεθυσμένη.Σε αυτόν τον θεικό Αρχέτυπο παγιώνεται η διάσταση της θηλυκότητας ως η Αρχή και η Αιτία της μέθης.Αυτή η μέθη μπορεί να επιδράσει με δύο διαφορετικούς τρόπους.Με τον ποταπό,στοιχειακό,διονυσιακό άγριας μαιναδικής μορφής η με την ανωτέρα διάσταση της μεταμορφωτικής μέθης της πεφωτισμένης μετουσιώσεως.

Ο Χριστιανισμός ενσωμάτωσε την δεύτερη,παραπάνω σημασία,με συγκεχυμένο τρόπο στην μορφή της παρθένου Μαρίας,η οποία μεταρσιώνεται στην ημισέληνο η ίσταται επί του όφεως.Ο όφις στην εβραική,εσωτερική παράδοση καταγράφεται ως nahas,σύμβολο της στοιχειακής,κοσμικής επιθυμίας.Με αυτήν την ερμηνεία ενδεχομένως να σχετίζεται η διαχωριστική νοηματοροή,που διακρίνεται και στα αρχαία,μητρικά μυστήρια.Τα λεγόμενα μικρά μυστήρια ήταν αφιερωμένα στην Περσεφόνη του κάτω κόσμου,η οποία συνδέεται και με την Αφροδίτη.Αυτά τα μυστήρια ετελούντο στην αρχή του έτους,περίπου στην ίδια εποχή,όπου επέστρεφαν τα οργιαστικά,χθόνια,τελλουρικά μυστήρια.Τα μεγάλα ελευσίνια μυστήρια διοργανώνονταν το φθινόπωρο.

Με όλες αυτές τις αναφορές θυμόμαστε και την Θεά του Αιγαίου,την λατρεμένη Θεά των θαλασσών ,αλλά και την Stella Maris,στις διπλοσήμαντες εκδοχές της.Την Θεά που κατεβαίνει ουρανόθεν  αλλά και την Θεά,την προερχομένη από υποχθόνια στρώματα του κάτω κόσμου.Δηλαδή από την μία πλευρά την Θεά με τις περιστερές και από την έτερην ,την Θεά με τα φίδια και τους πάνθηρες.

Επισημαίνουμε ως τελικό σημείο την κοσμική,θηλυκή Ουσία η την Δυνητικότητα σε μία κατάσταση,στην οποία καθορίζεται από μία μορφή,μέσω της οποίας φράσσεται ο ρευστός,φευγαλέος,φρούδος χαρακτήρας της,και έτσι έχουμε την δημητριακή Αρχή στο σχήμα θηλυκών μορφών,οι οποίες εμφανίζονται ως..σύζυγοι Θεών σε μονογαμική σχέση.Η θηλυκή,κοσμική Ουσία δεν λαμβάνει χαρακτηριστικά παρθένου η πόρνης ,αλλά εκείνα της θεικής συζύγου,ως..σφραγισμένης πηγής.Η μεταφορά αυτού του θηλυκού Αρχετύπου σε ηθικό επίπεδο φέρει τα γνωρίσματα της αγνότητος,της αφοσιώσεως και της πίστεως,τα οποία όμως αποκρύπτουν την πρωτόλεια φύση της θηλυκής,κοσμικής Ουσίας..[Η Μεγάλη Θεά ως Ήρα].Αυτές οι οντολογικές καταστάσεις αντιστοιχούν στον Μύθο στα σεξουαλικά, θεικά ζευγάρια,στα οποία επικρατεί μία σχετική ισορροπία.

ΤΥΠΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ 

ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ

Επιθυμούμε να επιθεωρήσουμε τις τυπικές μορφές του Μύθου,στις οποίες ενσαρκώνεται η ανδρική Αρχή.Θα αναφερθούμε σε θεότητες που σε κάποιον βαθμό αντιστοιχούν στην θηλυκή Αρχή στην αφροδισιακή της άποψη,μετά σε εκείνην της Durga και τελικά στον μητρικό,δημητριακό τύπο.Ο J.J Bachofen έχει ήδη σχεδιάσει μία τέτοια μορφολογία,η οποία ουσιαστικά αφορμάται από μυθολογήματα της μεσογειακής αρχαιότητος περί της φιγούρας του Διονύσου,αναδυομένης από συνειρμούς  και συμπιλήματα συγκρητιστικών ρευμάτων,στο πυρήνα των οποίων υπάρχει κάτι βαθύτερο.

Πρωτίστως παρατηρούμε το κατώτερο όριο της ποσειδωνίου,τελλουρικής μορφής του ανδρικού Είναι.Σε αυτό το επίπεδο ο Διόνυσος συνδυάστηκε με τον Ποσειδώνα,τον Θεό των υδάτων η με τον Osiris στην σημασία του, ως παφλαστικού ποταμού ο οποίος περιβρέχει και γονιμοποιεί την Isis,την μαύρη Γη της Αιγύπτου.Σε μία υψηλότερη πτυχή ο Διόνυσος  συσχετίστηκε με τον Ήφαιστο,τον Θεό της υποχθονίου φωτιάς.Στην πρώτη από αυτές τις εκδοχές των μυθολογημάτων εντοπίζουμε την μετατόπιση του συμβολισμού των υδάτων,επειδή αυτά τώρα εκφράζουν την υγρά Αρχή της γεννήσεως σε συνάρτηση με την φαλλική αντίληψη του ανδρικού Είναι.Ο Θεός είναι το ανδρικό στοιχείον από την άποψη του γονιμοδότη της θηλυκής ουσίας,και κατά κάποιον τρόπον,υποταγμένος στην εξουσία της.

Η μετάβαση στον Θεό της υποχθονίου πυράς, δεν επιφέρει σημαντική στροφή διότι εξακολουθεί να παραμένει η χθόνια,άγρια,στοιχειακή πυρά,το αντίστοιχο της οποίας, συνιστά το αφροδισιακό,θηλυκό Είναι με την καθιερωμένη αστάθεια του.[Η Αφροδίτη ως άπιστη σύζυγος του Ηφαίστου]Ο Bachofen αναγνωρίζει μία  ανώτερη διάσταση του ανδρικού Είναι στο σημείο,όπου ο Διόνυσος συνδυάζεται πρώτα με τον Lunus, μετά με τον Ήλιο και εν συνεχεία με τον Απόλλωνα και αποκτά φωτεινή και ουράνια φύση.Αλλά ακόμα και όταν ο Διόνυσος στον Μύθο παραμένει συνοδευόμενος από θηλυκές μορφές,ανταύγειες του αρχετύπου της Μεγάλης Θεάς,με αυτόν τον τρόπο καταδεικνύεται ένα   γεγονός.Ο Διόνυσος αν και εμφανίζεται ηλιακός Θεός,δεν ερμηνεύεται ο Ήλιος ως εναργές,άσβεστο φως,αλλά ως ένα άστρο ,το οποίον πεθαίνει και ανασταίνεται.

Είναι γνωστός ο βασικός πυρήνας της ορφικής,διονυσιακής λατρείας,ενσωματωμένης στο πλαίσιο της θρησκείας της μητέρας.Η ίδια περίπτωση ανακύπτει για τον Attis και τον Tammuz,θνητοί, ανδρικοί Θεοί,τους οποίους ανασταίνει πάντα η αθάνατη Θεά[Στο πλευρό της Κυβέλης βρίσκουμε και τον Sabasius στην θέση του Attis,ο οποίος συχνά ταυτίζεται με τον Διόνυσο].

Με τον ίδιο τρόπο ο Ήλιος δύει και ανατέλλει,η λάμψη του δεν είναι ακόμα το σταθερό ,αφαιρετικό φως του καθαρού Είναι,της λαμπράς ,ολυμπίου Αρχής.

Η εξέλιξη της προηγουμένης σειράς προκαλεί την μετακίνηση σε ένα μυθικό σύστημα ,το οποίο υπερβαίνει την διονυσιοκεντρικότητα του.Το σημείο συνάψεως μπορεί να διακριθεί σε εκείνον τον Διόνυσο,τον εμφανιζόμενο ως εχθρό και νικητή των Αμαζόνων,όπως και στην προδοσία της Αφροδίτης,η οποία συνευρίσκεται με τον Θεό Άρη.Ακόμα και όταν ο Θεός του πολέμου,ο Άρης,ο ρωμαικός Mars,διατηρεί το επιθετικό,βλοσυρό,άγριο, ανδρικό Είναι,εν τούτοις εξωτερικεύει μία μετάβαση σε μορφές που δεν διακρίνονται πλέον από το φαλλικό,διονυσιακό,ανδρικό Είναι στην σκιά της σεξουαλικής ασυδοσίας,αλλά από καθαρότερα ηρωικές.

Ο ιδανικός τύπος,που ενσαρκώνει αυτό το ηρωικό,αρρενοπρεπές,ανδρικό Είναι,δεν είναι άλλος από τον δωρικό Ηρακλή,ο οποίος καταβάλλει τις Αμαζόνες,γίνεται πολέμιος της μητέρας του,της Ήρας,[όπως και ο ρωμαικός Hercules είναι εχθρός της Bona Dea]καταφέρνει να απολυτρωθεί από τα μητρικά δεσμά της ,μολονότι ιδιοποιείται την Αρχή της, λαμβάνοντας στον Όλυμπο, ως σύζυγο την Ήβη,την αιώνια νεότητα,εφόσον κατορθώνει να ανακαλύψει τον δρόμο προς τον κήπο των Εσπερίδων και να πάρει το χρυσό μήλο.Αυτό αποτελεί σύμβολο,συνδεδεμένο με την μητέρα και την ζωική δύναμή.Το χρυσό μήλο,το είχε παραδώσει η Γαία στην Ήρα.

Υψηλότερα και από τον Ηρακλή ,του οποίου οι άθλοι,τα ανδραγαθήματα, συμβολίζουν εν μέρει το αντιγυναικοκρατικό,ηρωικό, ανδρικό Είναι,ίστανται οι εικόνες και οι παραστάσεις του ασκητικού ,απολλώνιου,γαλήνιου,σώφρονος, ανδρικού Είναι.Σε αυτήν την περίπτωση διαπιστώνουμε τον σημασιολογικό δεσμό με τον ινδικό Schiwa,ιδίως στην ιδιότητα της λατρευτικής θεότητος του,όχι πιά ως μεταφυσικής Αρχής.Ο Schiwa,από την μία μεριά εξομοιώνεται στην αλεξανδρινή εποχή με τον Διόνυσο,διότι ήταν ο Θεός των οργιαστικών τελετών,αλλά από την έτερη μεριά λειτουργούσε και ίσχυε και ως Μέγας Ασκητής των κορυφών,ο οποίος ναι μεν είχε σύζυγο την Parvati,αλλά χωρίς να εξαρτάται από τα δεσμά της.

Ο Schiwa ως Ασκητής είχε κατατροπώσει συντριπτικά με μία αστραπή τον Kama,θεό του έρωτα,όταν αυτός προσπάθησε να διεγείρει,να ερεθίσει στον Ασκητή την επιθυμία,την ανάγκη,την στέρηση,την δίψα,όλες τις δυνάμεις ανδραποδισμού και εξαρτήσεως προς το θηλυκό.Σύμφωνα με τον  ινδικό Μύθο,ο Kama ανασταίνεται από τον Schiwa,κατόπιν παρακλήσεως θεοτήτων,όπως η Rati,οι οποίες όμως εκπροσωπούν αδέσμευτες και ελεύθερες από εξαρτήσεις μορφές της ερωτικής,βιωματικής εμπειρίας.

Εκτός της ασκητικής μαχητικότητας, το ανδρικό Είναι βρίσκει την χαρακτηριστικότερη μορφή στον Heruka,στον οποίο τα ιερά,ινδικά κείμενα αποδίδουν μία αυστηρή,άτεγκτη,μεγαλοπρεπή,ηρωική Ομορφιά,τρομακτικής ακτινοβολίας.Αυτός είναι ένας Θεός,γυμνός,φωτεινός,σκηπτροφόρος στο ινδικόν,θιβετικόν Πάνθεον.Σε αυτόν η ολική γύμνια χρωματίζεται με το νόημα της ουρανίου καθαρότητος και αφοπλιστικής απλότητος,σε αντιδιαστολή με την βαραθρώθη, θηλυκή γύμνια.Μία ουράνια ,αρρενοπρεπή γύμνια ιδιαιτέρως επικίνδυνη για την γυναίκα όταν την κοιτάξει.Εκείνη την στιγμή, για την γυναίκα ελλοχεύει ο κίνδυνος να χάσει για πάντα τον άνδρα,όταν τον αντικρύσει στην ηρωική,απλή γύμνια του.Ένα θέμα γνωστό στον ινδικό Μύθο.Σημειωτέον ότι ο Schiwa,διακρίνεται και από την ονομασία του..γυμνού..digambara.

Επιστρέφουμε στον ελληνικό θεματικό κύκλο.Το ανώτερο,ιδανικό σύνορο του ελληνικού πολιτισμού εφαπτόμενο με την φαινομενική μορφή του εναργούς ανδρικού Είναι, αποτελεί το απολλώνιο  πρότυπο,εννοούμενο  ως η ενσάρκωσις και η αποκορύφωσις του ολυμπίου Νοός,του ανέσπερου ουρανίου φωτός,εντελώς απελευθερωμένου από το χθόνιο,τελλουρικό στοιχείο αλλά και από οποιαδήποτε συνεξάρτηση από θηλυκές θεότητες, από πάσα επείσακτη μίξη η οποία καταγράφεται σε ορισμένες παρακμιακές εκδοχές της ιστορικής λατρευτικής του εκφράσεως..

Ο Απόλλων εμφανίζεται ως αυτοφυής και αμήτωρ Θεός της λαμπράς ,καθαρής μορφής,χωρίς μητέρα,γεννημένος από το ίδιο του,το Είναι,ένας δωρικός Θεός με ..γεωμετρική αρετή και δεινή ικανότητα,διότι το ανδρικόν στοιχείον συγκροτείται στον συστατικό  του πυρήνα από το καθορισμένο σχήμα της αρμονίας,σε αντιπαράθεση με το θηλυκόν, που απαρτίζεται και στελεχώνεται από το ακαθόριστο στοιχείον της ευεπίφορου σε διάφορες μεταποιήσεις και μεταπλάσεις ύλης.Το θηλυκόν συνιστά το ασύνορον ,το..άπειρον.

Ο Απόλλων στην δίκη του Ορέστη, σύμφωνα με τον Μύθο υπερασπίζεται μία Αρχή, αντίθετη στην Αρχή της μητρότητος άνευ συζύγου και του αφροδισιακού,θηλυκού Είναι,λέγοντας ότι ο ίδιος είναι ο πατήρ,ο οποίος γέννησε τον γιο και ότι η..μητέρα του γιου είναι μόνον η τροφός του.Αυτός είναι ο καθορισμός και η τελική αποσαφήνιση,η αμετάθετη επιβεβαίωση της  μεταφυσικής σχέσεως ανάμεσα στο αιώνιο Αρσενικό και στο αιώνιο Θηλυκό.Αλλά στο απολλώνιο σύμβολο υπάρχει και κάτι ακόμα..

Το ανδρικό Αρχέτυπο του τηλαυγούς Απόλλωνος θεμελιώνει την δύναμη προστασίας της ..ομαλούς Τάξεως μεταξύ της ανδρικής και θηλυκής Αρχής,μία δύναμις η οποία οδηγεί την ανδρογυνική δυάδα στην κοσμική υπερβατικότητα.

Αντιλαμβανόμαστε καταληκτικά τους διακριτούς αναβαθμούς των επιπέδων και των δυνητικοτήτων του ανδρικού Είναι,Mann-Sein.Από την χαμηλότερο στάδιο προς το ανώτερο..

..τελλουρικόν,φαλλικόν,

στυγνά, αμιγές διονυσιακό,

ηρωικόν,ασκητικόν,

και στην κορυφή της αξιομετρικής ιεραρχίας,το απολλώνιον η ολύμπιον.

Αυτή είναι η κλίμακα της διαφοροποιήσεως του ανδρικού στοιχείου,εκφραζόμενη  από βασικές μορφές Μυθολογημάτων,τις οποίες ιχνογραφούμε σε πλήθος παραλλαγών και εκδοχών σε διαφορετικές Παραδόσεις ,ως αντιθετικές αντιστοιχίες στον θηλυκό Κόσμο της τελλουρικής μητέρας,των δημητριακών Θεοτήτων,των αφροδισιακών θεικών μορφών και τελικά στον διπλοσήμαντο ,χαώδη,βαραθρώδη, αμαζονικό, ολέθριο τύπο των ..Παρθένων.