ΤΟ
ΤΕΚΜΗΡΙΟΝ ΤΗΣ …ΑΓΑΘΟΤΗΤΟΣ
Κατά την ισχύουσα δικονομία, κάθε
κατηγορούμενος μπορεί να ζητήσει την εξαίρεση των δικαστών του για λόγους που ο
ίδιος κρίνει και επικαλείται και, εκ μέρους των δικαστηρίων, υπάρχει η
υποχρέωση να εξετάζουν κάθε αίτημα εξαιρέσεως και να αποφασίζουν επ΄ αυτού με
άλλη σύνθεση. Κανένα ιδιαίτερο επίτευγμα
δεν αποτελεί η αλλαγή κρίνουσας έδρας όταν κατατίθεται αίτημα εξαιρέσεως και η
αλλαγή αυτή, δι ευνοήτους λόγους, αποτελεί διαδικασία ρουτίνας η οποία δεν
πιστώνει με «κατόρθωμα» κανένα αιτούντα συνήγορο υπερασπίσεως και κανέναν
κατηγορούμενο όπως ανοήτως κάποιοι θεωρούν ότι επετεύχθη στην περίπτωση της
δίκης της Χρυσής Αυγής δια της παρεμβάσεως του Κώστα Πλεύρη ως συνηγόρου του
κατηγορουμένου Γιάννη Λαγού!
Α ν τ ι θ έ τ ω ς, όταν κατατεθεί αίτημα
εξαιρέσεως το οποίο απορρίπτεται, αυτό σημαίνει
ε ν ί σ χ υ σ η του δικονομικού
πλαισίου της καταδίκης ενώπιον του ακολουθούντος δικαστηρίου, κάτι που δυστυχώς
«πέτυχε» η ά κ α ι ρ η προσφυγή εξαιρέσεως του Κώστα Πλεύρη ισχυροποιώντας
ακόμη περισσότερο το δικονομικό πλαίσιο της καταδίκης, «υποστυλώνοντας» ακόμη
περισσότερο την ισχύ μιας, προφανέστατα, υπαγορευόμενης δικαστικής αποφάσεως η
οποία εξεδόθη μέσα σε ένα απαράδεκτο σκηνικό καταπατήσεως των στοιχειωδών
δικαιωμάτων των κατηγορουμένων, συμπεριλαμβανομένης και της, κατά συρροή,
παραβιάσεως εκ μέρους του δικαστηρίου και του τεκμηρίου της αθωότητός τους!
Αναμφισβητήτως, το τεκμήριο αθωότητος των
κατηγορουμένων της πολιτικής, αυτής, «δίκης» διεπράχθη υπό την οργάνωση, καθοδήγηση
και ανοχή ολοκλήρου του κράτους της Νέας Δημοκρατίας και επί τω σκοπώ της
διαμορφώσεως συμφέροντος (για το κυβερνών κόμμα) καταδικαστικού πνεύματος, από
την π ρ ώ τ η στιγμή της ενάρξεως της ακροαματικής διαδικασίας και είναι βέβαιο
ότι δεν θα αποκατασταθεί η εν προκειμένω αδικία ούτε και μετά τον …«ενταφιασμό»
των κατηγορουμένων!
Καθ΄ όλη την διάρκεια αυτής της δικαστικής
τραγωδίας, το τεκμήριο της αθωότητος μετετράπη σε άθυρμα της «σκηνικής
πρωταγωνίστριας» Μάγδας η οποία, υπό την ανοχή (αν μη τι άλλο…) της έδρας όχι
μόνον «διηύθυνε» δια ποικίλων και ανελέγκτων παρεμβάσεων την δίκη, αλλά και εκσφενδόνιζε
μπουκάλια με νερό σε κάθε απαρέσκοντα του ακροατηρίου, διαμορφώνοντας υπό τα
όμματα της Λεπενιώτη «κλίμα» όχι μόνον αμφισβητήσεως του τεκμηρίου αθωότητος
των δικαζομένων αλλά ένα ξεκάθαρο κλίμα προδεδικασμένης ενοχής και
καταφρονήσεως των προσώπων των κατηγορουμένων, των συνηγόρων τους και των
μαρτύρων υπερασπίσεως ενώ εκτός δικαστηρίου τάγματα ροπαλοφόρων, υπό τα όμματα
αδρανών (υλικών) αστυνομικών έκριναν το δικαίωμα προσβάσεως οιουδήποτε στον
Άρειο Πάγο.
Όμως, όλα τούτα θα έπρεπε να
αντιμετωπισθούν από την π ρ ώ τ η στιγμή του ...τσίρκολου και όχι μετά την έκδοση
της αποφάσεως, όταν επί χρόνια, η προκλητική σκηνογραφία του «δικαστηρίου του
βουνού» είχε αποφέρει καρπούς
διαμορφώσεως πλαισίου ενοχής και απαξιώσεως των προσώπων των κατηγορουμένων!
Έτσι, οι Πλεύρηδες είχαν υποχρέωση σ υ ν
ε χ ο ύ ς παρουσίας καθ΄ όλη την
ακροαματική διαδικασία ώστε να παρεμβαίνουν υπέρ των δικαιωμάτων των
κατηγορουμένων και όχι να εμφανιστούν στο τέλος του «προγράμματος» για να
εισπράξουν παλαμάκια και γαρδένιες από λουλουδούδες σαν να ήσαν λαϊκές αοιδοί
σε παραλιακό σκυλάδικο (έτσι, για να γίνω κατανοητός και στον Γιάννη Λαγό…).
Πάντα ταύτα, δυστυχώς, ανάγονται στην παθογένεια του «εθνικιστικού χώρου» στον
οποίο, από την δεκαετία του ’90 κυριαρχούν «πινακοθήκες ηλιθίων» οι οποίες ούτε
μπορούν να εννοήσουν το οργανωτικό χρέος, ούτε και, πολύ περισσότερο, να
αντιμετωπίσουν την απάνθρωπη δικαστικοφανή μηχανή της δημοκρατικής τυραννίας η
οποία με το μαχαίρι της κόβει το πεπόνι της καταφέρνοντας να διατηρεί την
εξουσία ως προνόμιο μιας συμμορίας πραγματικών εγκληματιών οι οποίοι
«μεταφέρουν» τα όσα τους στιγματίζουν στον εκάστοτε «απέναντι»!
Ακόμη μία γκάφα ολκής, λοιπόν, του Κώστα Πλεύρη ήταν το αίτημα εξαιρέσεως του δικάσαντος σχήματος επί παραβιάσει του,
όντως παραβιασθέντος, τεκμηρίου της αθωότητος των καταδικασθέντων, αλλά η γκάφα
έγκειται όχι στην ουσία της υποβολής του αιτήματος αλλά στην χ ρ ο ν ι κ ή σ τ ι γ μ ή κατά την οποία τα πάντα ήσαν
εναντίον των κατηγορουμένων και κανένα δικαστήριο, καμία σύνθεση έδρας, δεν θα
πετούσε στα καλάθι των αχρήστων μία μακροχρόνια παράσταση για να επαναληφθεί
και πάλι από την αρχή μια άλλη! Ακόμη και εάν ο Γιάννης Λαγός εν τη απογνώσει
του καταδικασθέντος επέμενε να αναζητήσει σε μία τόσο λάθος προσφυγή την
«σανίδα σωτηρίας» ο νομικός (ούτως ειπείν) Κώστας Πλεύρης θα έπρεπε να είχε
αρνηθεί το συγκεκριμένο «απονενοημένο διάβημα» εξηγώντας του ότι έτσι θα «κάψει»
ένα ισχυρότατο επιχείρημα που θα μπορούσε, δυνητικώς βεβαίως, να αξιοποιηθεί σε
επόμενο βήμα.
Όμως, θα μπορούσαμε να αποδώσουμε την οιαδήποτε
μομφή νομικού δόλου στον Κώστα Πλεύρη; Βεβαίως όχι, όταν γνωρίζουμε ότι ο
συγκεκριμένος δικηγόρος άφησε άναυδο τον νομικό κόσμο κατά την δίκη των
σατανιστών της Παλλήνης στην οποία, ως συνήγορος υπερασπίσεως ζήτησε την …απαλλαγή
των κατηγορουμένων λόγω …παραγραφής(!) ενώ δεν κατάφερε να καταδικάσει και τον
γράφοντα επί συκοφαντική δυσφημίσει, όταν, κατόπιν μηνύσεώς του, τελικώς, ενώπιον
του ακροατηρίου αναγκάσθηκε να ομολογήσει ότι «δεν θεωρεί κακό την συνεργασία
με τις μυστικές υπηρεσίες του κράτους», αρκούμενος στην καταδίκη του γράφοντος
επί απλή εξυβρίσει (για τους χαρακτηρισμούς του «αλητήριου» κλπ) αλλά όχι και
επί συκοφαντική δυσφημίσει για τον εμβληματικό …τίτλο του «χαφιέ» ο οποίος του έμεινε
ως … «προικώον»!
Εν
κατακλείδι, ο Κώστας Πλεύρης μπορεί να ενίσχυσε την καταδικαστικήν απόφαση των
ατυχών χρυσαυγιτών κατηγορουμένων δια του «ξεθυμάσματος» του τεκμηρίου της αθωότητος,
όμως δεν μπορούμε παρά, τόσο στον συγκεκριμένο ακροδεξιό δικηγόρο όσο και στον όψιμο
πελάτη του Γιάννη Λαγό να αναγνωρίσουμε το τεκμήριο της …αγαθότητος, βλέποντάς τους
να «αυτοκτονούν» δικονομικώς αντί να παραδειγματισθούν από την αντίπαλη τακτική
της συγκροτημένης υπερασπιστικής γραμμής σε κάθε ανάλογη περίσταση, με σώμα
συνεπών και αλληλεγγύων συνηγόρων όπου κανένας δεν αυτοσχεδιάζει και δεν
διεκδικεί τις γαρδένιες των λουλουδούδων κατόπιν ...εορτής ή, σωστότερα, ακροαματικής "παραστάσεως"!
Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης
τ. 6977764737
