EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

ME AΦΟΡΜΗ 

ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Αφιερωμένο στον φίλο Φώτιο Ατρ.

     Αφημένος στις αλογατάρικες σκέψεις μου ταξίδευα, με μισόκλειστα μάτια, καθισμένος σε ένα σχεδόν άδειο βαγόνι του μετρό, κατευθυνόμενος προς το σταύλο. Έβλεπα ήδη τα δυο μας αλογάκια να με χαιρετούν πλησιάζοντας χαρούμενα κι εγώ να ετοιμάζομαι να τα χαϊδέψω όταν ένοιωσα να στέκεται μπροστά μου μια ανθρώπινη σκιά και να με προσφωνεί με το όνομά μου: «Αριστοτέλη!»

     Δεν ήθελα να αποχωριστώ τις εικόνες του σταύλου αλλά λόγοι ευγενείας με ανάγκασαν να ανοίξω τα μάτια μου και να τον κοιτάξω… Ήταν μια ξεθωριασμένη γεροντική φιγούρα που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα σωριαστεί από τους κραδασμούς του τρένου, ασπρογένης, με ένα πρόσωπο «πλισέ», δυο ξεπλυμένα μάτια απροσδιορίστου, πρώην, χρώματος, με γερτούς ώμους και ξίγκια ηλικίας… Βασανίστηκα να θυμηθώ που τον ξέρω αλλά στάθηκε αδύνατο… Του χαμογέλασα ευγενικά για να του επιβεβαιώσω το όνομά μου αλλά παρέμενα αμήχανος περιμένοντας να μου πεί ποιος είναι, ώσπου μου είπε: «Δε μπόρεσες να με θυμηθείς. Είμαι ο Διμοιρίτης σου στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων και θέλω να σου πω ότι αναθεώρησα πολλά από την εποχή εκείνη για τη συμπεριφορά μου απέναντί σου!»

     Είχα παγώσει γιατί τα πανέμορφα αλογάκια είχαν αστραπιαία εξαφανιστεί από τη «φάτνη» του μυαλού μου και τη θέση τους πήρε η πικρή εμπειρία μου από το Κέντρο Νεοσυλλέκτων της Πολεμικής Αεροπορίας, εκείνης της σειράς Β’ 1975, αμέσως μετά την αποφράδα «μεταπολίτευση» όταν μόλις είχε αρχίσει το κυνήγι των «χουντικών» …μαγισσών και ο αλήστου μνήμης μητραλοίας Κωνσταντίνος Καραμανλής μοιράζονταν με το μυκονιάτη …«φίλο» του στο ρετιρέ της πολυκατοικίας του Κανδήλη τη σπανακόπιτα που του έφτιαχνε ο …Λαμπρίας!

     Στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων θυμάμαι έναν ευπαρουσίαστο συνομίληκό μου Δόκιμο Έφεδρο Ανθυποσμηναγό της Πολεμικής Αεροπορίας ο οποίος είχε πάρει το βαθμό του επί χούντας. Και για να γίνεις, γενικώς, Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός επί χούντας και ειδικώς στη Πολεμική Αεροπορία θα έπρεπε να ήσουν δεδηλωμένων εθνικών φρονημάτων και, τουλάχιστον, με μπάρμπα τον Παττακό! Ο συγκεκριμένος, όμως, Διμοιρίτης ήταν …δεδηλωμένος κομμουνιστής (όχι, δημοκράτης, «προοδευτικός» ή αριστερός αλλά ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ!) κάτι που εμένα ποσώς με ενδιέφερε αλλά εκείνος πάσχιζε να το επιβεβαιώσει διεκδικώντας, υπό εκείνες τις βδεληρές πολιτικές συνθήκες, να εμφανίζεται ως «πολιτικώς ορθός» και άνθρωπος της «μεταπολίτευσης». Έτσι θεώρησε εμένα τον δακτυλοδεικτούμενο (Τιμή μου!) «Φασίστα», ναι, όπως ο Ezra Pound ή κι ο Yukio Mishima… (επειδή υπερασπίστηκα πολιτικώς διωκομένους γενόμενος στόχος του μεταπολιτευτικού όχλου) ως του «χεριού του» προκειμένου να ξεράσει τα αρρωστημένα του ορμέμφυτα μέσα στη διμοιρία σύροντάς με (έτσι νόμιζε…) σε …εξευτελισμό! Τη πρώτη φορά ο, επί «χούντας» αξιωθείς τον τίτλο του Δ.Ε.Α. Διμοιρίτης μου, μπήκε αλαζονικώς στο θάλαμο και απαίτησε να υψώσουμε όλοι τους ατομικούς σάκους μας στην …ανάταση, τηρώντας ενός λεπτού σιγή για τους ανύπαρκτους νεκρούς του Πολυτεχνείου! Οι συστρατιώτες μου έσπευσαν να εκτελέσουν ενώ εγώ αρνήθηκα λέγοντάς του κατά πρόσωπο ότι εγώ ήρθα στο Στρατό για να υπηρετήσω και όχι για να κομματικοποιηθώ! Ο Διμοιρίτης θεώρησε ότι του δόθηκε μια καλή ευκαιρία για να υποστώ τη πρώτη μου πειθαρχική τιμωρία για άρνηση εκτελέσεως διαταγής και με έβγαλε σε αναφορά Μοίρας! Ο Διοικητής με άκουσε προσεκτικά και απέφυγε να μου επιβάλει την οποιανδήποτε ποινή. Χολωμένος ο Διμοιρίτης, λίγο μετά, με ξανάβγαλε σε αναφορά   Μοίρας με το αιτιολογικό ότι ήμουν πάρα πολύ κοντά κουρεμένος Κατά «φασιστικό τρόπο», κάτι που για την εποχή εκείνη (της φαβορίτας ως τεκμηρίου πολιτικής …ορθότητος!) ήταν αρκετό να καταδιωχθείς τουλάχιστον επί εγκλήμασι ειρήνης! Στην αναφορά εξήγησα και πάλι στο Διοικητή ότι στο Στρατό δεν βρέθηκα για να ασχολούμαι με τρίχες και ο Διοικητής και πάλι απέφυγε να με τιμωρήσει προτιμώντας να με εγκαταλείψει στις αβυσσαλέες διαθέσεις του αναπολεσματικού, πάντως, Διμοιρίτη μου ο οποίος πάσχιζε να με εμπλέξει αλλά εγώ έπαιζα μαζύ του όπως το ποντίκι με τη γάτα. Τελικώς, ήρθαν οι μεταθέσεις και τον άφησα στη Τρίπολη με το μίσος του να τον αποσυνθέτει, μέχρι τη μέρα που ήρθε και στάθηκε μπροστά μου μέσα σ΄ εκείνο το βαγόνι του μετρό με κατεύθυνση «Αεροδρόμιο».

     

     Τώρα έβλεπα το παλιό μου Διμοιρίτη ξανά μπροστά μου, όχι, πια, δηλητηριασμένο από το μίσος, την έπαρση και το πικρό σάλιο του, αλλά ταπεινωμένο από την ωριμότητα του χρόνου και του αυτοελέγχου. Ίσως εγώ να λυπόμουν πιο πολύ απ΄ αυτόν, βλέποντας τον άλλοτε πανέμορφο και ισχυρό συνομίληκό μου, που με ήθελε τουλάχιστον κρεμασμένο, συντετριμένο όχι από το χρόνο αλλά από το ίδιο του το δημοκρατικότατο μίσος! Πραγματικά, αγωνιούσα να δω το τρένο να φτάνει στο προορισμό μου για να απεμπλακώ από εκείνη την εικόνα της βιολογικής παρακμής, όταν πρόλαβε να μου σφίξει το χέρι αποχαιρετώντας με δηλώνοντάς μου ότι πια δίδακσε στο Πανεπιστήμιο και ζητώντας μου συγγνώμη για τα «παλιά»! Ετοιμάζονταν να κατέβει εκείνος γιατί το τρένο έμπαινε στο σταθμό κι εγώ δεν είχα κουράγιο ούτε να γυρίσω να κοιτάξω τη πλάτη του ν’ απομακρύνεται στην αποβάθρα. Κρίμα! Eυτυχώς, σε λίγο με περίμεναν τα αλογάκια στο σταύλο!

     Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μοίρασε τον Κόσμο σα τα κομμάτια ενός μπακλαβά έτοιμου για φάγωμα… Αυτό το «μπακλαβαδοκόμματο» που ατύχησε περισσότερο ήταν το κομμάτι που «έλαχε» στους υπερατλαντικούς ατιμώρητους δολοφόνους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Αυτό το άτυχο κομμάτι Κόσμου που τέθηκε υπό την επιρροή των Αμερικανών, μαζύ με όλες τις άλλες κατάρες που φορτώθηκε, φορτώθηκε και τη νοοτροπία του … «καψονιού» κάτι που υπήρξε ακόμη ένα παρακμιακό χαρακτηριστικό του αμερικανικού στρατού εν αντιθέσει με τον Ναζιστικό στον οποίο ο Στρατιώτης και η προσωπικότητά του ήσαν τα πρώτιστα αξιοσέβαστα από την Πολιτεία «θεμέλια» πάνω στα οποία το Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς οικοδομούσε την ασφάλειά του. Οι Ναζί σέβονταν τον στρατιώτη τους, οι πολυφυλετικοί Αμερικανοί δημοκράτες, όχι! Έτσι, μεταπολεμικώς το «καψόνι» καθιερώθηκε και στον Ελληνικό Στρατό ο οποίος, βεβαίως, έπαψε (ίσως και πριν του …πολέμου) να είναι «Ελληνικός» γενόμενος, βαθμιαίως, ένα εκφυλισμένο τσούρμο ενστόλων πραιτωριανών.

     Το «καψόνι», λοιπόν, πράξη βαθύτατης ψυχικής ανωμαλίας διαστροφικών τύπων, κατήντησε να θεωρείται από μία τάξη δημοκρατικώς ψυχανωμάλων ως «δείγμα» …στρατιωτικής πειθαρχίας και ευπειθείας, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένδειξη ποταπότητος και για κείνον που το επιδιώκει αλλά και για κείνον που το αποδέχεται. Μία συμπεριφορά ραγιάδων που δε δικαιούνται ούτε τον τίτλο του «Στρατιώτη» να φέρουν, ούτε καν του «Πολίτη» μιας ελέυθερης χώρας. Το «καψόνι» παραμένει ένα ακόμη στίγμα των δημοκρατικών κοινωνιών, κάτι που κανείς δε θα αποτολμούσε στο Στρατό του Τρίτου Ράιχ!

     Ας δούμε, όμως, ποιαν ακριβώς συμπεριφορά συνιστά ο Θεόδωρος Γενναίου Κολοκοτρώνης για τους στρατιωτικούς μιαν εποχή που ο Ελληνικός Στρατός ούτε από την διαστροφική «αμερικανιά» υπέφερε, ούτε από το «χρυσαυγίτικο» στρατοκαυλισμό ανολοκλήρωτων ηλιθίων: