EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

ΣΤΗΝ ΕΚΓΥΜΝΑΣΗ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ

     Το δικαίωμα του φέρειν όπλα που προϋποθέτει το καθήκον εκγυμνάσεως σε αυτά, καθ’  όλη τη διάρκεια της ιστορίας της ανθρωπότητος, χαρακτηρίζει τους πραγματικά ελεύθερους Πολίτες, όντας αυτόνόητο ότι κατά την διάρκεια μιας κατοχής, ο κατακτητής ουδέποτε επέτρεψε στον κατεχόμενο να φέρει όπλα και, βεβαίως, να ασκείται σε αυτά. Έτσι, πρώτη ένδειξη ελευθερίας μιας Κοινωνίας είναι το δικαίωμα των Πολιτών της να φέρουν όπλα και σε κάθε ακύρωση αυτού του δικαιώματος, η Κοινωνία της οποίας οι Πολίτες δεν δικαιούνται να φέρουν όπλα δεν μπορεί να θεωρείται ως «ελεύθερη»!

     Οι δημοκρατικές κοινωνίες ως τυραννικές (Πλάτωνος «Πολιτεία» βιβλ. η’) θεμελιώνονται επί της καταστολής η οποία, ασφαλώς, προϋποθέτει την απαγόρευση του δικαιώματος του φέρειν όπλα στους υπό καθεστωτική χειραγώγηση ανελεύθερους πολίτες τους. Έτσι, οι δημοκρατίες είναι εξ ορισμού ανελεύθερες κοινωνίες με αφοπλισμένους πολίτες προς αποτροπή αντικαθεστωτικών εξεγέρσεων και, έτσι, διασφαλίσεως της μακροημερεύσεως του καθεστώτος. Σε αυτές τις ανελεύθερες κοινωνίες «ανθούν» οι «πασιφιστές» πολεμοκάπηλοι οι οποίοι διατηρούν τρομαγμένους τους πολίτες με το σκιάχτρο του πολέμου τον οποίοι οι ίδιοι προκαλούν ώστε δια της επικλήσεως της αναγκαιότητος για …ειρήνη να δικαιολογούν τη δημαγωγική κυριαρχία τους επί των αφελών μαζών. Σε αυτές τις δημοκρατικές, ανελεύθερες, κοινωνίες, ψευδεπίγραφοι δημαγωγοί πίσω από τη μάσκα του «κουλτουριάρη-προοδευτικάριου» αναπτύσσουν μία παραπλανητική ρητορική περί του «κακού της οπλοφορίας», δαιμονοποιώντας το βασικό υπερασπιστικό μέσο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που είναι το όπλο, ώστε, αφοπλίζοντας τους ανοήτους η κυριαρχία των επιτηδείων επάνω τους να είναι δεδομένη. 

     Αντιθέτως, στις ελεύθερες Κοινωνίες το δικαίωμα των Πολιτών τους στο φέρειν όπλα είναι δεδομένο και η εκπαίδευση σε αυτά, από νεαροτάτης ηλικίας,  είναι οίκοθεν νοούμενη! Σε μία τέτοια Κοινωνία και ο μεγάλος πνευματικός μας ταγός, ο ποιητής και πεζογράφος Γεώργιος Δροσίνης, με ένα τεκμηριωμένο φυλλάδιό του παρακινεί τους νεαρούς Έλληνες να ασκούνται στη χρήση των πυροβόλων όπλων και, μάλιστα, υπεισέρχεται και στη διατύπωση ειδικού τεχνικού πλαισίου εκπαιδεύσεως σε αυτό το ζωτικότατο οπλασκητικό τομέα εκπλήσσοντάς μας με τις γνώσεις του επάνω σε αυτόν! Ενώ οι ψευτοκουλτουριαρέοι ευνουχίζουν τις μάζες παρακινώντας τις σε μία ειρήνη η οποία αργά ή γρήγορα θα τις σύρει σε πόλεμο, οι αληθώς πνευματικοί Άνθρωποι, όπως ο Γεώργιος Δροσίνης, παρακινούν στη διαρκή προετοιμασία των Πολιτών για πόλεμο προκειμένου να διατηρηθεί η ειρήνη και το σπάνιο αυτό φυλλάδιο του Γεωργίου Δροσίνη χρήζει προσεκτικής μελέτης ειδικώς στις μέρες μας που η ελλαδική και ποσώς «Ελληνική» κοινωνία βιώνει το απόλυτο εθνικό «ναδίρ» της εξ αιτίας της επικυριαρχίας των διαστροφικών ειρηνιστών που τη κατέστησαν όχι απλώς άοπλη αλλά και αποστρεφόμενη το βασικό υπερασπιστικό μέσο του δικαιώματος υπάρξεώς της που είναι το όπλο!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης

Aθήναι, Αυγούστου 8^η, 2015

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

(1859 – 1951)

     «Δροσίνης Γεώργιος, ποιητής και πεζογράφος εκ των γνωστοτέρων της νεοελληνικής λογοτεχνίας και κύριος εκπρόσωπος μετά τον Κ. Παλαμάν της λεγομένης Νέας Σχολής των Αθηνών΄ έργα του αι ποιητικαί συλλογαί “Ειδύλλια”, “Γαλήνη”, “Κλειστά βλέφαρα”, “Θα βραδυάση”, “Το μοιρολόγι της όμορφης”, “Σπίθες στη στάχτη” κ.α. ως και τα πεζά “Αμαρυλλίς”, “Το βοτάνι της αγάπης”, “Έρση”, “Ο Μπαρμπαδήμος” κ.α.΄ υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από της ιδρύσεώς της και ετιμήθη δια του Αριστείου Γραμμάτων και Τεχνών.»

Λεξικόν «ΠΑΠΥΡΟΣ» τ. Ι, στ. 2760

επιμ. Καθηγητού Στ. Γ. Κορρέ

Αθήναι, 1965