EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Μόν' να' ταν σκοτωμένο,στου Αρχηγού το πλάι,

καί μόνον από βόλι, Εγγλέζου να' χε πάει,

καί από απεργία πείνας,μέσα στην φυλακή,

θα'ταν τιμή μου,που'χασα το γελαστό παιδί..

Βασιλικιά μου Αγάπη,με Αγάπη θα σε λέω,

γιά το ό,τι έκανες, αιώνια θα σε κλαίω

γιατί όλους τους εχθρούς μας,θα ξέκανες εσύ,

Δόξα,Τιμή στ΄ αξέχαστο,γελαστό παιδί..

Brendan Behan.

     Oι Επαναστάσεις δεν διενεργούνται ποτέ,από κουραδομηχανές,αστούς λαπάδες,από θλιμμένες γυναικούλες καί από παχύδερμα κτήνη.Είναι αμείλικτη Εντολή της αδυσώπητης Φύσεως καί της προεκτάσεως της στην σαρκοβόρα Ιστορία,να ξεσπούν σαν διψασμένη φωτιά,όταν λίγοι τολμητίες λάβουν μία καί μόνη Απόφαση.Να πεθάνουν.Εφόσον υπερφαλαγγίσουν το ένστικτο της επιβιώσεως,δεν απομένει κανένα άλλο εμπόδιο.Συντονίζουν τους στερνούς παλμούς της γενναίας καρδιάς τους,με τον βαρύγδουπο κτύπο της Ειμαρμένης,όταν πάψει να σέρνεται σιωπηλή,κουρελιάρα,ζητιάνα στους δρόμους.Όταν μαζέψει καί τα τελευταία ψίχουλα της βουβής οργής των πλειόνων,αδέσποτων μαζών,καί θρέψει στα αποκαίδια των σκυβάλων τους,την αναπάντεχη Φλόγα.Ένας σφοδρός,πύρινος καταρράκτης,ξεχύνεται από τις απόκρυφες πηγές της βουνοπλαγιάς,γιά να αρπάξει στον αχαλίνωτο καλπασμό του,περιφερόμενα κουφάρια καί να τα προσφέρει θυσιαστική σπονδή,στο καταυγάζων λουτρό της Καθάρσεως.

.

     Οι εποχές καί οι κοινωνικές συγκυρίες αλλάζουν.Όπως τα μέσα καί οι απαιτήσεις τους.Ουδέποτε όμως,δεν θα πάψει να λειτουργεί καί να εξελίσσεται εσαεί αιμοβόρα, η κυκλοτερής Ιστορική Νέμεσις.Να αφυπνίζεται,αγκομαχώντας από την παραπλανητική νάρκη της,να εγείρεται σιγηρώς, από τον μυστηριώδη θρόνο της,όταν πλησιάζει μία σπαραχθείσα, ανώμαλη, κοινωνική εκτροπή,στο τελικό στάδιο οριστικής διαλύσεως της.Καί να εκφέρει ξαφνικά την λυσσαμένη ετυμηγορία της.Σαν βρυχηθμούς λεόντων.Αυτές οι εκκωφαντικές κραυγές της,που μαστιγώνουν αλύπητα,με τις σπασμένες αλυσίδες καί τις ρημαγμένες ταφόπλακες,την ειρήνη των κοιμητηρίων,ήδη λαμβάνουν την πρωτόλεια μορφή των ψιθύρων.Εις τα ώτα των σοφών.Διότι,εις την οδόν έξω,ουδέν ακούουν οι καβαφικοί λαοί.Η μυστική βοή των επερχομένων,είναι η Ψυχή των Παλληκαριών. Πέρα από την υψιπετή ποίηση,οι εύλογες αξιώσεις της φυσικής Ζωολογίας καί ιστορικής Ανθρωπολογίας, είναι αδέκαστες,τρομερές.Όταν βογγάνε,σφαγιαζόμενα ζώα,υποκύπτοντα στην επίθεση του εχθρού,κάποια μέλη της αγέλης,εξορμούν με μανία καί χτυπάνε τον εισβολέα.Αυτά,που διαθέτουν ακόμα εμπρηστικά ένστικτα.Καί πρώτος στόχος τους είναι πάντα,τα σάπια καί ασθενή μέλη της αγέλης,ευρισκομένης εν κινδύνω. Τα περιττά βαρίδια.Τα κνώδαλα.Η εξουδετέρωσις τους,είναι όρος επιβιώσεως.Σε δεύτερη φάση,εξοντώνουν τον εξωτερικό αντίπαλο.

     Δεν πρόκειται περι Ιδεών,Ιδανικών,Οραμάτων.Πρόκειται περί φυσικών ορμεφύτων.Στην ελληνική Μυθολογία,οι Θεοί επενέβαιναν στα ανθρώπινα πράγματα,για να κολάσουν φονικά, τους αλαζόνες.Καί τότε η Ιστορία,αποβάλλει αιφνιδιαστικά,τα ιδεαλιστικά,ρομαντικά φύλλα συκής της,ξεγυμνώνεται εκθαμβωτικά,αδράχνει το αιματολουσμένο ξίφος,καί παίρνει κεφάλια.Έτσι απλά.Αλίμονον στους καθημαγμένους,ζαλισμένους λαούς,οι οποίοι μπέρδεψαν την ωμή πραγματικότητα της ζωτικής συρράξεως,με την ψευδαίσθηση καί την απατηλή μαγεία των θερινών διακοπών.Τις πληγές των πλαδαρών σωμάτων τους,θα γλείψουν λαίμαργα,αδηφάγα τσακάλια καί βουλιμικοί γύπες,στα μεθόρια των πλημμυρισμένων ακτών των σκουπιδιών καί εκβρασμάτων τους.Δηλαδή του αναπότρεπτου, τραγικού τους πεπρωμένου.

     Αχνοφέγγει μέσα από τους συλημένους τάφους των προγόνων της Ράτσας μας,ο επικείμενος ,αναδυόμενος ,σαρωτικός τυφώνας.Σκορπάνε στον έξαλλο,παιγνιδιάρη άνεμο ,τα κόκκαλα τους,τα ιερά.Σπεύδουν ορμητικά,,οι αδίστακτοι Αετοί,να τα αρπάξουν σαν όπλα εκδικήσεως καί μπαρουτοκαπνισμένα Λάβαρα.Η μεγαλειώδης,επερχομένη στιγμή,σαν κεραυνός εν αιθρία, είναι φρικιαστικά άγια καί η βαριά αναπνοή της ανυπόμονη καί ακαριαία.

     Τα λόγια,τα γράμματα,οι αναλύσεις,οι συζητήσεις,οι κοπετοί,όλα αυτά είναι καμωμένα γιά δειλούς φαφλατάδες,ξεδοντιασμένες γριούλες,καί μικροαστικά υγρά,κόπρανα.Γιά εμετικά,χυδαία ανθρωπάκια,γιά τα οποία ,το μοναδικό τους όνειρο καί ο αποκλειστικός λόγος υπάρξεως τους,είναι να ψοφήσουν σάπια καί άρρωστα,κάποια βραδιά,πνιγμένα στα ρόχαλα τους,παραπατώντας στα σκατά του αποχωρητηρίου τους.Αυτά τα ανδρείκελα,τα φτύνουμε κατάμουτρα.

     Διά ταύτα..

     Είναι απόκοσμη καί παγερή, η ερημιά.Διασαλεύεται,αίφνης, από ένα βουβό σπάραγμα.Ο αιώνιος Έλλην Κούρος,θα ξαποστάσει στο πρώτο ξέφωτο,που θα αγκαλιάσει τρυφερά το βλέμμα του, κάτω από μία τσίγκινη σκεπή. Καί η καταρρακτώδης βροχή,θα πέφτει οργισμένη,με τα υπερήφανα δάκρυα της,τα οποία θα ανθοστολίσουν την εστία του μυστηρίου, με σταλαγματιές από πικρές Δάφνες.Σαν εκείνες,τις οποίες απολάμβανε ηδονικά η Πυθία, καθημένη επί του ιερού τρίποδος των φοβερών χρησμών.Καί θα είναι βαθειά, η Νύχτα. Καί η βροχή θα πέφτει αδιάκοπα,σαν γλυκολάλητη,στυφή μελωδία,στιχουργημένη από τα βίαια σπλάχνα της αστραπής.ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ.

.

                                                ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΓΟΣ