EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Π Α Ν Α Γ Ι Ε Σ 

ΚΑΙ 

ΑΡΝΙΑ ΣΤΗΝ ΣΟΥΒΛΑ

Όταν πριν από δύο αιώνες,οι πρώτοι καθολικοί Ιεραπόστολοι,ανακάλυψαν την φυλή των Μασσάι στην ανατολική Αφρική,προσπαθούσαν να τους εξηγήσουν τις έννοιες θεός καί αγία Γραφή.Ακόμα καί οι σχετικές λέξεις,δεν υπήρχαν στην διάλεκτο των ιθαγενών.Μετά από χρονοβόρες,συνεχείς προσπάθειες,οι αυτόχθονες,μπήκαν στο νόημα.Η πρώτη αντίδρασις τους,ξάφνιασε.Διά στόματος του φυλάρχου τους,εξέφρασαν την απαίτηση τους,να συναντήσουν τον επήλυ Θεό των Χριστιανών,όχι για να τον λατρέψουν,αλλά γιά να τον τιμωρήσουν.Να τον εξοντώσουν.Διότι,εφόσον κατάλαβαν,ότι είναι παντοδύναμος,άρα,αυτός τους επιφέρει την ξηρασία,την ανυδρία,τον λιμό,τις ασθένειες,τον θάνατο.

Η θρησκευτική έκφρασις ενός λαού,είναι το απείκασμα της τριβής του με τις δυνάμεις της φύσεως,με τις  ιστορικές περιπέτειες,καί κυρίως συνιστά την έμφυτη απάντηση της ράτσας του,στην μεγάλη καί πολυδιάστατη πρόκληση των υπαρξιακών αντιξοοτήτων.Στίς λεγόμενες πολυθειστικές θρησκείες,που συναντάμε σε αρχαίους, αμιγείς λαούς,πέραν από την εκπλήρωση ιερατικών καθηκόντων στους προγόνους καί στα θέσφατα τους,καί την σταθεροποιητική τους επίδραση επί της κοινωνικής συνοχής των γενεών,δεν εντοπίζουμε δείγματα απόπειρας μαζικού,βιαίου προσηλυτισμού αλλογενών.Υφίσταται μία σχετική Toleranz,ανεκτικότης, μέχρι καί αδιαφορία,γιά το τί πιστεύουν έτερες κοινότητες,φιλικές η εχθρικές.Σημασία έχει,ο θρησκευτικός παράγων,να εγκολπώνεται στον αγώνα της φυλής,στην τραχιά κονίστρα της επιβιώσεως,καί να ενσωματώνεται στην ενισχυτική,πολεμική καί πολιτειακή λειτουργικότητα.

Εύγλωττο παράδειγμα οι Έλληνες.Στα ομηρικά τους έπη,ανακαλύπτουμε την κεντρική ιδέα,ότι οι θεοί δεν προυπήρξαν του κόσμου,ούτε τον κατασκεύασαν.Συμμετέχουν στην φρικτή, φυσική αρμονία,σαν συμβολισμοί φυσικών καί ηθικών δυνάμεων,που εκκολάπτονται στην συνείδηση του Γένους,καί εξωτερικεύουν την ιδιαισθησία τους.Αναπόσπαστα συνδεδεμένοι με την θρυλική καταγωγή των ηρώων προπατόρων τους.Σαφώς με την εξέλιξη της φιλοσοφικής καί ορθολογιστικής σκέψεως,στους προσωκρατικούς,αναζητήθηκαν καινοφανείς δρόμοι γιά την προσέγγιση του υπερβατικού μυστηρίου,περί της πλάσεως των πάντων.Με αναντιλέκτως αντικρουόμενες θέσεις,αλλά καί ευδιάκριτη αποστασιοποίηση από την μυθολογική ερμηνεία.Στην αναδίφηση του Θείου,πρωταρχικού αιτίου,δεν αποτυπώνονταν πιά,ανθρωπόμορφοι θεοί,αλλά φυσικά στοιχεία καί μία ισχυρά συνεκτική δύναμις.

Η υπέροχη επινόηση του θεάτρου καί του δράματος,από την ελληνική ράτσα,ως δημοσίου παιδαγωγικής καλλιέργειας ευγενών,θρησκευτικών καί οντολογικών αγωνιών,καί ως τρόπου σφυρηλατήσεως της εθνικής ενότητος καί ιεράς,πατρογονικής κιβωτού των κοινών αναμνήσεων καί πόθων,μαζύ με τους ολυμπιακούς,αθλητικούς,καί καλλιτεχνικούς αγώνες,θα συγκροτεί εσαεί την εξαίσια ιδιοπροσωπία της,σε ότι αφορά τον θησαυρό των εμπνεύσεων καί της αριστοκρατικής λεπτοφυίας της.

Σε πλήρη αντίθεση με την βρυκολακιασμένη,μισάνθρωπη μισαλλοδοξία, θρησκόληπτων σημιτικών καί μεσανατολικών λαών,εκ της κραυγαλέας κακότητος των καταπιεσθέντων ορμεφύτων τους,προέκυψαν δόγματα επιθετικά,βάρβαρα,όπως ο Εβραισμός,καί αποχαυνωτικώς μουρλά,όπως ο Χριστιανισμός καί ο Ισλαμισμός.Η σφραγίδα του μαστρωπού,θρυλικού γενάρχη τους Αβραάμ,τα συνδέει γιά πάντα.Τουλάχιστον οι Έλληνες Θεοί,χαριτοβρύτως καί ασμένως,έβγαζαν τα μάτια τους μεταξύ τους,καί το απολάμβαναν,άνευ εμπορικού, ιδιοτελούς κέρδους.Σαν εύθυμοι άρχοντες.

Όταν οι Εβραίοι προφήτες,αναθεμάτιζαν τα ετερόδοξα έθνη της γής,καί καλούσαν τον Ιεχωβά,να τα δολοφονήσει,οι Έλληνες σοφοί, μυσταγωγούσαν τον έλλογο ανθρωπισμό των Ευγενών,στην πεμπτουσία της αυτογνωσίας.Όταν ο Ιησούς,εξόρκιζε δαιμόνια,σαν δήθεν μαγική θεραπεία ψυχικών ασθενειών,με τον ίδιο τρόπο,όπως καί οι Ζουλού της Αφρικής,ο Ιπποκράτης,ήδη,αιώνες πριν,είχε δρομολογήσει την επιστημονική αντιμετώπιση των ψυχοσωματικών ανεπαρκειών, θεμελιώνοντας την ολιστική ιατρική,απηλλαγμένη πρωτογόνων δεισιδαιμονιών.

Οι Έλληνες ήταν ανήσυχοι καί φιλέρευνοι.Το πανόραμα της ορφικής θεολογίας,διαποτισμένο από την διονυσιακή αύρα,ενσταλάχθηκε αναμεμειγμένο με όντως ανατολικές θεάσεις,στην σπουδαία φιλοσοφική απόπειρα του Πυθαγόρα,αλλά καί πολλών άλλων φιλοσοφικών σχολών.Ο Πλάτων,πλησίασε διά του ιδεαλισμού,την αθέατη ατραπό της προσπελάσεως του αρχικού αιτίου της κοσμικής,δυαδικής υποστάσεως,γιά να μορφοποιήσει την ιδανική,ιδεατή σφαίρα,εκ της οποίας,δύναται η κοινωνία των Ελλήνων,να διαμορφώσει την πρέπουσα,πολιτική της συγκρότηση,επερειδομένη στις αξίες της δικαιοσύνης,της οικειοπραγίας καί της ιεραρχίας.Ο Αριστοτέλης,ιχνηλατούσε το ακίνητον κινούν στοιχείο του Λόγου,όχι ως δημιουργού του κόσμου,αλλά ως παραλλήλου στοιχείου,το οποίο θα μπορούσε να εξηγήσει,την συμπαντική ευταξία.

Στίς διάφορες,σεπτές νοητικές δράσεις των Ελλήνων,με εύλογες αποχρώσεις,σε εξελικτικά στάδια,από την μυκηναική εποχή,μέχρι την ελληνιστική περίοδο,διαπιστώνουμε,ότι το λεπτό θέμα της θρησκευτικής διαφωτίσεως,από την μυθολογική,μέχρι την φιλοσοφική,αντιμετωπίζονταν με πολυμέρεια,με προσοχή,με ευαισθησία,χωρίς έξαλλο φανατισμό ιεραποστολικού ζήλου καί φρενιτιώδους μανίας επιβολής ενός δόγματος,σε μη Έλληνες.Ουδέποτε οι Έλληνες,στιγματίστηκαν από την αφέλεια,να επιδοθούν σε θρησκευτικούς πολέμους.Σκοτώνονταν γιά διαρπαγείσες γκόμενες,γιά κατάκτηση εδαφών προς αποικισμό,ξεκοιλιάζονταν μεταξύ τους,γιά λόγους ανιάτου, εθνικού χαρακτηριστικού.Ποτέ,όμως,δεν έχυσαν το αίμα τους,γιά να επιβάλλουν σε ξένους λαούς,την δική τους βασική,θρησκευτική αντίληψη,η οποία παρέμεινε αποκλειστικό, φυλετικό,πολιτιστικό κτήμα.

Η Ελληνική θεοκοσμοθέαση,δεν στηρίζεται σε..αγίες Βίβλους καί σε εξ αποκαλύψεως δόγματα,όπως οι οιωνεί μονοθειστικές,εβραιοχριστιανικές καί οι γλοιώδεις παραφυάδες τους,οι οποίες πυροδότησαν με το τυφλό,ασιατικό μένος,τις μεγαλύτερες γενοκτονίες της παγκοσμίου Ιστορίας. 

Ο Ελληνισμός,σμίλεψε τις ανδρικές καί θηλυκές θεότητες του εκρηκτικού οίστρου της φυλετικής του ψυχοσυνθέσεως,σε δυνατά,αθλητικά,γυμνά σώματα,σεβόμενος την περικαλλή αισθητική της αρμονικής φυσιορρυθμίας.Λάτρεψε υπερήφανα την υπαρξιακή τραγικότητα.Εισέδυσε τολμηρά στα απερινόητα μυστικά μονοπάτια,του κοσμικού νοήματος,με παλληκαριά καί γενναιότητα.Ως πολεμιστής.Όχι ως ζητιάνος καί ψωμοζήτουλας παρηγορίας από φιλέκδικους Ιεχωβάδες καί μυξοθεούσες,θλιβερές Χριστοπαναγίες.

Έλλην ήταν ο ομηρικός Διομήδης,ο οποίος δεν δίστασε να πολεμήσει ακόμα καί κατά του Θεού των μαχών,εναντίον του Άρεως,καί μάλιστα να τον τραυματίσει καί να τον τρέψει σε φυγή.Η πολεμική Αρετή,ο ανδρισμός,η γενναιότης,το ευχάριστο μεθύσι της συγκρούσεως,η πίστη στην Αξία του αίματος της Ράτσας.Αυτά ήταν τα ζείδωρα,πνευματικά αγαθά της θρησκευτικότητος των Ελλήνων.Καί σαφώς,υπέροχα εναρμονιζόμενα με τον πηγαίο ερωτισμό,το ευγενές ήθος του Κάλλους καί της αισθησιακής τέρψεως,υπό τον γαλανόν ελληνικόν ουρανόν.Ο Έλλην λάτρευε το Θείον,διά της Τέχνης,του Πολέμου,του Αθλητισμού,του Έρωτος.Ως χαρωπός απεφθής,αιώνιος Έφηβος.

Αυτός ο ελληνικός, πολιτιστικός κόσμος δεν υπαρχει πιά,ως πολιτειακή οντότητα καί ως κοσμοθεωρητική,ευρεία κοινωνική συγκρότηση.Αχνοφέγγει ως παλαίφατο Ιδανικό,ως τρόπος ζωής καί αναπτύξεως μίας ευπαγούς,αλκίμου κοινότητος,μέσα από χορταριασμένα ερείπια Ναών,Θεάτρων,Ακαδημειών,Γυμναστηρίων,Μουσείων.Καί περιφέρεται σαν όραμα ανεπίστρεπτο, στις σκονισμένες βιβλιοθήκες των σοφών της οικουμένης.

Καί η Πατρίδα,η ελληνική,από την οποία,εξακτινώθηκε κάποτε η ανώτερη ελληνική Φυλή,κατακρατείται τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια,από τα ιστορικά εμέσματα Δύσεως καί Ανατολής,ως λάφυρο καπηλείας,από το διαχρονικό,ψευδοπολιτιστικό καί θρησκευτικό καρναβάλι,έλκοντος την καταγωγή του από τους ρωμαιοβυζαντινούς χρόνους,συνεχίζοντος απτοήτως από την οθωμανική κατοχή,εκβραζόμενο σήμερα,στην Ελλαδόφωνη,Εβραιοχριστιανική Γραικυλία,η οποία μετρά ημέρες,μέχρι την εύλογη. οριστική της εκποίηση.

Δεν πρέπει να μελαγχολούμε.Οφείλουμε να διασκεδάζουμε..

Οι Ρωμιοκατσίβελοι είναι καταπληκτικοί.Είναι αμίμητοι.Στην τραγελαφική ασυναρτησία τους. Στην κωμικοτραγικό τους συγχρωτισμό. Στον ασφυκτικό,αλλά καί φαιδρό συναγελασμό.

Γιά τα πανηγύρια,πρώτοι καί πρό της περιφήμου κρίσεως.Πώς μπορούν καί συνδυάζουν..

Τις αρνησίκοσμες, σκοτεινές, ευαγγελικές προτροπές της ρίζας του Αβραάμ,του Ιησού,να κόψουν τα γεννητικά τους όργανα,να εγκαταλείψουν,συζύγους,γκόμενες,παιδιά,σκυλιά,σπίτια,δουλειές,να σηκώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου της αυταπαρνήσεως καί να τον ακολουθήσουν,με τα παγανιστικά γλέντια καί έθιμα ανοιξιάτικης αναστάσεως,αρχαίων Θεών της βλαστήσεως καί της καρποφορίας.

Πως μπορούν καί ταιριάζουν..

Τις μυθικές αναστάσεις των νεκρών,με τα αρνιά στην σούβλα,τα τσιφτετέλια,τις τσιπουροκατανύξεις καί τις νυχτερινές,μεθαναστάσιμες επιδρομές στα μπουζούκια καί στις πουτάνες των καμπαρέ..

Πως μπορούν καί συγχωνεύουν..

Τον αλλοπρόσαλλο πατριωτισμό καί την τραβεστί εθνικοφροσύνη, με τα καραγκιοζιλίκια της λατρείας ξένων, εβραιογενών θρησκευτικών ινδαλμάτων,χρωματισμένων με παρδαλά,ρωμιοβυζυνατινά ωά.

Ολίγον, Πεσάχ των Εβραίων, με την ανάμνηση της σφαγής των νηπίων από τον Ιεχωβά.

Ολίγον, θαμμένες αναθυμήσεις θεοτήτων της ανοίξεως που πέθαιναν καί αναβίωναν.

Πολύ κέφι, τρελίτσα καί σπαριξικάρδιο οινοβαρές μπέρδεμα. Λαικά γυφτοπανηγύρια.

Σουβλάκι, κοκορέτσι, κατσικάκι,λίγο κρασί, λίγη θάλασσα καί τον Χριστούλη μου..

                               ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΓΟΣ