EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

OI EΛΛΗΝΕΣ 

ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΟΥ ΝΤΕΚΑΠΑΖ

     •Τα τελευταία χρόνια της έσχατης παρακμής και της συλλογικής απελπισίας, δεν είναι λίγες οι φορές που το μυαλό μας ανατρέχει σε ιστορικές αναλογίες με την αντίστοιχη περίοδο στο όψιμο Βυζάντιο και τα ιστορικά συμπεράσματα που μπορούμε να αντλήσουμε από εκεί. Πιο συγκεκριμένα, δεν μπορούμε να προσπεράσουμε εκείνη τη μορφή συλλογικού πανικού που ώθησε ένα ήδη θρησκόληπτο πλήθος να πιστέψει και να παραδοθεί σε σωτηριολογικές προφητείες, να πιαστεί από λογιών- λογιών χιμαιρικές ελπίδες εξίσου θρησκευτικής καταγωγής, ενώπιον των οποίων ακόμα και η «ελπίδα» του ΣΥΡΙΖΑ ωχριά. Μα αυτή δεν ήταν ούτε η πρώτη μα ούτε και η τελευταία φορά που ο μεταλλαγμένος Έλληνας σε Ρωμιό ασπάστηκε ως αποκούμπι ένα αδειανό πουκάμισο, θυσιάζοντας τα πάντα στον βωμό του και εξωθούμενος στην αδράνεια, όχι μόνο έχασε κατά κράτος, μα πέρασε οριστικά και στην λάθος πλευρά της ιστορίας. Και από τότε ως σήμερα «υπνοβατεί» νωχελικά ανά τους αιώνες, ενώ ως γνήσιος ανατολίτης δέχεται μοιρολατρικά το «κισμέτ» του, θυσιάζοντας την ζωντανή πραγματικότητα παντού ολόγυρά του στο όνομα εξωκοσμικών και ατεκμηρίωτων «αληθειών» που του υπόσχονται επίγειους και μη παραδείσους. Όμως η πραγματικότητα δεν μπορεί να θυσιαστεί προς χάρη κανενός, στέκεται απροσπέλαστη και αμείλικτη παντού και πάντα απέναντί μας. Κι έτσι, ο «Πυγμαίος» της νοτιοβαλκανικής το μόνο που τελικά καταφέρνει είναι να αυτοκτονεί δηλητηριάζοντας τον ήδη κατεστραμμένο οργανισμό του με τα σκληρά ναρκωτικά, που οι επιτήδειοι πουλάνε, συνήθως με την μορφή θρησκευτικού κηρύγματος.

     •Καθώς λοιπόν ανατρέχουμε στα τραγικά γεγονότα της Άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως πίσω στο 1453, ο νους μας πάντα σταματά στους χιλιάδες προσευχόμενους εντός της Αγίας Σοφίας, την ώρα που άλλοι μάχονταν μέχρις εσχάτων. Η δικαιολογία τους, εκείνο που τους κατέστησε τόσο παθητικούς ήταν η δοξασία του «Αγαθάγγελου» που θα κατέβαινε και προτάσσοντας την ρομφαία του θα έκοβε κάθε χέρι Τούρκου που θα τολμούσε να επιτεθεί σε πιστό. Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Μόλις οι Τούρκοι έκαναν έφοδο στην εκκλησία δεν επέζησε ούτε ένας. Παραδόξως, οφείλουμε να δηλώσουμε ευγνωμοσύνη στους Τούρκους για αυτήν την πράξη ευγονικού αποτελέσματος προς το γένος μας, καθότι μας απήλλαξαν από το αίμα εκείνων των σφαγιασμένων ανατολιτών και συνεπώς απ’ τα γονίδιά τους, που με περισσή τεμπελιά και βλακεία ανέμεναν αδρανείς, έτσι ώστε κάποιος να τους σώσει. Μα δυστυχώς, αυτό δεν ήταν επαρκές από μόνο του ώστε να απαλλαγούμε οριστικά από τέτοιες περιπτώσεις και αυτό το «κάποιος να μας σώσει» εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί αιώνες τώρα και τελευταία στην πιο πρόσφατη εκδοχή του, αυτή του «ξανθού γένους», που δεν είναι ούτε ξανθό, μα ούτε και γένος. Δηλαδή το κράτος της Μοσχοβίας, στα ανατολικά και πέραν της Ευρώπης, την γνωστή σε όλους μας Ρωσία, η οποία και φιγουράρει μέσω της μορφής του καγκεμπίτη ηγέτη της στα διάφορα ελλαδεμπορικά μπακαλόχαρτα ως η πανάκια για το έθνος και τον τόπο μας.

     •Ποια είναι όμως η Ρωσία στ’ αλήθεια; Τί είναι πραγματικότητα και τί μύθος από όλα όσα πιστεύει γι’ αυτή ο συσκοτισμένος Ρωμιός; Υπάρχει όντως μια μεγάλη δύναμη που αγαπάει τόσο πολύ τους ταλαίπωρους φελάχους της νοτιοβαλκανικής; Πάνω από μια χιλιετία πριν, καθώς τα βόρεια φύλα ξεχύνονταν από το λίκνο τους, προς την βόρεια Αμερική ως την Ασία και εγκαταστάθηκαν από την Βρετανία ως τη Μεσόγειο, ένα από αυτά, οι Ρως, σταμάτησαν στην απέραντη ανατολικοευρωπαϊκή πεδιάδα όπου και συνάντησαν το πλήθος των ανατολικοσλαβικών φυλών. Επρόκειτο για πληθυσμιακές ομάδες χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση, με μια κυρίως αγροτική και κτηνοτροφική κουλτούρα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη πολεμική δραστηριότητα. Το «πάντρεμα» μεταξύ των ανατολικοσλάβων ιθαγενών και των γερμανογενών Ρως έγινε πάνω σε μια πολύ απλή βάση. Οι μεν διέθεταν μια χώρα τεράστια και οι δε τις οργανωτικές και στρατιωτικές ικανότητες για να την διοικήσουν. Και έτσι εν συντομία δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις ιστορικά, ώστε να οδηγηθούμε περίπου πεντακόσια χρόνια αργότερα σε αυτό που ονομάζουμε Τσαρική Αυτοκρατορία. Η πολιτική και στρατιωτική αριστοκρατία των Βίκινγκς Ρως, χρησιμοποιώντας το έμψυχο υλικό των ντόπιων μαζών, κατάφεραν να ενώσουν μέσα στους αιώνες το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών της ευρασιατικής ηπείρου σχηματίζοντας το μεγαλύτερο χωρικά κράτος παγκοσμίως. Το οποίο στην συνέχεια αποτέλεσε στο πρόσφατο παρελθόν τη Σοβιετική Ένωση, η οποία και επέφερε την μέγιστη εξάπλωσή του, με τον σοβιετικό κομουνισμό να αποδεικνύεται ιστορικά το ύψιστο στάδιο του πιο επιθετικού ιμπεριαλισμού που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Μετά την χρεωκοπία της χονδροειδούς σοβιετικής ιδεολογίας και την κατάρρευση του αυταρχικού και σάπιου σοβιετικού οικοδομήματος σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, πέραν από τις χώρες- δορυφόρους της στην ανατολική Ευρώπη, κατάφεραν και αποσκίρτησαν οριστικά από την κυριαρχία της χώρες και λαοί τους οποίους και κατείχαν επί αιώνες, όπως οι βαλτικοί λαοί και τα κράτη της κεντρικής Ασίας. Ενώ η ηγεσία που προέκυψε στην Ρωσική Ομοσπονδία, μέσα από τις σάρκες του βαθέως κομουνιστικού συστήματος εξουσίας και των μεγαλομαφιόζων, αναζητεί νέες αντιλήψεις και ιδεολογήματα προκειμένου να θεμελιώσουν και θεωρητικά, εντός κι εκτός των συνόρων τους, την πολιτική τους ισχύ. Ένα από αυτά λοιπόν εδράζεται στην ορθόδοξη πίστη, την οποία και ασπάστηκαν μέσω του Βυζαντίου, απότοκο της οποίας είναι και η αμφιλεγόμενη θεωρία της «Τρίτης Ρώμης». Δηλαδή εν ολίγοις, ο ισχυρισμός από την πλευρά των κύκλων εκείνων στο Κρεμλίνο, που κοιμήθηκαν σταλινικοί μπολσεβίκοι και ξύπνησαν την επομένη «ευσεβείς ορθόδοξοι βυζαντινόφρονες», ότι αποτελούν δικαιωματικά την ιστορική και πολιτική συνέχεια του Βυζαντίου μετά το 1453.

     •Αυτό το κομμάτι είναι που εδώ μας απασχολεί περισσότερο αφού είναι και το ιδεολόγημα το οποίο ουσιαστικά έχει πείσει ένα μη ευκαταφρόνητο μέρος των Γραικών, ασκώντας πάνω τους και την συνακόλουθη γοητεία, μα είναι και το κύριο όχημα διείσδυσης των «υπερορθόδοξων» πρώην καγκεμπιτών στον γραικικό και ευρύτερα ορθόδοξο κόσμο. Όμως, θα γινόμασταν λίαν κοινότοποι εάν επιχειρούσαμε να αναφέρουμε απλά γνωστά ιστορικά γεγονότα πάνω στις ελληνορωσικές σχέσεις όπως τα Ορλωφικά ή την τύχη του Λάμπρου Κατσώνη. Ή τον ρόλο που έπαιξε η ρωσική παρέμβαση στην βουλγαρική εθνογένεση και στην εξάλειψη της ελληνικής συνείδησης σε μορφωμένους κύκλους της γείτονας χώρας, ένα από τα λιγότερα γνωστά γεγονότα που αγνοείται εν πολλοίς στην χώρα μας. Εξάλλου κάτι τέτοιο δεν θα είχε και μεγάλο νόημα καθότι εκτός του ότι έχουμε γεμίσει ιστοριολογούντες πάσης φύσεως, ο λεγόμενος «ελληνικός λαός» όπως όλα δείχνουν ελάχιστα θυμάται το παρελθόν και ακόμα λιγότερο διδάσκεται από αυτό. Και αυτός είναι και ο λόγος που ο σύγχρονος ελληνόφωνος είτε ξέχασε ποιος είναι, είτε μπερδεύτηκε ως προς αυτό, διότι του κόλλησαν ένα όνομα, φορώντας του μια κληρονομιά που δεν είναι δικιά του. Και διευκρινίζουμε: στην πρώτη κατηγορία εννοούμε τους συμπατριώτες μας και ομοεθνείς μας, οι οποίοι και βιώνουν πιθανόν μια πολυεπίπεδη σύγχυση και αποπροσανατολισμό, μιας και παρόλο που διακατέχονται από ευγενή αισθήματα και δημιουργικά κίνητρα, βρέθηκαν σε ένα δυσγονικό ως προς την φύση τους περιβάλλον, δηλαδή την χωματερή του γραικυλισμού. Σε αυτούς λοιπόν κυρίως απευθυνόμαστε, γιατί αν μη τι άλλο πρόκειται περί σκεπτόμενων ανθρώπων. Στην δεύτερη κατηγορία εντοπίζουμε σαφώς την πλειοψηφούσα –δυστυχώς- μάζα των Γυφτορωμιών που όσον αφορά το ποιόν τους, περιγραφικά και ουχί αξιολογικά, μπορούμε να αποφανθούμε ότι δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με οτιδήποτε σημαίνει Ελλάδα δια μέσου των αιώνων. Πρόκειται για τον ελληνόφωνο μαζάνθρωπο, που οι πολιτισμικές του παραστάσεις μα και οι ψυχικές τους τάσεις καταμαρτυρούν ξεκάθαρα πως ούτε θέλει και ούτε μπορεί να έχει καμιά σχέση με το γένος των Ελλήνων, μιας και υιοθετεί σταθερά και διαχρονικά στάσεις ραγιάδικες και παρακμιακές, διαπνέεται από ένα έθος βαρβαρικό. Το μείζον όμως πρόβλημα με κάθε τέτοιο αθίγγανο είναι πως εμποδίζει κάθε τι το αληθινά ελληνικό να ανθίσει και να λάμψει. Είναι ο πραγματικά ξενόδουλος, αυτοϋποτασσόμενος μάλιστα σε ό,τι κατώτερο φέρουν οι ξένοι νταβατζήδες του, ως λογική συνέπεια της ανικανότητάς του όχι μόνο να δημιουργήσει κάτι το αξιόλογο, αλλά ακόμη και να αντιγράψει κάτι άξιο λόγου εκ της αλλοδαπής.

     •Είναι λοιπόν αυτοί οι αφελείς και ελεεινοί που εσχάτως «ανακάλυψαν» την σωτηρία απ’ τα βορειοανατολικά. Και είναι οι διάφοροι πολιτικοί τους ταγοί και μωροφιλόδοξοι ηγετίσκοι της φάρας τους που «εντόπισαν» καταμεσής της μογγολικής στέπας το αστέρι της… πίστης και της ελπίδας, όπως οι ίδιοι μας παρουσιάζουν τα πράγματα. Τα αίτια και οι σκοποί αυτών των εκστρατειών ψεύδους από τα μέσα παραπληροφόρησης ποικίλουν: από την πώληση προφητειών και CDs με αμφίβολους χρησμούς, ως την κλασική επαιτεία ψήφων, από την προώθηση «θαυματουργικών» ιαμάτων και μαντζουνιών ως την διαχρονική ανάδειξη τηλεσκουπιδιών και φυλλάδων της κακιάς ώρας. Όμως το βαθύτερο αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο, το ίδιο εδώ και πολλά χρόνια: την περαιτέρω παθητικοποίηση και αδρανοποίηση ενός αποβλακωμένου κοινού, που ελάχιστα διαφέρει από τους μεσανατολίτες που τρώγοντας πιλάφια και ρουφώντας ναργιλέ, αναμένουν άνευροι την λύτρωσή τους. Ενώ οι «καθ’ ημάς» αποστερημένοι από κάθε αίσθημα δημιουργικότητας και παραγωγής κουλτούρας, όπως αρμόζει σε Έλληνες, είναι πλέον έτοιμοι να προσκυνήσουν περιχαρείς τον νέο, σλαβοασιάτη νταβατζή, ελπίζοντας σαν εξασθενημένες πόρνες ότι αυτός τουλάχιστον θα τους λυπηθεί περισσότερο σε σχέση με άλλους και θα τους πετάξει ένα παραπάνω ξεροκόμματο. Πανέτοιμοι να εκπορνεύσουν μια πατρίδα που όμως δεν τους ανήκει…

     •Μέσα σε όλο αυτό το όχι και τόσο διασκεδαστικό καρναβάλι δεν θα μπορούσαν φυσικά να απουσιάζουν και οι αντίστοιχες γραφικότητες και υπερβολές. Στις οποίες βέβαια ο μίζερος Βαλκάνιος (που θέλει να λέγεται Έλληνας) είναι εξοικειωμένος και πολύ φιλικά προσκείμενος, μιας και σε τελική ανάλυση του αρέσει να αυταπατάται και να κοροϊδεύει τον εαυτό του και τους γύρω του. Επιγραμματικά να αναφέρουμε μερικές: τον βομβαρδισμό της Τουρκίας από το Μόσχοβο για χάρη μας, την παράδοση της Κωνσταντινουπόλεως στο κράτος των Αθηνών μετά το πέρας του ρωσοτουρκικού πολέμου, τα οράματα που βλέπει ο Ρώσος πρόεδρος, οι θαυματουργοί γεροντάδες που σουλατσάρουν μια στον Άθωνα και μια στην Κόκκινη Πλατεία και τόσα άλλα…

     •Αυτά και άλλα πολλά ακόμα πιο φαιδρά, συνοδεύουν τους συνειρμούς ουκ ολίγων ζωντανών επιβεβαιώσεων του Μαξ Νορντάου όταν φέρνουν στο (ανύπαρκτο) μυαλό τους το περίφημο «ξανθό γένος». Που όμως έχουν τόσο ρεαλιστική βάση όσο η Ρωσία είναι «ξανθό» και «γένος». Κι εδώ ειδικά φαίνεται η στρεβλή εικόνα που έχουμε για αυτή τη χώρα. Αφού σε αντίθεση με τα έθνη και τα κράτη της Ευρώπης, η Ρωσία έχει μια εντελώς διαφορετική πορεία μέσα στον ιστορικό ρου. Εκεί, συνοπτικά  θα αναφέρουμε, δεν έλαβε χώρα ποτέ μια οργανική εθνογένεση με όλα τα συνεπακόλουθα χαρακτηριστικά που συνόδευσαν στην ευρωπαϊκή ιστορία τέτοια γεγονότα. Αντίθετα, μέσω μεγάλων και χρονοβόρων επικρατήσεων και προσαρτήσεων, μέσω της καταπίεσης, του φυλετικού ανακατέματος και της εξαναγκαστικής ώσμωσης μεταξύ των υπόδουλων λαών, πριν και μετά τα Ουράλια, συντελέστηκε η δημιουργία του βογιάρικου, τσαρικού, σοβιετικού και πλέον ρωσικού κράτους. Ή όπως εύστοχα την αποκαλούν πλείστοι όσοι ανατολικοευρωπαίοι συναγωνιστές και υγιείς πατριώτες, οι οποίοι εξάλλου γνώρισαν την «γλύκα» της ρωσικής «φιλίας» και του σκληρού πατερναλισμού, «Φυλακή των Εθνών». Μια φυλακή που έφτασε στο αποκορύφωμά της και στην πλέον γνήσιά της μορφή κατά την σοβιετική περίοδο, η οποία και εν αντιθέσει με ό,τι υποστηρίζουν οι διάφοροι «ευσεβείς» ανόητοι, δεν αποτέλεσε ένα «διάλειμμα» μέσα στην χιλιάχρονη ζωή του «βυζαντινού» τους πειραματόζωου, μα για την πιο αυθεντική περίοδο της συλλογικής της υπάρξεως. Μια περίοδο που τα στοιχεία εκείνα που επικράτησαν κατάπιαν και εξαφάνισαν και τα τελευταία εκείνα φυλετικά ίχνη που από την αυγή της ιστορίας της ήταν υπεύθυνα για οτιδήποτε θετικό και άξιο λόγου έχει η χώρα αυτή να επιδείξει. Είναι λοιπόν και λογικό ως ένα βαθμό οι ομόλογοί τους στον ελλαδικό χώρο να έλκονται από τις ρωσικές «εκδοχές» τους, μιας και αυτοί, εδώ και τουλάχιστον 2000 χρόνια, μολύνουν και καταστρέφουν κάθε τι το ελληνικό, ακόμα και αν στην πρόσφατη ιστορία οικειοποιήθηκαν και το όνομα Ελλάδα και Έλληνας. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνουμε ότι απευθυνόμαστε στους όντας Έλληνες ή έστω σε σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι στους συνεχιστές των αναγνωστών του ψυχροπολεμικού «Ριζοσπάστη».

     •Τέλος, για να χαριτολογήσουμε και λίγο, νομίζουμε ότι είναι θεμιτό να αποφενακοποιήσουμε  και το πρώτο συνθετικό του αμφιλεγόμενου προσδιορισμού «ξανθόν γένος». Μιας κι εκτός του ότι δεν είναι γένος, οι Ρώσοι κατά βάση δεν είναι ούτε ξανθοί στην πλειοψηφία τους, αλλά καστανοί. Ναι λοιπόν, η «θεόπνευστη» προφητεία έπεσαι δυστυχώς και εδώ έξω. Αυτό πέρασε στο συλλογικό μας φαντασιακό κυρίως από τις εισαγόμενες ευχάριστες και συμπαθέστατες κατά τα άλλα υπάρξεις που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες στα διάφορα καταγώγια, μπαράκια και χαμαιτυπεία, που αν και είναι χαρακτηριστικότατες όσον αφορά ον ρωσικό ψυχισμό, ελάχιστα ανταποκρίνονται στο παρουσιαστικό της μέσης Ρωσίδας. Αφού όπως είναι αυτονόητο, επιλέγονται εκείνες με τα πλέον επαρκή προσόντα για μια τόσο απαιτητική εργασία… Οι οποίες και με την βαμμένη ντεκαπάζ- πλατινέ κόμη και τους προσποιητούς τρόπους, ουκ ολίγες φορές ξελογιάζουν απογοητευμένους μεσήλικες ημεδαπούς, με απώτερους σκοπούς, προσφέροντάς τους απατηλές υποσχέσεις και φαντασιώσεις. Τα αποτελέσματα όμως εν τούτοις των εν λόγω σχέσεων συνήθως αποβαίνουν καταστροφικά και πολλές φορές απλά αδειάζουν πορτοφόλια ή κλείνουν σπίτια. Κατά έναν παρόμοιο, αντίστοιχο τρόπο τηρουμένων των αναλογιών, στο γεωπολιτικό και εθνικό επίπεδο, ο μέσος σαπιοκοιλιάς Γραικύλος που ξελογιάστηκε από τον κυκεώνα φρούδων ελπίδων και μετά/παρά- φυσικών χρησμών και υποσχέσεων, θέλει να μας επιβάλει μέσα στην μιζέρια του τον θανάσιμο εναγκαλισμό με την εν λόγω χώρα.

     •Αλήθεια, είναι δυνατόν εμείς οι Έλληνες, οι γεννήτορες του ευρωπαϊκού πολιτισμού να ανεχθούμε ή ακόμα χειρότερα να αποδεχτούμε μια τέτοια στάση; Απλά και μόνο επειδή κάποιοι, όχι λιγότερο Γραικύλοι, μαγάρισαν και διαστρέβλωσαν το «ανήκομεν εις την Δύσιν» κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοι έπραξαν το ίδιο με το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»;                                                                   

Κ.Α.