EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

O EΘΝΙΚΙΣΜΟΣ 

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

     Τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες, σημαντικών επιτυχιών κινημάτων ή κομμάτων με εθνικιστικό πρόσημο, καθώς και μεμονωμένων υποψηφίων, σε διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις και δημοψηφίσματα. Πολλοί θεωρούν ότι αυτές οι επιτυχίες εδραίωσαν την εθνικιστική ιδεολογία εντός του παρακμάζοντα δυτικού πολιτισμού. Αναλυτικότερα, στα δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν σε Ουγγαρία και Ηνωμένο Βασίλειο, η πολιτική του Viktor Orban για το προσφυγικό – μεταναστευτικό ζήτημα αλλά και το Brexit επικράτησαν, παρά τη λάσπη, τη συκοφαντία και την ανοιχτή στήριξη των φιλελεύθερων πολιτικών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και επικοινωνίας. Στις ΗΠΑ, οι καταπιεζόμενοι λευκοί εργάτες στήριξαν τον Donald Trump, ένα δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία, ταυτόχρονα, όμως, έναν πολιτικό με κάποιες εθνικιστικές καταβολές σε διάφορα ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό, όπως η παιδεία, όπως τα ζητήματα κάποιων μειονοτήτων που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Στην Αυστρία, μετά το φιάσκο των προεδρικών εκλογών το περασμένο καλοκαίρι, έχουμε επαναληπτικές εκλογές στις 4 Δεκεμβρίου, όπου ενδέχεται να εκλεγεί ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως ακροδεξιός υποψήφιος για την προεδρία της αυστριακής δημοκρατίας. Να σημειωθεί πως ο συγκεκριμένος υποψήφιος έχει προαναγγείλει, σε περίπτωση νίκης του, δημοψήφισμα για αποχώρηση της Αυστρίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

     Όμως, σ’ αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι εθνικιστικά κόμματα ή κινήματα είχαν εισέλθει σε κοινοβούλια ανά την Ευρώπη πολύ πιο πριν από τις συγκεκριμένες εκλογικές επιτυχίες (Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, Attack στη Βουλγαρία, και άλλα εθνικιστικά κόμματα κυρίως στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ αλλά και στις χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης). Ωστόσο, τα συγκεκριμένα κόμματα ή κινήματα αποδείχτηκε μέχρι στιγμής ότι κατάφεραν πολύ λιγότερα από όσα θα περίμενε κανείς εντός των κοινοβουλίων, και η σταθεροποίηση της δύναμής τους ως αντιπολίτευση ήταν στις πιο πολλές περιπτώσεις και η κατάληξη της πορείας τους. Με άλλα λόγια, εντός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά και του γενικότερου φιλελευθερισμού που επικρατεί σε όλο το φάσμα του δυτικού κόσμου, οι εθνικιστές δεν έχουν καταφέρει ακόμα να πατήσουν σε στέρεες βάσεις, με σκοπό την εφαρμογή της εθνικιστικής ιδεολογίας. Ακόμα και οι τελευταίες επιτυχίες συνάντησαν και συναντούν δυσκολίες στην εφαρμογή τους. Για παράδειγμα, το Brexit το οποίο καπηλεύτηκαν κάποιοι κεντροδεξιοί και κάποιοι μαρξιστές (αλλά και αριστερίζοντες), συνάντησε μία δικαστική απόφαση (αναμενόμενη θα έλεγα), η οποία αναγκάζει τους ιθύνοντες της πρωτοβουλίας να φέρουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βουλή του Ηνωμένου Βασιλείου και να ψηφιστεί από κει, με σκοπό να εφαρμοστεί. Στην Ουγγαρία κρίθηκε συμβουλευτικού χαρακτήρα το δημοψήφισμα και όχι δεσμευτικού, καθώς συμμετείχε λιγότερο από το μισό των ψηφοφόρων σ’ αυτό (άσχετα αν σε άλλες περιπτώσεις οι φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι δείχνουν μεγαλύτερη ευαισθησία στα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων κατά το δοκούν). Στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά ζητείται από πολλούς φορείς, οι οποίοι όλως τυχαίως στήριξαν Hillary Clinton στις εκλογές, επαναληπτική καταμέτρηση ψήφων και αλλαγή του εκλογικού συστήματος, καθώς ο λαός ψήφισε σε μεγαλύτερο ποσοστό την υποψήφια των Δημοκρατικών (ενώ σε άλλες περιπτώσεις, όπως αυτήν του 2000, όταν ο Μπους επικράτησε με λιγότερες ψήφους του Αλ Γκορ, ήταν αποδεκτό το αποτέλεσμα). Είναι, επιπλέον, αναμενόμενη η λάσπη και η συκοφαντία για τις συμμετοχές εθνικιστικών σχηματισμών στις επερχόμενες γαλλικές εκλογές το 2017, αλλά και σε όσες εκλογές έρχονται στο δυτικό κόσμο.

     Σίγουρα, όμως, δε φταίνε μόνο οι φιλελεύθεροι και οι μαρξιστές γι’ αυτή την κατάσταση. Έχει και ο εθνικιστικός χώρος την ευθύνη του για την αδυναμία εφαρμογής της εθνικιστικής ιδεολογίας, η οποία στηρίζεται από όλο και περισσότερο κόσμο. Ενώ πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να μην είχαν καν επαφή με εθνικιστικές ιδέες και θέσεις μέχρι πρότινος, ξαφνικά υποστηρίζουν και αντιλαμβάνονται ότι η εθνικιστική ιδεολογία είναι η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, της δημογραφίας, της οικονομίας και της δικαιοσύνης. Παρ’ όλα αυτά, ο εθνικιστικός χώρος όσον αφορά την ιδεολογία, δε φαίνεται να μπορεί να υποστηρίξει αυτούς τους ανθρώπους, να αντιμετωπίσει το φιλελευθερισμό, που αποτελεί ιστορικά το μεγαλύτερο εχθρό του, και να θέσει τις βάσεις για μία πρώτη εφαρμογή κάποιων, έστω, εθνικιστικών θέσεων και απόψεων. Παρατηρούμε ότι τα εθνικιστικά κόμματα, τα πρόσωπα, οι υποψήφιοι και τα κινήματα αυτά έχουν μία σημαντική αναδίπλωση θέσεων μετά την είσοδό τους στα κοινοβούλια και ταυτόχρονα μία εναρμόνιση με το κοινοβουλευτικό και δημοκρατικό σύστημα, όπως αυτό αποτυπώνεται στις φιλελεύθερες δυτικές χώρες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απογοήτευση του κόσμου που στήριξε αυτά τα κόμματα, ρίχνοντας την ευθύνη στον ιδεολογικό χώρο και όχι στην ανικανότητα των αρχηγίσκων αυτών των κομμάτων για την απογοήτευσή του και την κατάληξή τους.

     Εδώ θα πρέπει να επέμβει ο ιδεολογικοπολιτικός χώρος του εθνικισμού και να τονίσει ότι ο εθνικισμός με τον υπάρχοντα κοινοβουλευτισμό έχουν τεράστιες διαφορές και ότι δε μπορούν να συνυπάρξουν. Δε γίνεται να λέγεται κάποιος εθνικιστής, να πιστεύει σε αυτό το συγκεκριμένο αξιακό σύστημα, να έχει μία κοσμοθεωρία δομημένη στο μυαλό του, και εν τέλει να εναρμονίζεται με τους φιλελεύθερους και τους κεντροδεξιούς. Δε νοείται ο εθνικιστής να δέχεται τη σύμπραξη με δυνάμεις που έχουν διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, με πολιτικούς φορείς που έχουν σπείρει το χάος και την ανεργία στους νέους και στην κοινωνία γενικότερα. Δεν είναι δυνατόν να δέχεται ο εθνικιστής ότι η μοίρα του είναι η επανάσταση για λίγο καιρό, και ύστερα η κατάληξη συμφωνίας με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, και το ακόμα πιο ντροπιαστικό, η συμφωνία με τη συστημική και διεφθαρμένη δικαιοσύνη, η οποία δικαιώνει όποιους έχουν εξουσία και επιρροή, αλλά αδικεί όλους αυτούς που δε μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Πρέπει να έρθει μία αυτοκριτική και μία συνάντηση όλων αυτών που θεωρούνται υγιείς εθνικιστές, και μία συμφωνία σημείων και κυρίων, ώστε να μπουν οι βάσεις για μία οργανωμένη δράση του εθνικισμού, και μία πρώτη προώθηση βασικών εθνικιστικών θέσεων και απόψεων στην κοινωνία, και όχι στο κοινοβούλιο. Άλλωστε, τα κοινοβούλια δε λαμβάνονται και πολύ στα σοβαρά στις μέρες μας. Είναι επιτακτική και άμεση ανάγκη η συσπείρωση όλων αυτών των ιδεολόγων και των απλών πολιτών, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι ο εθνικισμός δεν είναι αυτό που ακούγεται στα δελτία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και επικοινωνίας, αλλά είναι μία λύση σε διάφορα προβλήματα. Πρέπει να γίνει συνάντηση αυτοκριτικής, επέμβαση προώθησης θέσεων και ιδεών, πραγματική συμφωνία αλήθειας, και όχι έμμεση συμπόρευση με αυτούς που έλεγαν συστηματικά ψέματα στους Έλληνες και σήμερα έχουν κάνει τη συμφωνία αλήθειας σημαία τους, και προπαντός όχι άμεση άφεση αμαρτιών σε αυτούς που έχουν ξεπουλήσει ολόκληρη ιδεολογία για χάρη του κοινοβουλευτικού μισθού.

     Τους λόγους που οι άνθρωποι στηρίζουν εθνικιστικές θέσεις τους γνωρίζουμε, τα λάθη που έχουν γίνει τα έχουμε βιώσει, ώρα να δούμε το επόμενο βήμα.

Kind-hearted light

MHNYMATA ΠΟΥ ΛΑΒΑΜΕ 

Kyriaki Karydi. 30/11/2016, 11:16 π.μ.

Kαλημέρα Συναγωνιστές, καλημέρα Αριστοτέλη

Μια ερώτηση για το άρθρο  "Kind-hearted light"

Όταν γράφει:

"Είναι επιτακτική και άμεση ανάγκη η συσπείρωση όλων αυτών των ιδεολόγων και των απλών πολιτών, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι ο εθνικισμός δεν είναι αυτό που ακούγεται στα δελτία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και επικοινωνίας, αλλά είναι μία λύση σε διάφορα προβλήματα. Πρέπει να γίνει συνάντηση αυτοκριτικής, επέμβαση προώθησης θέσεων και ιδεών, πραγματική συμφωνία αλήθειας, και όχι έμμεση συμπόρευση με αυτούς που έλεγαν συστηματικά ψέματα στους Έλληνες και σήμερα έχουν κάνει τη συμφωνία αλήθειας σημαία τους, και προπαντός όχι άμεση άφεση αμαρτιών σε αυτούς που έχουν ξεπουλήσει ολόκληρη ιδεολογία για χάρη του κοινοβουλευτικού μισθού."

Τι εννοεί 'άμεση' άφεση αμαρτιών; Τι σημαίνει 'άμεση'; Ούτε άμεση, ούτε έμμεση άφεση αμαρτιών, εκτός εάν αυτοδιαλυθούν ή εάν οι Έλληνες ψηφοφόροι τους στείλουν στα αζήτητα

Αν εννοεί ότι, ο νταβατζής του εθνικισμού που ονομάζεται Χρυσή Αυγή στη μορφή που έχει σήμερα, ουδεμία θέση επιτρέπεται να έχει σε συνάντηση και σε διεργασίες γενικότερα (αναφέρομαι σε όλη την Κ.Ο., στα κεντρικά της Μεσογείων, στην οικογενειακή διευρυμένη επιχείρηση χ.α. ΑΕ., στα έμμισθα μέλη/συνεργάτες και γενικώς σε όλους τους κατέχοντες επίκαιρο γνωστό κομματικό πόστο σε οποιαδήποτε κομματική λειτουργία, έμμισθοι ή άμισθοι και παρατρεχάμενοι που όλοι καλά γνωρίζουμε)...

...αν εννοεί αυτό, προσυπογράφω την ιδέα που στριφογυρίζει στο μυαλό και το δικό μου και άλλων φίλων εδώ και καιρό.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ 'ΤΙ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΘΕΛΟΥΜΕ' ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ.

Η υπερσυγκέντρωση ισχύος/μονοπωλιακός κοινοβουλευτισμός με 200 βουλευτές-ολιγάρχες που προτείνει το επίσημο πρόγραμμα της χ.α. είναι τελείως εκτός φυσικά!

Απάντηση Σ.Ο.:

Τι να εννοεί, άραγε η Συναγωνίστρια; Μήπως αναφέρεται σε οικογενειοκρατικά διαγράμματα όπως τα παρακάτω;

_________________________________________________________________________________