EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

EN OΨΕΙ ΤΟΥ ΡΕΒΑΝΣΙΣΜΟΥ 

ΤΗΣ 

ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ!

     Όσοι, υπερήφανα αλλά και σαρκαστικά, αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Φασίστες (και, όχι δεχόμενοι ανάλογη …ταμπέλα από ανοήτους που την θεωρούν ως …μειωτική) καταφέρνουμε να διατηρούμε την πολιτική μας νηφαλιότητα εν μέσω «ερειπίων», αδίστακτοι σε διατυπώσεις ρηξικέλευθων διαπιστώσεων που απορρέουν από την αντικειμενική εκτίμηση της πραγματικότητος. Και η επαναλαμβανόμενη απάτη των επερχομένων «εκλογών» που «μεταφράζονται» σε τηλε-εκβιαζόμενες και τηλε-υποδεικνυόμενες, εξαναγκαστικές, «επιλογές» εξουσιαστών-θεραπαινίδων του υπερατλαντικού συστήματος, δεν μπορεί παρά να μας συνεγείρουν προ-διαγιγνώσκοντας εξελίξεις οι οποίες είναι εμφανέστερες …ηλίου, κυρίαρχη των οποίων θα είναι ο ρεβανσισμός μιας «καταπιεσμένης» δεξιάς η οποία έρχεται στο προσκήνιο μέσα στον κανόνα της τακτής ανακυκλώσεως που διατηρεί το, προαναφερθέν, υπερατλαντικό σύστημα!

     Πολύ πριν ανοίξουν οι κάλπες της προσεχούς Κυριακής, 7^ης Ιουλίου 2019, το αποτέλεσμα έχει εξαχθεί, διαμορφωμένο, όπως όλα τα προηγούμενα από λήξεως Β’ παγκοσμίου Πολέμου, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Και το αποτέλεσμα αυτό θα ευθυγραμμιστεί με το, επί δεκαετίες, πάγιο σενάριο της επαναφοράς των προηγουμένων οι οποίοι, με την σειρά τους θα επαναφέρουν τους …προηγούμενους στην ανακύκλωση της νομής μιας –τύποις- χώρας η οποία, λόγω στερήσεως Παιδείας παραμένει το αποχωρητήριο των συμμάχων που επέλεξε η …άγνοιά της!

     «Νέα Δημοκρατία» και …δεξιά, από την επόμενη ημέρα των εκλογών, λοιπόν και οι μέχρι τώρα «περιθωριακοί» επιστρέφουν στο προσκήνιο για να προετοιμάσουν με την υπαγορευόμενη «διακυβέρνησή» τους (διάβαζε: εκτέλεση οδηγιών των πατρώνων) την επάνοδο όσων από τις 8 Ιουλίου τίθενται στο … «περιθώριο»! Ωστόσο, μαζύ με την δεξιά και την «Νέα Δημοκρατία» επιστρέφει και ο ρεβανσισμός που υποθάλπεται, κυρίως, από τους κομπάρσους, ενώ οι πρωταγωνιστές έχουν συνείδηση τα περί της «ανακυκλώσεως» και μάλλον συναγελάζονται αναμένοντας ήρεμοι την «σειρά τους»,

     Σ’  αυτό το πλαίσιο του επερχόμενου ρεβανσισμού δύο θα είναι τα πληττόμενα «μέρη», εκείνο της «ακρο-αριστεράς» και το άλλο της «ακρο-δεξιάς», τα οποία, ανέκαθεν και για διαφορετικούς λόγους ήσαν οι «στόχοι» της «Νέας Δημοκρατίας» από εποχής του μητραλοία ιδρυτή της Κωνσταντίνου Καραμανλή! Και τούτο διότι, η μεν «ακρο-αριστερά» αποτελεί ουσιαστικήν απειλή της ηρεμίας με την οποία η δεξιά επιδιώκει να επιβάλει την ανομία της, ενώ η «ακρο-δεξιά», λόγω της ανεπαρκείας ευφυίας που την διακρίνει, αποτελούσε και αποτελεί το εύκολο «παράσημο» για ένα καθεστώς που ωφελείται «παρασημοφορούμενο» με τον ψευδέστατο τίτλο του εγγυητή της «δημόσιας τάξης»!

     Από την επόμενη ημέρα, λοιπόν, τα επαναστατικά (και … «άλλα») γκροπούσκουλα της αριστεράς αλλά και οι «ανήσυχες» παρείτσες των ακροδεξιών ηλιθίων τίθενται υπό …αποσκορακισμό και, βεβαίως, πολιτικήν εκμετάλλευση του θιάσου των «φιλιππινέζων» του Langley, με επικεφαλής τον Κούλη! Και, σε ό,τι αφορά στους ακροδεξιούς ηλιθίους, η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη και ανεπίστρεπτη όπως για καθένα που στερείται πολιτικής σκέψεως, κοινωνικής ευαισθησίας και, κυρίως, αλληλεγγύης που διαθέτουν οι, στον αντίποδά τους, αριστεροί!  

     Ήδη, ο Θάνος Πλεύρης, διασκεδαστικός γιος του συνεργάτη των κρατικών μυστικών υπηρεσιών Κώστα Πλεύρη, με την φαιδρή του …λάθρα εμφάνιση στη πλατεία Εξαρχείων, περιμαζεύοντας τα βρακιά του και με «περισκόπιο» το ανήσυχο βλέμμα του μη λάχει και πλησιάζει … «φάπα», κατέγραψε το προανάκρουσμα μιας ρεβανσιστικής υστερίας της δεξιάς η οποία βρίσκεται ‘ante portas’! Και τα «παρακάτω» είναι ευνόητα…

     Για μας, τους Φασίστες (…), λοιπόν, δεν τίθεται κανένα ζήτημα περί των, ηλιθιότητος ένεκεν, αυτό-καταδικασμένων ακροδεξιών, αλλά περί των αφελών ακροαριστερών οι οποίοι θα αποτελέσουν και πάλι τις «μάγισσες» οι οποίες, όταν δεν καταδιώκονται από τους αριστερούς αστούς, παραδίδονται στους δεξιούς αστούς «δια τα περαιτέρω»!

     Συγχωροχάρτι κανένα σε τούτα τα αριστερά γκροπούσκουλα τα οποία διαπράττουν σωρεία λαθών που και αυτά αβαντάρουν το υπερατλαντικό σύστημα, τοποθετώντας τις συλλογικότητές τους αντιμέτωπες του κοινού αισθήματος σε ένα τραγικό «συμψηφιστικό» αποτέλεσμα συνεπικινδυνότητος με την ακροδεξιά! Η άκριτη υποστήριξή τους στο διεθνές δουλεμπόριο υπό την δήθεν «ανθρωπιστική» εκδοχή της ανοχής στη λαθρομετανάστευση, η ανόητη συνταύτισή τους με το περιθώριο των αυτοκτονούντων τοξικοεξαρτημένων, η βλακεία του «τσουβαλιάσματος» υπό την ταμπέλα του «Φασίστα» όποιου απαρέσκοντος, η ανεξήγητη αυτοχειρία τους  που εκφράζεται με το αχαρακτήριστο κάψιμο του εθνικού συμβόλου και πολλά άλλα, τους θέτει, κοινωνικώς, εκποδών, αλλά μέχρι να το αντιληφθούν …ας τους αφήσουμε, διότι σκοπός μας δεν είναι να τους κάνουμε και «Βεζύρηδες στη θέση του Βεζύρη»!

     Παρά ταύτα και με την νηφαλιότητα του αντικειμενικού κοινωνικού συμφέροντος, η διατήρηση εστιών ανυπακοής προς το σύστημα, έστω και με την ακροαριστερήν εκδοχή, είναι πολλαπλώς ωφέλιμη (ναι, ωφέλιμη!) για το έθνος! Και αυτό το «ωφέλιμη», για λόγους ευνοητότατους, θα αποφύγουμε να το αναλύσουμε εδώ… Ο «Βεζύρης» γαρ…

     Έτσι, ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την μεγάλη προσφορά του «Ρουβίκωνος» ( η καθαρευουσιάνικη γενική θα ενοχλεί, αλλά τι να κάνουμε…) όταν απεκάλυπτε στο «Ελ. Βενιζέλος» κλιμάκιο πρακτόρων της MOSSAD που δρούσε «απαρατήρητο» παρακολουθώντας πολίτες! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε και αρκετές ακόμη δράσεις αυτής της ομάδας που έδειξαν κοινωνική μαχητικότητα αλλά και πολιτικήν ευφυία, όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τα τεράστια λάθη του με την παράδοση πολλών μελών του στο κρατικό φακέλλωμα, μετά από μικρές και ανόητες παρεμβάσεις που κατέληγαν σε συλλήψεις βάσει ενός ελαττωματικού σχεδίου που απέβλεπε, με ασύμφορο τίμημα, στην διατήρηση «επικαιροποιημένου» του … «λογοτύπου» του, για λόγους δημοσιότητος! Πώς να το κάνουμε, άλλωστε, η γραικία, απ΄ άκρου εις άκρο, απαίδευτη είναι και τούτο είναι το ύψιστο δείγμα βλακείας…

     Εν όψει, όμως, της επελάσεως των υπερατλαντικών ενεργουμένων, οι ολίγιστοι σκεπτόμενοι έχουμε καθήκον διαυγούς θεάσεως της πολιτικής πραγματικότητος πέραν …ταμπελοποιήσεων, ώστε να μη δοθεί στο κτήνος (άνευ εισαγωγικών) καμία «ευκαιρία»! Και ποιοι είναι οι σκεπτόμενοι το ξέρουμε καλώς οι ίδιοι, ως …σκεπτόμενοι! 

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης

τ. 6977764737