EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΚΑΙ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΩΔΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ

Ένα βιβλίο του Κωνσταντίνου Στυλιανού

     Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού είναι εκπαιδευτικός, αλλά και ένας ιδιότυπος και ανένταχτος διανοούμενος του συγχρόνου κυπριακού Ελληνισμού ο οποίος εκφράζεται, κυρίως, δια της μουσικής που συνθέτει και η οποία, πραγματικά, είναι αξιοπρόσεκτη!

  

     Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1970 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κάτοχος πτυχίου Μουσικολογίας και Μουσικοπαιδαγωγικής, αλλά και μεταπτυχιακού στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία (MSc). Από το 1994 διδάσκει στην Μέση Εκπαίδευση και συνεχίζει να παρακολουθεί Θεολογικές σπουδές στο Θεολογικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

     Έχει εκδώσει δύο ψηφιακούς δίσκους με δικές του συνθέσεις και μελοποιήσεις ("Κατά Μέτωπον" 2012 και "Μία Μέρα" 2018), δύο ποιητικές συλλογές ("Οι μικρές ιστορίες του Πανός" 2009 και "Η παραμυθία του Πανός" 2014) καθώς και τρία διηγήματα στην πρώτη Κυπριακή Ανθολογία Λογοτεχνίας του Φανταστικού ("Στο ποτάμι του χρόνου" 2017).

     Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την ερευνητική και συγγραφική δραστηριότητα που αφορά στις θεραπευτικές επιδράσεις της Μουσικής σε σωματικό, νοητικό και ψυχικό επίπεδο.

     Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Στυλιανού "Φυλετική Συνείδηση και Ελληνική Δημώδης Μουσική" αποκαλύπτει έναν συναρπαστικό διανοητικό στρόβιλο που παράγεται στα πεδία Broca ενός πραγματικού στοχαστή με τον οποίο μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, αλλά πάντοτε με το όφελος της ανελίξεως της διανοίας του.

     Όπως προκύπτει από την εισαγωγή του βιβλίου, ο συγγραφέας αφορμάται από τα ερεθίσματα που καταγράφει σε δύο παραγράφους με τις οποίες κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει:  

     Παγιδευμένος στο κατανοητότατο ...δόκανο μιας, καθ΄ υπαγόρευση μεθελληνικής "ρητορικής' που ανεπτύχθη μετά την κατάλυση του Ελληνισμού (ίσως, περισσότερο για επικοινωνιακούς λόγους...) ο Κωνσταντίνος Στυλιανού εμμένει στην "ορθοδοξία" και στο "Βυζάντιο" υποκύπτοντας σε δύο, (το μεν, δεοντολογικό, το δε, ιστορικό) λάθη:

     1. Η "συμπάκτωση"  του χριστιανικού θρησκειολογήματος στην μονοσήμαντη επιμεριστική "συσκευασία", ...εσωτερικής καταναλώσεως, του "ορθοδόξου" διισχυρισμού αγνοεί ...αντιχριστιανικότατα τις ...μυριάδες, άλλες, "μεταλλάξεις" του ναζαρηνού αφηγήματος (καθολικούς, ιεχωβάδες, κόπτες, παλαιοημερογίτες, μορμόνους, διαμαρτυρομένους, ουνίτες, καλβινιστές και άλλους, ων ουκ εστι αριθμός...)

     2. Η, κατά παράβαση κάθε ιστορικότητος αλλά και αρχαιολογικής αληθείας, καταχρηστική υιοθέτηση του μεθύστερου όρου "Βυζάντιο", αντί του επακριβούς "Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία", παραπέμπει σε ...πονηρές προθέσεις ιστορικής νοθεύσεως δια της εγκαθιδρύσεως σαθρότατης "σκαλωσιάς" επί της οποίας, πολλοί αυταπατώνται νομίζοντας ότι μπορούν να επιδοθούν σε δομήσεις ..."συνεχείας" του Ελληνισμού μέσω της αποδομήσασας αυτόν Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Την κατηφορικήν, αυτή, "πεπατημένη" δυστυχώς επιλέγει και ο αγαπημένος μας Κωνσταντίνος Στυλιανού προσπαθώντας να απολησμονήσει ότι ο όρος "Βυζάντιο" αποτελεί νεολογισμό τον οποίο εισήγαγε μ ε τ ά  την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το 1562 (!) ο τότε βιβλιοθηκάριος και γραμματέας στον οίκο των ισχυρών τραπεζιτών Fugger στην Αυγούστα (Augsburg) Ιερώνυμος Βολφ (Hieronymus Wolf, 1516-1580). Ας μας επιτρέψει, λοιπόν, ο συγγραφέας να μην ..."πάρουμε" από τα ...κεράσματα του γραμματέα των τραπεζιτών της Αυγούστα και να επιμείνουμε στην ιστορική ονομασία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γνωστού όντος ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Ελληνισμό εχθροποίησε και τον Ελληνισμό κατέκτησε και τον Ελληνισμό απεδόμησε και τον Ελληνισμό εξευτέλισε, συνεπώς κανένας "Ελληνισμός" δεν θα ήταν δυνατόν να συνεχίσει υπάρχων μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και καθ΄ όλη την έκτασή της! 

     Και με δεδομένη την ιστορικήν αποκατάσταση για λόγους "κοινού τόπου" διαλόγου ας παρακολουθήσουμε το ρηξικέλευθο σκεπτικό του Κωνσταντίνου Στυλιανού ο οποίος κινείται επί του "καμβά" της, ούτως ειπείν, "βυζαντινής μουσικής" η οποία  εξ αυτής της συγγραφής απογυμνώνεται ακόμη και από την μουσική ..."εσθήτα" της!

     Πράγματι, ανοικτίρμων ο συγγραφέας μας! Αδίσταχτος σε αβάσταχτες παραδοχές και ως θεολογών και ως μουσικολόγος! Και οι παραδοχές του αυτές διαφεύγουν τόσο ειλικρινείς εκ του έρκους των οδόντων του ώστε ο κυνισμός τους τις αναδεικνύει, σχεδόν, σε εξομολογητικά ...λογοτεχνήματα διότι, ο χριστιανότατος και ορθοδοξότατος Κωνσταντίνος Στυλιανού παραδέχεται απροκάλυπτα -και προς Τιμήν του!-  την όχι, απλώς, στενή σχέση του χριστιανισμού με την  ε β ρ α ϊ κ ή  θρησκεία αλλά και την ταύτιση των δύο αυτών αβραμικών δογμάτων, δικαιώνοντας πλήρως τον κρατούντα προσδιορισμό του "εβραιοχριστιανισμού"!

     Και αυτό που βλέπει ο συγγραφέας μας ως "εξέλιξη" της ...αρχαίας Ελληνικής μουσικής στην εκ της εβραϊκής συναγωγής καταγόμενη, καθ΄ ομολογίαν του, "βυζαντινή μουσική", είναι αδιανόητο να  το συλλάβουμε εκτός και εάν δεχθούμε την ...σύζευξη Ελληνισμού και εβραϊσμού, κάτι που και ο πλέον ευφάνταστος παραδοξολόγος θα απέφευγε!

     Είναι, όμως, το ...έγκλημα "στιγμιαίον" ή "διαρκές";  Δ ι α ρ κ έ σ τ α τ ο  είναι διότι η άρρηκτη σχέση εβραϊσμού και χριστιανισμού διαρκεί αδιάπτωτα από καταβολής του ναζαρηνού μετεικάσματος μέχρι σήμερα! Όπως μας διαβεβαιώνει ο, επαίων και επιστημονικώς έγκυρος, συγγραφέας μας, οι ίδιοι ύμνοι της συναγωγής από τους οποίους αφορμάται η "βυζαντινή μουσική" και η σφύζουσα εβραϊκών κρωγμών (σαβαώθ κλπ κλπ) υμνολογία της ταλανίζουν μετά πολλών άλλων το χριστεπώνυμον "ποίμνιο"!

     Μετά από όλα τούτα, τώρα, πως ο αγαπημένος μας συγγραφέας, παραδεχόμενος την ασφυκτική "σχέση" εβραϊκής λειτουργικής της ...συναγωγής με την "βυζαντινή μουσική", επιμένει για την επικυριαρχία του Ελληνισμού σε ό λ η (μάλιστα, σε  ό λ η!) την διάρκεια της "Βυζαντινής Αυτοκρατορίας", εμείς δεν θα το σχολιάσουμε περαιτέρω... 

     Τι νοείται, όμως, ως "βυζαντινή μουσική" κατά τον συγγραφέα μας ο οποίος απηχεί, αμιγώς, τις θέσεις της ανατολικής "ορθοδόξου" εκκλησίας; Κατ΄ αρχήν ως "βυζαντινή μουσική" νοείται η ΜΗ μουσική διότι, όπως διευκρινίζει ο μισέλλην (και ανίερος) Ιωάννης "Χρυσόστομος" (κι εδώ ο φίλτατος Κωνσταντίνος Στυλιανού μας βρίσκει   α ν τ ι μ έ τ ω π ο υ ς αποκαλώντας "ιερό" τον  ά θ λ ι ο  υβριστή μας), η "βυζαντινή μουσική" ΔΕΝ είναι ακρόαμα, δηλαδή, ΔΕΝ προορίζεται για ακροατήριο, τουτέστιν ΔΕΝ απευθύνεται σε ανθρώπους προκειμένου να τους ψυχαγωγήσει, ήτοι ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ εν αντιθέσει με τις τέχνες των Ελλήνων θεών οι οποίες προορίζονταν για ανθρώπινο ακροατήριο προς αγωγή της ψυχής του οποίου συνετίθεντο! Και, εδώ ακριβώς βρίσκεται η πλήρης αντίθεση και υπεροχή των Ελληνικών τεχνών εν αις και η μουσική εκ της εβραιογενούς (όπως προανεφέρθη) απάνθρωπης "βυζαντινής μουσικής" και ...ΜΗ! μουσικής! 

     Κι ενώ οι Έλληνες θεοί και Μούσες των Τεχνών προόριζαν τα δημιουργήματά τους προς τέρψη όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, αλλά και ως κτήμα όλων των ανθρώπων δυναμένων να τις αναπαραγάγουν ανεμποδίστως, η "βυζαντινή" ΜΗ μουσική, σύμφωνα με τον ιε' συνοδικό κανόνα προορίζεται μόνον για την κλειστή συντεχνία των "ψαλτών" προς τους οποίους χορηγείται το copyright της αναπαραγωγής και, γιατί όχι, απολαύσεώς της!

     Όμως, σταθερά ...επιρρεπής στην παραδοχή αληθειών, ο συγγραφέας, δεν αποφεύγει διόλου να δώσει την ...κάθαρση όπως σε κάθε επίλογο "τραγωδίας": 

     Εν ολίγοις, καταλήγει ότι η "βυζαντινή" ΜΗ μουσική, δεν είναι  κ α ν  εκκλησιαστική, δηλαδή, δεν απευθύνεται ούτε  κ α ν  προς το εκκλησίασμα, τουτέστιν, προς την  α ν θ ρ ώ π ι ν η   κ ο ι ν ό τ η τ α  που  ν ο μ ι μ ο π ο ι ε ί  κάθε θρησκεία, αλλά είναι ακραιφνώς "θρησκευτική, δηλαδή, απάνθρωπο θεοκρατικό "εργαλείο" μιας θρησκείας η οποία, όπως όλες οι θρησκείες, οροθετείται από το ΔΟΓΜΑ ( = το μη επιδεχόμενον αποδεικτικότητος) το οποίο, πλέον, παρασύρει στο πλαίσιό του και ΜΗ μουσική του.  ό.έ.δ.!

     Για να είμαστε ειλικρινείς δεν καταλάβαμε γιατί ο συγγραφέας μας κινήθηκε επί του άξονος της "βυζαντινής ΜΗ μουσικής" παραδεχόμενος απερίφραστα εβραϊκές καταγωγές, καταβολές κι επιδράσεις, τιτλοφορώντας το βιβλίο του "Φυλετική συνείδηση" (Ελληνική, εικάζουμε) "και Ελληνική Δημώδης Μουσική" διότι, ουδαμόθεν προέκυψε ...Ελληνικότητα εν μέσω τόσων παραδοχών "στοιχείων εβραϊκής συναγωγής"! Ας είναι...

     Και ο επίλογος αυτού του βιβλίου (όπως και η εισαγωγή του), χειραγωγεί τον αναγνώστη του σε μία, τελικώς, συναινετική διακύμανση ώστε να συμφωνήσει με μία σειρά συλλογισμών του συγγραφέως ο οποίος, ευστοχότατα, υποδεικνύει την οδό του Πολιτισμού (και όχι του κοινοβουλευτικού κομματισμού, ευτυχώς!) ως ενδεδειγμένη διέξοδο από το εθνικό μας αδιέξοδο!                                  

            

     Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού μας συγκινεί μέσα από τις σελίδες αυτού του χρησιμότατου πονήματός του διότι βοά, ...ο υ ρ λ ι ά ζ ε ι, την άρνηση του Έλληνος να αποδεχθεί την, δια της Ρωμαϊκής κατοχής, κατάρρευση του Ελληνισμού και τον, έκτοτε, αφανισμό του, με μόνα γλίσχρα δείγματα συνεχείας όχι, βεβαίως, τις οιμωγές της εβραϊκής συναγωγής και των απανθρώπων κλαυθμών της, αλλά τις ανθρωπινότατες πολεμικές ιαχές του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη και τις επαναστατικές ανδραγαθίες του Προεστώτος του Αλποχωρίου Καλέντζη! 

     Γι αυτά τα ανδρώα  ο υ ρ λ ι α χ τ ά του Κωνσταντίνου Στυλιανού που συγκλονίζουν την διανοητική "ακοή" μας, όχι παραπονεμένα αλλά  ε ξ ε γ ε ρ τ ι κ ά, τούτο το ολιγοσέλιδο βιβλίο θα κοσμεί την δική μου Βιβλιοθήκη! 

     Διότι, όσοι, ...όσοι  ε λ ά χ ι σ τ ο ι Έλληνες, χωρίς μικρόπρεπες αναφορές σε "πλανημένους", συλλαμβάνουμε με την "ακοή" της ψυχής μας αυτά τα  ο υ ρ λ ι α χ τ ά  και τα μεθερμηνεύουμε ως αναγνώριση (κι όχι σε, επίσης, μικρόπρεπη "συμπόνοια") της διακαούς βουλήσεως για την επανεύρεση της Ελληνικότητός τους, πολλών συμπατριωτών μας, ντρεσαρισμένων από τον ανθέλληνα εκχριστιανιστή Θεοδόσιο με μάστιγα και σίδερο στο στόμα,  όπως τα φρουμασμένα άτια, όπως κι η πολυαγαπημένη του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη Alessandra Scala η οποία, τελικώς, μετά τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα εθνικού, λογίου και πολεμιστή, επέστρεψε στην παραμυθία της ...συναγωγής, πεθαίνοντας τρελλή σε χριστιανικό μοναστήρι. 

     Διότι, η συναγωγή, η τρέλλα και ο θάνατος, πάνε πάντα "πακέτο"!

     Sic transit...!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης

To βιβλίο διατίθεται στο βιβλιοπωλείο "Εν Αθήναις" 

στην οδό Μαυροκορδάτου στην Αθήνα. 

Επίσης όποιο βιβλιοπωλείο το ζητήσει θα κάνει αυτό την διανομή.