EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

TO MΕΛΛΟΝ 

ΤΟΥ 

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Αντί εισαγωγής.       

     Ήταν αρχές του Θέρους του 2012 ανάμεσα σε εκείνες τις τραγελαφικές διπλές εκλογές όταν στην «ελληνική» κοινωνία παγιώθηκε η άνοδος του εθνικισμού. Φιγούρες που ως τότε βρίσκονταν στο περιθώριο και καμώνονταν τους αγωνιστές ξαφνικά βρέθηκαν στο επίκεντρο των γεγονότων, των ΜΜΕ και του κενοβουλίου. Η αμετροέπεια και η αλαζονεία, σε συνδυασμό με την προχειρότητα και τον ερασιτεχνισμό όμως, σύντομα έφερε την κλίκα του αρχηγού τους μαζί με τα στελέχη και τους πιο ενεργούς οπαδούς σε πολύ δύσκολη θέση με αποκορύφωμα την δολοφονία ενός αλητήριου αντιφασίστα «καλλιτέχνη». Από εκεί και πέρα κι ενόσω ο αρχηγός με τα πρωτοπαλίκαρά του αποδομούνταν καθημερινά με αφορμή πράξεις ή φράσεις, για τις οποίες ήταν υπεύθυνοι οι ίδιοι και το σύστημα έξυπνα εκμεταλλεύονταν, οι μάζες των πολλά… υποσχόμενων και «αφυπνισμένων» πατριωτών- εθνικιστών είτε απορροφήθηκαν από άλλα πολιτικά χαμαιτυπεία είτε επέστρεψαν στο παλιό και κλασσικό καραμανλικό μόρφωμα της ΝΔ. Σε τελική αυτό ήξεραν και αυτό εμπιστεύονταν εδώ και περίπου μισό αιώνα. Και μόλις τελείωσε το «επαναστατικό» πανηγυράκι του «αντιμνημονιακού αγώνα» τόσο απ’ τ’ αριστερά όσο και απ’ τα δεξιά, τα «παραστρατισμένα» κορόιδα της «πατριωτικής» δεξιάς επέστρεψαν εκεί που πάντα ανήκαν, αλλά και απ’ όπου ποτέ –για να είμαστε δίκαιοι- δεν τους δόθηκε μια πραγματική εναλλακτική διέξοδος. Ενώ τα διάφορα συλλαλητήρια που προηγήθηκαν των εκλογών με θέμα την ονομασία της γείτονος  χώρας όχι μόνο δεν άλλαξαν την κατάσταση στο ελάχιστο, όχι μόνο δεν επηρέασαν καθόλου αρνητικά τα ποσοστά του εθνοπροδοτικού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τελικά ενίσχυσαν τα ποσοστά και την δυναμική της τότε ανερχόμενης ΝΔ, χωρίς να ωφελήσουν καθόλου κατ’ ελάχιστο τους «εθνικισταράδες»- νεροκουβαλιτές της δεξιάς (πάντοτε και τώρα) που ούρλιαζαν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας εισπνέοντας χημικά, προκειμένου να «τσιμπήσουν» συγκινημένους υποψήφιους νέους οπαδούς. Μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών και στον λίγο χρόνο που μεσολάβησε ως τώρα, εσωστρέφεια και σιγή επικρατεί ως επί το πλείστων στον λεγόμενο εθνικό- εθνικιστικό «χώρο». Με μερικά απομεινάρια της προηγούμενης ημέρας, είτε να πασχίζουν να μας πείσουν πως είτε μέσα είτε έξω απ’ την Βουλή παραμένουν δυνατοί και ακμαίοι, είτε κάποια άλλα να αποσκιρτούν από το αποτυχημένο και εξαντλημένο πρώην κενοβουλευτικό μόρφωμα και να προσπαθούν να ενώσουν τις όποιες δυνάμεις τους με τις αντίστοιχες δυνάμεις διαφόρων λογιών και αποχρώσεων εθνικιστών, εθνικοφρόνων και ακροδεξιών οι οποίοι που και που προσπαθούσαν να επιβάλουν την παρουσία τους στην «ελληνική» κοινωνία σε περασμένες δεκαετίες, χωρίς όμως αποτέλεσμα.   

 Γκραικύλοι και Ρωμιοί μα όχι Έλληνες.      

     Τί είναι όμως όλοι αυτοί; Τί τους ενώνει και τί τους χωρίζει; Και πώς γίνεται μέσα στους κόλπους των εθνικιστών εκείνων που επικαλούνται όρους και ονόματα όπως το «Ελλάδα» και «Έλληνες», που ομνύουν για προσωπικότητες όπως ένας Πλάτωνας, ένας Αριστοτέλης, ένας Αλέξανδρος και ένας Λεωνίδας, ένας Φειδίας και ένας Όμηρος και τόσοι άλλοι εξάλλου… να επικρατεί η θρησκοληψία με την προφητολαγνεία, η αμάθεια με την αμορφωσιά, η χαμηλή αισθητική με ένα φτωχό και άθλιο «πολιτικό» λόγο, ο οποίος και εκφέρεται κυρίως μέσω ύβρεων και περιορισμένου λεξιλογίου; Η απάντηση είναι απλή και θα δοθεί ευθύς εξ αρχής: πρόκειται για το κομμάτι εκείνων των νοτιοβαλκάνιων της ελλαδικής χαβούζας οι οποίοι είτε από ένα τυφλό και άκρως συναισθηματικό κινητήριο ξέσπασμα (όπως συμβαίνει πολύ συχνά στους ανατολίτες), είτε για διάφορους λόγους επειδή υπήρξαν οι περιθωριοποιημένοι της Μεταπολίτευσης, ενώνονται και διασπώνται αενάως για να μας δώσουν ως αποτέλεσμα αυτό που συνοπτικά αποκαλούμε «ελληνικό εθνικιστικό κίνημα». Ενώ όταν αναφερόμαστε σε αυτούς, αν θέλουμε να ακριβολογούμε, καίτοι αυτοαποκαλούνται «Έλληνες», στην πραγματικότητα πρόκειται για την μάζα των Γραικύλων, οι οποίοι πλέον στην εποχή μας ούτε καν ως ελληνόφωνοι δεν μπορούνε να σταθούν: το λεξιλόγιό του περιορίζεται σε κάτι μεταξύ χυδαιολογιών του λιμανιού και γκρίκλις εκφράσεων, ενώ είναι σχεδόν αδύνατον να καταλάβουν ένα κείμενο που είναι γραμμένο έστω σε μια μορφή αξιοπρεπούς νέας ελληνικής γλώσσας. Ένας δεύτερος πολύ ακριβής ορισμός για αυτές τις μάζες που έτυχε να βαλτώνουν μαζί εντός των συνόρων του κράτους που αποκαλείται «ελληνικό» είναι αυτός των Ρωμιών. Ο οποίος μάλιστα λανσάρεται τα τελευταία χρόνια έντονα από διάφορους δήθεν περισπούδαστους κύκλους «νεο- ορθόδοξων» και ως τίτλος τιμής και ευγενείας, ως κάτι στο οποίο και πρέπει με κάποιον τρόπο να «επιστρέψουμε» όλοι οι ελληνόφωνοι (ή και οι όσοι εναπομείναντες Έλληνες) προκειμένου να «ανακτήσουμε» κάποιο χαμένο μεγαλείο. Παρόλο όμως που οι δύο αυτοί ορισμοί συμπίπτουν σε πολλά, πέραν του ότι προσδιορίζουν όσο ακριβέστερα γίνεται τον ανθρωπολογικό ιδεότυπο του εκάστοτε έτυχε να έχει στο σήμερα «ελληνική» καταγωγή και διαβατήριο όντας πολίτης λόγω δικαίου «αίματος» αυτής της χώρας, εν τούτοις για μια σειρά λόγων κυρίως ιστορικών δεν ταυτίζονται. Κατά τα άλλα το κωμικοτραγικό αποτέλεσμα που μας δίνουν τα μίζερα αυτά σύνολα ατόμων είτε ως Γραικύλοι είτε ως Ρωμιοί είναι το ίδιο και το αυτό και μικρή σημασία έχει πια ο διαχωρισμός τους, ειδικά από την σκοπιά μιας γνήσια ελληνικής οπτικής των πραγμάτων.  

Οι Γραικύλοι.      

     Γραικύλοι λοιπόν είναι οι ελληνικής καταγωγής εθνικά εκφυλισμένοι απόγονοι εκείνων των σπουδαίων ανθρώπων που δημιούργησαν σε αυτό το κομμάτι της Ευρώπης τον ελληνικό πολιτισμό κάποτε, από τον οποίο και άντλησαν έμπνευση και πήραν δάνεια πλείστοι όσοι οι λαοί της γης τόσο από ανάγκη όσο και από θαυμασμό. Ποιος όμως σήμερα άραγε θα είχε την ανάγκη να θαυμάσει ή να εμπνευστεί από έστω ένα στοιχείο του σημερινού πολιτιστικού γεγονότος που παράγεται στην σύγχρονη «Ελλάδα»; Ποιος άραγε με εξαίρεση ίσως τους Ρομά όμορων βαλκανικών κρατών με κοινό βυζαντινοθωμανικό υπόβαθρο; Καθότι οι Γραικύλοι μιμούνται με κάκιστο τρόπο οτιδήποτε τους φαίνεται «φανταχτερό» από ξένους κοντινότερους ή μακρινότερους λαούς και έθνη, ενώ διακατέχονται συνάμα από μια δουλικότατη τάση προς τον οποιονδήποτε τους φαίνεται ισχυρός έστω κι αν τον βρίζουν ή τον  μισούν ως προς τις εξωτερικές τους εκδηλώσεις (εν προκειμένου βλέπε Τουρκία). Ενώ πρωτογενές κίνητρο και στοιχείο του χαρακτήρος των είναι το μίσος και ο λοιδορισμός των Ελλήνων προγόνων τους, τόσο επειδή δεν μπορούν να τους φτάσουν στο ελάχιστο, όσο και διότι είναι ανίκανοι και μόνο να τους κατανοήσουν ως προς τις πτυχές του βίου τους, ως αποτέλεσμα του βαθέως εκφυλισμού τους και εθνοφυλετικής σήψης με την συνεπακόλουθη πολιτισμική- πνευματική. Όσο και αν ωρύονται πως τους θαυμάζουν και τους ακολουθούν. Φαντάσματα και σκιές μακρινών και λαμπρών προγόνων (και σε καμιά περίπτωση ιχνηλάτες). Ενώ η όποια σχέση τους με τους αρχαίους προγόνους προφανώς περιορίζεται σε κάποιο αγαλματάκι ή προτομή σε τουριστικά μαγαζιά σουβενίρ προς εξαγωγή στις χώρες των ξένων τουριστών. Οι δε Γραικύλοι αντιμετωπίζουν όλο αυτό το ελληνικό παρελθόν με καθαυτό ειδωλολατρική στάση και διάθεση καθότι για κάποιο λόγο λένε πως τους θαυμάζουν, χωρίς όμως να γνωρίζουν κάτι για αυτούς, κατά τρόπο πχ που και ένας υποσαχάριος Αφρικανός θαυμάζει τα τοτέμ του.  Είναι οι Γραικύλοι η πλειοψηφία στην «ελληνική» κοινωνία; Είναι μια μεγάλη μειοψηφία που κάνει την παρουσία της ισχυρή και επιβεβλημένη; Μικρή σημασία έχει και πιστεύουμε ότι θα ήταν ανούσιο να επιχειρήσουμε τον «μπακαλίστικο» υπολογισμό ποσοστών (επί τοις εκατό ας πούμε) μέσα στα εκατομμύρια των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων. Ανούσιο πάνω απ’ όλα γιατί το σίγουρο είναι πως οι Έλληνες στον τόπο αυτό αποτελούν την πιο σιωπηρή και αφανή μειονότητα και αυτό είναι δυστυχώς που τελικά μετράει. Είναι ο γραικυλικός εκφυλισμός αποτέλεσμα επιμειξιών ή βιολογικής καθέλιξης η οποία και επέρχεται από σειρά δυσγονικών παραγόντων, εντός μίας και συγκεκριμένης γενετικής δεξαμενής,  στο διάβα της ιστορίας; Αν και θαρρούμε πως αποτελεί έναν συνδυασμό και των δυο, δεν θα επεκταθούμε πάνω σε αυτό το θέμα καθότι μη επαΐοντες. Σίγουρα στο μέλλον, όταν η εθνικοσοσιαλιστική επιστήμη επικρατήσει, σοβαροί φυλετιστές επιστήμονες (βιολόγοι, ανθρωπολόγοι κα) θα αποτιμήσουν το ζήτημα ορθώς και θα το καταστήσουν στις πραγματικές του διαστάσεις. Το σίγουρο όμως είναι και πάλι πως αν και σχεδόν αόρατοι, Έλληνες ακόμα και σήμερα υπάρχουν κι έτσι η ελπίδα δεν σβήνει κι ο αγώνας συνεχίζεται…      

Οι Ρωμιοί.       

     Από εκεί και πέρα σειρά έχει ο θλιβερός εσμός των Ρωμιών. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι Γραικύλοι εμπεριέχονται εντός αυτής της κατηγορίας «συμπατριωτών» μας. Όμως με μια διαφορά: Ρωμιοί είναι και εκείνοι που έχουν «ελληνικό» διαβατήριο, ομιλούν το κακοποιημένο ελληνογενές ιδίωμα αλλά δεν ρέει αίμα ελληνικό στις φλέβες τους. Και για να είμαστε δίκαιοι ενδεχομένως έχουν και άλλα βαλκανικά ή όχι διαβατήρια ή έχουν ως μητρική τους γλώσσα και άλλες βαλκανικές ή μεσανατολίτικες  γλώσσες, συνδέονται όμως με τον δεσμό της βυζαντινής ορθόδοξης πίστης τους και την υπαγωγή τους σε παρελθοντικές εποχές πρώτα στον Βυζαντινό αυτοκράτορα και μετέπειτα στον Οθωμανό σουλτάνο και κατά καιρούς σε διάφορους άλλους συναφούς «υφής» χριστιανούς ή μουσουλμάνους χαλίφηδες. Ο Ρωμιός έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προς συμπεριφορές που εκδηλώνει τόσο σε επίπεδο πολιτικών αντανακλαστικών, όσο και σε επίπεδο κουλτούρας. Ενώ αποτελεί για τον Έλληνα και πόσο μάλλον τον πραγματικό Έλληνα εθνικιστή, το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα προς αποφυγή. Καθότι ο Ρωμιός «ξεφύτρωσε» από την όψιμη αρχαιότητα και μετά, εκεί που πρώτα αποπάτησε ο Ρωμαίος κι έπειτα ο Βυζαντινός και τέλος ο Οθωμανός επικυρίαρχος. Η κουλτούρα μάλιστα της σύγχρονης «Ελλάδος» είναι γνήσια ρωμέικη. Και παρόλο που οι σύγχρονοι ελλαδίτες Ρωμιοί την υποστηρίζουν με φανατισμό ως κάτι το ιδιαίτερα ελληνικό (ή επί παραδείγματι ως πολιτιστικό «βάθος» προς πώλησιν εις τους «Κουτόφραγκους» διά την είσπραξιν δανείων κι επιδοτήσεων) που μάλιστα τους διαχωρίζει από τους βάρβαρους γείτονές τους, στην πραγματικότητα αν εξαιρέσουμε την γλώσσα, σε λιγότερες περιπτώσεις την θρησκεία και ίσως άλλα δευτερεύοντα «εξωτερικά» χαρακτηριστικά, πρόκειται για την ίδια και απαράλλακτη στάση και συλλογική συμπεριφορά από νοτίως του Δούναβη ως της παρυφές της ινδικής χερσονήσου. Από τις πολιτιστικές έξεις και τις συλλογικές αναπαραστάσεις που οι φελαχο- «λαότητες» όλης αυτής της περιοχής διακατέχονται, ως και την αισθητική του βίου τους και τον τρόπο ψυχαγωγίας τους, ο παρονομαστής είναι κοινός. Μάλιστα, ειδικά στα Βαλκάνια (αν και δεν περιορίζονται μόνο εδώ), υπάρχει μια ιδιαίτερη ομάδα Ρωμιών κοινή σε όλες τις χώρες, οι οποίοι αποτελούν και τον πιο χαρακτηριστικό και καθοριστικό καταλύτη πολιτισμικής ώσμωσης και μίμησης (πάνω απ’ όλα) όλων των «λαοτήτων», από τον τρόπο που διαλέγουν μουσικά γούστα ως τον τρόπο που συμπεριφέρονται στις καθημερινές τους δραστηριότητες, τον τρόπο του επικοινωνείν ή αστεΐζονται. Πρόκειται για τους Ρομά, γνωστοί και ως «Αθίγγανοι» ή «Γύφτοι». Οι οποίοι παρεμπιπτόντως δεν καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο γίνονται πολλές φορές αντικείμενα χλευασμού και λοιδορίας από τους Ρωμιούς συμπατριώτες τους, αφού όλη η κουλτούρα τους είναι μια αντιγραφή της τσιγγάνικης. Αφού οι Ρωμιοί, δίχως στάλα ελληνικότητας δεν αποτελούν τίποτε άλλο από τους «πρόσφυγες» και λαθροεποικιστές της όψιμης αρχαιότητος και του μεσαίωνα στον ευρύτερο τότε ελληνικό κόσμο. Ενώ τα «χαρτιά» εισόδου και παραμονής τους, η «πράσινη κάρτα» τους, υπήρξε πρώτον η εμβάπτισή τους στο χριστιανικό δόγμα και δεύτερον η δήλωση υποταγής τους στον εκάστοτε ενθρονισμένο στην πρωτεύουσα του κράτους στο οποίο και εισήλθαν, είτε αυτή ονομάζονταν επίσημα Κωνσταντινούπολη, είτε αργότερα μετονομάστηκε σε Ιστανμπούλ. Μάλιστα, πολλοί εκ των συγχρόνων ελλαδιτών Ρωμιών του χειρίστου φυράματος, αποτελούν και «αστέρες» ή επίδοξοι καθοδηγητές και αρχηγοί του «ελληνικού» εθνικιστικού… δράματος. Όμως, επειδή η φυλή είναι φύση και η φύση δεν ηττάτε ποτέ, προδίδονται ως προς την βαρβαρική τους καταγωγή και έθος πρωτίστως από τον πνευματικό τους κόσμο και την διαγωγή τους και ουκ ολίγες φορές και από τα δηλωτικότατα φυλετικά τους χαρακτηριστικά, φυσιογνωμίες, ως και… μορφασμούς. Εδώ καλό θα ήταν να προσθέσουμε έναν «αστερίσκο», μιας και δεν συνταυτιζόμαστε με όσους ενδεχομένως προσπαθούν κατά «συστηματικό» τρόπο να εντοπίσουν «ύποπτα» στοιχεία καταγωγής ή αξιολογικά στοιχεία σε σχέση με ανθρώπινες προσωπικότητες, βάσει επιμέρους ανατομικών ή ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών. Πρώτον διότι η λογική και η εμπειρία έχουν καταδείξει πως συνήθως τέτοιες μεθοδεύσεις αποσκοπούν –εντός του εθνικιστικού «χώρου»- στο να μειώσουν αντιπάλους και απαρέσκοντες την ίδια ώρα που κάποιοι πασχίζουν να  κολακεύσουν εαυτούς και συνοδοιπόρους, που συνήθως δεν έχουν να επιδείξουν το ελάχιστο σε επίπεδο έργου και δράσης, με φαιδρή κατάληξη. Δεύτερον διότι στην παρούσα ιστορική στιγμή τέτοιου είδους αποτιμήσεις είναι στην καλύτερη περίπτωση «πολυτέλεια» και στην χειρότερη εντελώς ανούσιες.      

Η μικροψυχία της Ρωμιοσύνης.      

    Πέραν τούτων, θα θέλαμε σε αυτό το σημείο να προσθέσουμε και ένα στοιχείο «ανεκδοτολογικής» φύσεως που άπτεται της κουτοπονηριάς και της μικροψυχίας των Ρωμιών, της κατάντιας των φελαχο-  «λαοτήτων» που δεν μπορούν να κομίσουν το παραμικρό στον ανθρώπινο πολιτισμό. Των Ρωμιών είτε κατοικούν τυχαία σε μια τερατούπολη του ελλαδικού χώρου, είτε σε μια χωριατοκαλύβα μιας σλάβικης βαλκανικής χώρας, είτε σε μια εμπόλεμη ζώνη του Ιράκ. Το θίγουμε μιας και προεξοφλούμε ότι μπορεί να αποτελέσει πιθανό αντίλογο στα όσα ψέγει το άρθρο μας στα ελλαδικά ρωμιοειδή.  Την κομπλεξική στάση που συνοψίζεται κυρίως στην φράση «όταν εμείς φτιάχναμε πολιτισμό εκείνοι [δηλ. οι δυτικοευρωπαίοι βασικά] τρώγανε βαλανίδια» η οποία ακολουθείται συνήθως από συνωμοσιολογίες θεωρίες εσωτερικής κατανάλωσης και ευτελούς αξίας του τύπου ότι για την κακοδαιμονία μας φταίνε πάντα οι έξω, γιατί «μας ζηλεύουν», γιατί «πήραν τα φώτα από εμάς». Δεν θα επικεντρωθούμε στην αποδόμηση της εν λόγω ανοησίας, απλά θέλουμε να την χρησιμοποιήσουμε για δύο κυρίως λόγους. Πρώτων για να αναφέρουμε ότι η ίδια δικαιολογία πλανιέται σε όλες τις παρακμιακές κοινωνίες των Βαλκανίων και της  Μέσης Ανατολής, ακριβώς η ίδια και με τον ίδιο τρόπο που την εκφέρουν και οι ελλαδίτες Ρωμιοί εθνικιστές και όχι μόνο. Όμως οι όποιοι «κακοί ξένοι» ενδιαφέρονται να βλάψουν το κάθε μυωπικό δίποδο και το ζηλεύουν για τα αρχαία που έτυχε να υπάρχουν στον τόπο που εκείνος κατοικεί, όσο, ας πούμε αντίστοιχα, νοιάζεται κι ο εκάστοτε ελλαδίτης Ρωμιός ή ζηλεύει έναν σύγχρονο κουρελή και με παρωπίδες μουσουλμάνο Αιγύπτιο είτε γιατί τυγχάνει να κατοικεί στην γη των πυραμίδων, ή επειδή οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν έναν πανάρχαιο και λαμπρό πολιτισμό, είτε για την πολύ… «πνευματώδη» θρησκευτική ζωή του. Όλα αυτά τα επιχειρήματα που συχνά συναντάμε από «περισπούδαστους» Ρωμιούς του ρωμέικου καφενέ, όντως υπάρχουν και υποστηρίζονται έντονα στα αντίστοιχα «καφέ- αμάν» ολάκερης της Μέσης Ανατολής, βόρειας Αφρικής, Βαλκανίων και όπου αλλού υπάρχουν οι πολιτισμικά και ψυχικά κατεστραμμένοι ομόλογοί τους. Μάλιστα, εδώ υποβόσκει και μια μεγάλη ψυχική αναπηρία η οποία και διακατέχει το συλλογικό «εγώ» κάθε τέτοιου ανερμάτιστου πληθυσμού: το ρημαγμένο και ανύπαρκτο παρόν στον ιστορικό χρόνο (με υπαίτιους κάποιους άλλους) σε συνδυασμό με ένα μεγαλειώδες απώτατο παρελθόν, το οποίο υποστηρίζεται από γελοίες από ιστορικής και αρχαιολογικής απόψεως αφηγήσεις (πχ βλέπε θεωρία Έψιλον, αρχάνθρωπος Πετραλώνων, Έλληνες του «500 χιλιάδες π.Χ.» κα) και φυσικά ένα λαμπρό «κοσμοκρατορικό» μέλλον που έρχεται «έτσι κι αλλιώς» (κάτι σαν τον κομουνισμό στην μαρξική θεωρία), για το οποίο όμως δεν κοπιάζει και κανένας, μιας και πάλι θα το πραγματώσει κάποιος τρίτος, συνήθως εξωκοσμικός παράγοντας (πχ εξωγήινοι, γεροντάδες  άγιοι της ορθοδοξίας εξ Ουρανών κτλ). «Εμείς» απλά καθόμαστε και μεμψιμοιρούμε ρουφώντας τον φραπέ μας, κάθε πράξη είναι μάταια αφού οι «σκοτεινές δυνάμεις» θα μας την ακυρώσουν και όπως ακριβώς τα ισλαμικά ρωμιωειδή, αναμένουμε να εξελιχθεί το «κισμέτ» μας. Όμως όποιος δεν δρα και δεν αναπτύσσεται εντός του ιστορικού παρόντος δεν έχει ούτε ζωή ούτε ιστορική ύπαρξη κι έτσι ο μέσος Ρωμιός καθίσταται αφ’ εαυτού του ένα «πράγμα», ένα αντικείμενο με την ρωμαϊκή έννοια του “res”. Δεύτερον για να θίξουμε τον έντονο «στρουθοκαμηλισμό» των Ρωμιών, που αρνείται να δει ότι αντέγραψε οτιδήποτε το παρακμιακό είτε από την μεταπολεμική φιλελεύθερη Δύση, είτε από την σοβιετική ανατολή, κατέστρεψε ολομόναχος το περιβάλλον του για να το γεμίσει με πολυώροφα τσιμεντένια τσαντίρια και εξίσωσε την ανθρώπινη αξία με το αυτοκίνητο που οδηγεί. Αρνείται να δει πως όλα αυτά τα έκανε ολομόναχος και δεν ευθύνεται κανένας ξένος αν σε τελική ανάλυση του πούλησε ένα καλό όχημα ή ένα κακόγουστο και σχισμένο μπλουτζίν σαν μόδα. Ενώ είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και πολύ αποκαλυπτικό για τις τάσεις του ρωμέικου πόπολου το πώς αν και δεν περάσαμε ούτε μία μέρα σοβιετικής κατοχής, οι καπιταλιστές εργολάβοι σε αγαστή συνεργασία με τους ιδιοκτήτες γης σε αυτή τη χώρα, γέμισαν τις πόλεις με ό,τι πιο ακαλαίσθητο είχε να επιδείξει από άποψη κτηρίων ο κομουνιστικός δεσποτισμός. Τις τερατόμορφες πολυκατοικίες, που τίποτα δεν έχουν να κάνουν με ελληνική αισθητική και ευρωπαϊκή κουλτούρα και οι οποίες στεγάζουν τους ρωμιόγυφτους ανεξαρτήτως αποχρώσεως δέρματος, τα τσιμεντένια, πολυώροφα τσαντίρια. Η μικροψυχία όμως και η κακεντρέχεια του Ρωμιού δεν σταματάει εκεί. Πολλές φορές τον βλέπουμε με χαιρεκακία να υπερτονίζει όλα τα κακώς κείμενα, την σήψη και την παρακμή των ευρωπαϊκών και εν γένει δυτικών κοινωνιών, προκειμένου να παρηγορηθεί και να επαινέσει τον εαυτό του για την κατά φαντασίαν ηθική του υπεροχή. Μια κακεντρέχεια και μικροψυχία που δεν διαφέρει και πολύ από τον «διαδικτυακό» μουσουλμάνο ιεροκήρυκα που ορέγεται να κατασπαράξει την Ευρώπη σαν ώριμο φρούτο όταν αυτή παρακμάσει εντελώς και πέσει στα χέρια των Αράβων και του Ισλάμ.  Αν και αυτή η παρακμή είναι όντως υπαρκτή και πανταχού παρούσα, εν τούτοις δεν έχει να κάνει με αυτό που θα λέγαμε ουσία και οργανικά στοιχεία της δυτικής κουλτούρας, μα ακριβώς αποτέλεσμα παρακμής και εισαγωγής ξένων στοιχείων ως προς την ευρωπαϊκή παράδοση. Παρακμής που τα αίτια  εντοπίζουμε κυρίως στην τραγική κατάληξη του μεγάλου πολέμου το 1945 και των λάθος πολιτικών συσχετισμών που έκτοτε επικράτησαν. Όμως η Δύση είναι η αναγεννησιακή τέχνη, ο γοτθικός και ρομανικός ρυθμός, το μπαρόκ, η φιλοσοφία των μεγάλων Γερμανών ιδεαλιστών, Άγγλων εμπειριστών κοκ, η μουσική ενός Μότσαρτ, ενός Μπαχ, ενός Βιβάλντι, η όπερα του Βέρντι ή του Βάγκνερ κτλ. Στοιχεία που ακόμα επιβιώνουν και αποτελούν κομμάτι της παιδείας και της προσωπικότητας των υγειών κομματιών που επιβίωσαν, άσχετα με το αν υποχωρούν άρδην και χάνονται λόγω της επιθέσεως που το σύστημα εξαπολύει συστηματικά στην λαϊκή ψυχή του λευκού ανθρώπου και της μεγάλης πληθυσμιακής αντικατάστασης που λαμβάνει χώρα μέσω της σχεδιασμένης και μαζικής μετανάστευσης. Στοιχεία που όμως αν η πολιτική πορεία των πραγμάτων αντιστραφεί και υγιείς πατριωτικές δυνάμεις πάρουν τα ινία σύντομα θα επανέλθουν κυρίαρχα στο προσκήνιο, οριοθετώντας και πάλι το τι πραγματικά είναι Ευρώπη και Δύση. Σε μία περίπτωση όμως που ένα εθνικιστικό καθεστώς αναλάβει το ρωμέικο και παραμερίσει κάθε τι το ξένο από την κουλτούρα και την κοινωνία των Ρωμιών, αλήθεια, τί ακριβώς θα έπρεπε να αναδείξει; Και κυρίως τί ακριβώς θα έπρεπε να αναδείξει που θα μας διαφοροποιούσε ας πούμε από τους λαούς που ο Ρωμιός θεωρεί πως διαφέρει και είναι ανώτερος, προς ανατολάς, πέραν του κυρίαρχου θρησκευτικού δόγματος; Δεδομένου του ότι η Δύση και η κουλτούρα της για τον Ρωμιό είναι «κακιά» και αλλότριά, οπότε δεν την αναφέρουμε καν στην συγκεκριμένη θεωρητική συνθήκη εξέλιξης των πραγμάτων.     

Η επιβίωση του αληθινού ελληνισμού και η πορεία προς ένα πραγματικά ελληνικό εθνικιστικό κίνημα.      

     Σε αυτό το σημείο ζητάμε συγγνώμη από τον υπομονετικό αναγνώστη μας αν τον κουράσαμε με ζητήματα που ίσως δεν περίμενε εν πρώτοις να συναντήσει σε έναν άρθρο που δηλώνει στον τίτλο του πως θα καταπιαστεί με το μέλλον του ελληνικού εθνικισμού, αλλά χωρίς μια αποδόμηση και διασάφηση των εννοιών και των ιστορικών όρων δεν θα ήταν δυνατόν ούτε να προσδιορίσουμε τις ποιότητες του πληθυσμού αυτής της χώρας, ούτε να καταστήσουμε σαφές το τι δεν είναι ελληνικό όσο και αν είναι κοινώς αποδεκτό από τις μάζες που αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες και τα ίδια νομίζουν και για τα έθη τους. Γιατί ακριβώς με το να διασαφηνίσουμε τι είναι πραγματικά αυτό το πόπολο μπορούμε αυτομάτως να εντοπίσουμε και τις βασικές και καθοριστικές ποιότητες του εθνικιστικού του κινήματος, χωρίς να χρειαστεί να αναλωθούμε σε πολλές επιμέρους επεξηγήσεις. Οι οποίες φυσικά και δεν διαφέρουν από όλες τις τάσεις και χαρακτήρες που συναντάμε και σε κάθε τι άλλο σε αυτήν την περιοχή, ανεξαρτήτως πολιτικών απόψεων και προτιμήσεων. Αναγκαστήκαμε να αναφερθούμε εξαντλητικά σε όλα τα παραπάνω, ώστε να ορίσουμε μονοφραστικά και αφοριστικά (ως Έλληνες) την ταυτότητα των εθνικιστών αυτής της χώρας: Πρόκειται για τον ρωμέικο εθνικισμό των Γραικύλων και των συνοδοιπόρων αυτών. Και πολύ καταχρηστικώς μπορούμε να τον ονομάσουμε «κίνημα», γιατί κίνημα δεν είναι, ενώ το μέλλον του δεν μας αφορά καθότι οι Έλληνες δεν έχουμε τίποτα το κοινό με αυτόν. Και παρόλο που δεν μας αφορά, πολύ θα χαιρόμασταν να καταστραφεί εντελώς ως κάτι το εκφυλισμένο και αλλότριο που είτε ξέρασε αυτή η γη είτε εισήλθε βιαίως σε αυτή τη γη από έξω. Οι λόγοι που εμείς οι Έλληνες όμως δεν ασχολούμαστε με όλους αυτούς και χαιρόμαστε που καθημερινώς καταστρέφονται και σβήνουν, χωρίς όμως να δρούμε προς αυτήν την κατεύθυνση εν είδει μίας πολεμικής εναντίον τους είναι κυρίως δύο: Πρώτον ότι έτσι κι αλλιώς είναι πολύ καλοί στην αυτοκαταστροφή και ήδη εδώ και πολύ καιρό βουλιάζουν από μόνοι τους μέσα στο πτώμα από το οποίο προέρχονται και από το οποίο ζούνε, σαν τα σκουλήκια μέσα στην νεκρή σάρκα. Δεύτερον, είναι ούτε λίγο ούτε πολύ, η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων: η ζωή ενός πολιτισμένου ανθρώπου είναι πολύ γεμάτη και ενδιαφέρουσα για να ασχοληθεί με τέτοιου είδους θλιβερές υπάρξεις και επίσης το εσωτερικό και πηγαίο καθήκον μας καλεί καθημερινά και μας προσηλώνει σε δραστηριότητες που άπτονται της παραγωγής πολιτισμού, σε μία άλλη αισθητική του βίου που εμείς θεωρούμε ανώτερη, μόνον όμως για τα δικά μας δεδομένα και γι’ αυτό και δεν καλούμε ούτε υποχρεώνουμε και κανέναν να ακολουθήσει μία τέτοια οδό, αν η «πυξίδα» που μας οδηγεί σε αυτήν δεν είναι ήδη μέσα του. Πόσο μάλλον όταν αυτή η ανάγκη καθίσταται τόσο έντονη και επιτακτική, όντας αντιμέτωποι με έναν κόσμο τριγύρω, ένα περιβάλλον δυσγονικό και αφιλόξενο για κάθε Έλληνα ή άλλο αληθινό Ευρωπαίο. Έτσι λοιπόν, νομίζουμε ότι γίνεται απόλυτα σαφές στον αναγνώστη μας το γιατί ελληνικό εθνικιστικό ή κάθε άλλου είδους ελληνικό κίνημα δεν υπάρχει και πόρρω απέχουμε από την πραγμάτωση κάτι τέτοιου. Ένα κίνημα, κάθε είδους κίνημα, προέρχεται μέσα από έναν λαό και μια κοινωνία. Ένα ελληνικό κίνημα δεν μπορεί παρά να προέρχεται από την ελληνική κοινωνία. Και παρόλο που δεν υστερούμε σε ποιότητες, όσον αφορά τον ζώντα, εναπομείναντα ελληνισμό, σαφέστατα και υστερούμε δραματικά σε ποσότητα, μιας και ένας λαός, μια κοινωνία και ένα κίνημα έχει ως αναγκαία συνθήκη στην βάση του την συγκέντρωση ποιοτήτων ώστε να προκύψει η κρίσιμη μάζα, η ποσότητα που θα επιβάλλει τους συσχετισμούς ως προς την δημιουργία του. Και αυτό θα πρέπει να καταστεί σαφές και προς πολλούς καλοπροαίρετους Έλληνες συναγωνιστές που τείνουν να υποτιμούν την έννοια της ποσότητας, ενώ θα έπρεπε να την «τοποθετήσουν» ορθά στην σωστή της θέση και όχι να την νοούν ως κάτι ανταγωνιστικό της έννοιας της ποιότητας. Καθότι το «σωστό» υλικό είτε είναι ελάχιστο είτε είναι σε αφθονία καθορίζεται πάντα από την ποιότητα που το προσδιορίζει ουσιαστικά και ποτέ το αντίστροφο, όπως συμβαίνει επί παραδείγματι κατά κόρον στην δημοκρατία. Οπότε και δυστυχώς θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά ως Έλληνες και ως Έλληνες εθνικιστές. Επιδίωξή μας πρέπει να καταστεί η ανάδυσή μας από την αφάνεια στην επιφάνεια καθιστώντας την παρουσία μας ορατή, εντοπίσιμη μα κυρίως αυστηρώς οριοθετημένη, όχι προς χάριν της γραικυλομάζας, αλλά ώστε να προσελκύσουμε γύρω μας και άλλους Έλληνες, για να δημιουργήσουμε την κοινωνικότητα που μας αρμόζει. Αυτό από εκεί και πέρα αυτό μπορεί να μεταστοιχειωθεί σε πολλά επίπεδα: από πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους, μέχρι την δημιουργία παράλληλων δομών προσφοράς υπηρεσιών, εκπαίδευσης, μόρφωσης, αλληλεγγύης κοκ. Η δε ανάμειξη με την ενεργό πολιτική με την τρέχουσα έννοια του όρου ή πχ η κάθοδος σε οποιαδήποτε μορφής εκλογών πρέπει να αποφευχθεί αυστηρώς, εκτός κι αν οι Γραικομάνοι αποδέχονταν την πολιτική μας ατζέντα και υποτάσσονταν άνευ εκπτώσεων στην επιβολή της εθνοφυλετικής μας ιδιοπροσωπίας. «Σενάριο» το οποίο όμως, για να είμαστε ρεαλιστές, στο σήμερα φαντάζει παρμένο από κάποιο «παράλληλο σύμπαν». Το παν σε αυτό επίπεδο που βρισκόμαστε είναι ο σχηματισμός μιας «παράλληλης» κοινωνίας όπου θα μπορούμε να εκδηλώσουμε τον ελληνισμό μας, χωρίς να σημαίνει αυτό σε καμία περίπτωση την δημιουργία ιδεολογικοπολιτικών «μοναστηριών» ή απομόνωση. Αντιθέτως η διάχυση ενός αληθούς ελληνικού πνεύματος ακόμα και στην ποταπή κοινωνία των μπουζουκόβιων δύναται να βελτιώσει κάποιες πτυχές της, στα πολύ επιμέρους,  χωρίς κάτι τέτοιο να είναι ένας βασικός σκοπός, μιας και δεν χρειαζόμαστε καμιάς μορφής «ιεραποστόλων».Τέλος, αν και όποτε οι συνειδητοποιημένοι Έλληνες θα μπορούσαμε να καταστούμε τόσο πολυπληθείς και ισχυροί ώστε να δημιουργήσουμε ένα αληθινό ελληνικό εθνικιστικό κίνημα, τότε, αν και δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, μπορούμε όμως να «σκιαγραφήσουμε» κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά του κινήματος αυτού, προεξοφλώντας τα. Τα οποία και φυσικά θα ήταν σε πλήρη αντιδιαστολή με τους ασπράπιδες που αποτυχημένα προσπαθούν να φτιάξουν το δικό τους γραικύλικο εθνικιστικό κίνημα βαπτίζοντάς το «ελληνικό».  Στον βαθμό λοιπόν που οι Έλληνες είναι ένα κομμάτι του λευκού- ευρωπαϊκού πολιτισμού, μα και φυλής πάνω απ’ όλα,  τηρουμένων των αναλογιών και προσμένοντας πάντα υψηλές απαιτήσεις, αυτό δεν θα διέφερε πέραν των ελληνικών του «χρωμάτων» με τα αντίστοιχα ιστορικά ή και σύγχρονα εθνικοσοσιαλιστικά και φασιστικά κινήματα στην Ευρώπη. Ένα κίνημα που βάση του θα έχει την ελληνική παιδεία και όχι την συνθηματολογία του γηπέδου και το φτηνό «καλόπιασμα» του όχλου, επιπέδου πεζοδρομίου. Ένα κίνημα ανεξίθρησκο και όχι μια ταυτότητα που σχηματίζεται μέσα από μια γερασμένη και θνήσκουσα θρησκευτική αχλή, που δημιουργήθηκε σε άλλες εποχές εξυπηρετώντας τότε άλλους σκοπούς και σήμερα αποφέρει χρήματα σε επιτήδειους εμπόρους πατριωτισμού, ελπίδας και προφητειών. Ως εκ τούτου δεν πρέπει να απαιτήσουμε από τους εν δυνάμει θιασώτες και παράγοντες μιας τέτοιας προσπάθειας την επίπλαστη στάση ή συμπεριφορά «κατηχητικού» που πολλές φορές εσφαλμένα επιχειρείται, την ανούσια συμμόρφωση σε κάποιο ηθικίστικο καλούπι, απόρροια συνήθως ιδιοτελών σκοπών κι απωθημένων διαφόρων αρχηγίσκων αμφιβόλου ποιότητας.   

Αντί επιλόγου.      

     Κλείνοντας και για να αποφύγουμε την πάσης φύσεως εικοτολογία, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά ως Έλληνες είτε ως μικρές «κοινότητες» που επιβιώνουν, είτε σαν μελλοντικό ακμαίο εθνικιστικό κίνημα, το σοβαρό ενδεχόμενο σε μία πάροδο του χρόνου να βρεθούμε εντός κάποιου άλλου κράτους ή καθεστώτος. Μιας και το ρωμέικο γκοβέρνο (μιας και δεν είναι ούτε ελληνικό μα ούτε και κράτος) είναι πολύ πιθανόν να καταρρεύσει, να «διαλυθεί» ή να κατακτηθεί από κάποια άλλη δύναμη, εξίσου ξένη προς εμάς και την ιδιοσυγκρασία μας, όσο και αυτό, παρόλο που αυτοαποκαλείται «ελληνικό», αλλά επαναλαμβάνουμε, τονίζοντάς το, ότι δεν είναι. Αυτή η συζήτηση καλώς ή κακώς πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να αρχίσει να ανοίγει πολύ σοβαρά στους κύκλους των Ελλήνων και να προταθούν ρεαλιστικοί τρόποι αντιμετώπισης των πιθανών αυτών μελλοντικών περιστάσεων, που ίσως δεν είναι και τόσο μακρινές στο μέλλον…  

 Κρυστάλλης Αλεξανδράτος 

ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΛΑΒΑΜΕ

Σάκης Βελιζ. 27/10/2019 10:55 π.μ.

     Κύριε Αλεξανδράτε τα λεφτά μας πίσω γιατί βάζοντας τίτλο "Το μέλλον του Ελληνικού Εθνικισμού' περιμέναμε να διαβάσουμε πόσους νοματαίους πρόκειται να καρφώσει ο Πλεύρης και πόσα γρόσια να τσεπώσει για το Ελλήνειο νο 2, πόσες δευτεροξαδέρφες να τραμπάρει ο Π...ος με τον Στα...λο την επόμενη βδομάδα, πόσα κόμματα να φτιάξει η Κασιδ...α αύριο και πόσες μπάντες ο Γερμενής για να υμνήσει τον σατανά υπερασπιζόμενος τη χριστιανωσύνη τέλος πάντων περιμέναμε να μάθουμε το μέλλον του Ελληνικού Εθνικισμού κι εσύ μας κάνεις αναλύσεις για τη φυλή και το αίμα λες και ακούμε Γκέκα. Σοβαρέψου άνθρωπε μας και έχουμε και σοβαρά θέματα να αναλύσουμε.

_______________________________________________________

Σ.Λ. 27/10/2019, 20:43 μ.μ.

     Εξαιρετική ανάλυση από τα λίγα ολοκληρωμένα κείμενα αυτού του κουτσομπολίστικου σάιτ. 

_______________________________________________________

Καίτη Ψαρ. 27/10/2019, 22:31 μ.μ.

     Ανορθόγραφο και ασύντακτο σίγουρα δεν είναι του Καλέτζη.

Απάντηση Σ.Ο.:

     Σίγουρα δεν είναι του κ. Καλέντζη αλλά "ανορθόγραφο" και "ασύντακτο" δεν θα το λέγαμε. Βεβαίως, υπάρχουν ελάχιστα ορθογραφικά καθώς και ασυνταξίες (εμείς μεταφέρουμε τα κείμενα και σχόλια των αποστολέων μας με αντιγραφή/επικόλληση) αλλά αβλεψίες υπάρχουν παντού.

_______________________________________________________

Βασ. Γ. 27/10/2019, 22:46 μ.μ.

     Πολύ διαφωτιστικό κείμενο επικεντρωμένο στην ουσία του προβλήματος που είναι η ίδια η ποιότητα του λαού μας. Μπράβο στον συντάκτη.

_______________________________________________________

Επ. Κολ. 28/10/2019, 09:03 π.μ.

     Επίκαιρο όσο ποτέ ακόμα μια σπουδαία προσφορά του πάντα σημαντικού Καθιδρύματος. Ευχαριστούμε. Θα ήταν χρήσιμο ο συντάκτης να παρουσιάσει και μία ανάλυση των οργανώσεων και των αρχηγών του χώρου μιας και χάσαμε τη μπάλα με όλα τα μανιτάρια που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα και να μας διαφωτίσει για το τι γίνεται με τη Χρυσή Αυγή.

_______________________________________________________

Ν.Ρ.Π. 28/10/2019, 13:32 π.μ.

     Σεντόνι αλλά χωρίς ουσιαστική πληροφόρηση για το δια ταύτα και χωρίς να παίρνει την ευθύνη πρόβλεψης για την επόμενη μέρα. Ημιτελές κείμενο που δείχνει μάλλον για πρόλογος κάποιου άλλου που πρόκειται να γραφεί.Το πρόβλημα μας δεν είναι αν έχουμε ρωμιούς γραικούς ή κάτι άλλο. Το πρόβλημα είναι αν μπορούμε σε κάτι να ελπίζουμε με ότι να έχουμε.

_______________________________________________________

Μάριος Μάριος, 28/10/2019, 15:29 μ.μ.

     Απληροφόρητο σε κόβω κ Κρυστάλλη να γράφεις για μέλλον του εθνικισμού και να αγνοείς το νέο κομματικό κατασκεύασμα του Γιάννη λαγού με τον Γιώργο Σαγιά και την Μπιτάκου. Τι ξέρεις άμα δε μας λες τίποτα για αυτό ;
_______________________________________________________

b9mia, 28/10/2019, 17:52 μ.μ.

     Φίλτατε Ντάνο Κρυστάλλη,

     Οι ολίγιστοι εναπομείναντες Έλληνες είμαστε ευγνώμονες για τις σοφές διδαχές σου προς τις ανελλήνιστες λαότητες που ομνύουν για θρηνητικά φραπεδομπυρομπουζουκοσούβλακα. Ενέσκηψε ω πρεπόζιτε! Οι πλείστες όσες ιδιαιτερότητές σου δικαιολογούν πλήρως την Υψηλή αισθητική του βίου σου.

_________________________________________________________________________________

K. Δηλαβέρης, 29/10/2019, , 08:36 π.μ.

     Πολύ καλή η προσπάθεια του αρθρογράφου να καταγράψει μια πορεία και μια προοπτική αλλά ο ελληνικός εθνικισμός από καταγωγής του είναι μια υπόθεση τόσο αμφιλεγόμενη και σκοτεινή μέχρι σημείου να μιλάμε για πατρότητα "Δραγούμη", "Γιαννόπουλου" ή τόσων άλλων που μεταξύ τους είχαν τόση απόσταση. Ακόμα δε ξέρουμε τι είναι πραγματικά "ελληνικός εθνικισμός" και αυτό καταδικάζει σε αποτυχία κάθε προσπάθεια να τον αναλύσουμε και να μιλήσουμε για το μέλλον του. Μια νόθα κατάσταση είναι γιατί όπως πολύ σωστά γράφει και ο αρθρογράφος η μεγάλη πλειοψηφία ρωμιο-γραικύλων δεν αφήνει το περιθώριο της διαμόρφωσης εθνικισμού.
________________________________________________

ΜΡΤώ, Απ. 29/10/2019, 14:52 μ.μ.

     Εδώ καράβια χάνονται οι αναλύσεις μας μάραναν. Τι σημασία έχει να μιλάμε για το μέλλον του εθνικισμού όταν δεν έχει παρών. Ο ελληνικός εθνικισμός είναι μια περατζάδα τυχάρπαστων αρχηγίσκων που θέλουν να τα κονομήσουν. Τι να λέμε.
________________________________________________

S.E. 29/10/2019, 16:09 μ.μ.

     Σε μια τηλεφωνική συνομιλία δύο χρυσαυγιτών που δόθηκε από την ΕΥΠ στη δημοσιότητα και βρίσκεται στη δικογραφία της ΧΑ ακούμε τα παρακάτω: 

     Νίκος Αποστόλου: "Εγώ άμα γίνουν εκλογές θέλω να βάλω για υποψήφιος"
     Πηνελόπη Καραμιχάλη: "Θα πάρεις
 τ΄αρχίδια μου"
     Νίκος Αποστόλου: "Γιατί;"
     Πηνελόπη Καραμιχάλη: "Σιγά μη ξαναψηφίσουνε τη Χρυσή Αυγή"
     Νίκος Αποστόλου: "Ρε πας καλά; Έφτασε 40% και δε το έχεις πάρει χαμπάρι.. Κυβέρνηση θα είμαστε!"

     Μετά από αυτά για ποιο μέλλον συζητάς κ. Αλεξανδράτε;
________________________________________________

Χατζηκαρράς Αλέξανδρος (δηλαδή "Χατζημαύρος" γιατί  στη μητρική μας γλώσσα τα Τούρκικα "Καρρά" = Μαύρος), 7/1/2020, 22:09 μ.μ.

     Το μέλλον του Ελληνικού Εθνικισμού είμαστε μόνο εμείς για την πατρίς με την εκκλησία και τον σταυρό υπέρ βωμών και εστειών κα όχι σα και σας τους Ναζί με τον αγκυλωτό και τον Γκέμπελς εμείς με τις πενιές του Καζαντζίδη μας και όχι με το φασίστα Βάγκνερ στείλαμε κουστούμι στο καθαριστήριο μπένουμε βουλή.

Απάντηση Σ.Ο.:

     Aγαπητέ κ. Χατζηκαρρά ή Χατζημαύρε, κατανοούμε πλήρως τον ...υπαρξιακό καημό σας και όλες σας τις προετοιμασίες καθαριστηρίου για την είσοδό σας στη Βουλή μιας και οι ηδονοβλεψίες της βουλευτικής αποζημιώσεως υ π ά ρ χ ο υ ν  και θα ...υ π ά ρ χ ο υ ν  όσο οι αμανέδες θα εμπνέουν τους ιθαγενείς αντιφασίστες επαναφέροντάς σας στη λαγγεμένη ανατολή απ΄ όπου προέρχεστε (και δεν το κρύβετε, άλλωστε). Και βλέποντάς σας να ασφυκτιάτε σε μπουφάν αντί πολυτελών κοστουμιών συμπάσχουμε μαζί σας μέχρι να έρθει η ώρα η καλή όχι μόνο για την Βουλή αλλά και για το κορίτσι που περιμένει να δει ότι πραγματικά εννοείτε τα "περί Οικογενείας" και όχι σαν τον λοχαγό που μάλλον εννοούσε την ..."αλλαξο-" Οικογένεια κλπ κλπ. Άντε και ..."Νυμφίος" μιας και το προαναγγείλατε..., μη τ΄αφήσουμε στον τίτλο...
________________________________________________________