EΛΛΗΝΙΚΟN ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΙΔΡΥΜΑ

ΠΥΡΗΝΕΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΘΛΙΒΕΡΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ

του Λοθάριου

     Η υπόθεση του νεαρού αντιεξουσιαστή Νίκου Ρωμανού ήρθε να προκαλέσει πολύ ισχυρούς τριγμούς στις τάξεις του λεγομένου «εθνικού χώρου», από τις πιο εθνικόφρονες και ακροδεξιές (ως ήταν και αναμενόμενο εξάλλου) εκφάνσεις του ως και τις πιο ριζοσπαστικές. Ιδίως μετά τις εικονοκλαστικές τοποθετήσεις του εθνοκοινωνιστή Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη παρακολουθήσαμε έναν καταιγισμό ύβρεων, επιθέσεων και λοιδοριών που δείχνουν αν μη τι άλλο ότι η παραδοσιακή ελληνική εθνικοφροσύνη πνέοντας τα λοίσθια, απελευθερώνει κάθε είδους δηλητηριώδη αέρια και αποπνικτικές οσμές, δείγμα της προχωρημένης αποσύνθεσης που επικρατεί στο εσωτερικό της.

     Η υπεράσπιση του Ν. Ρωμανού λίαν ορθώς, έγινε βάσει ηθικών και αισθητικών κριτηρίων, πράγμα το οποίο και ώθησε πολλούς, δυστυχώς ακόμα και πέρα από το φάσμα της στενά νοουμένης «ακροδεξιάς», να εγείρουν ζητήματα πολιτικής και ιδεολογίας. Πρώτα απ' όλα θα όφειλαν ως ''εθνικιστές'' να γνωρίζουν ότι δεν είναι οι ιδέες που δίνουν αξία στους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι που με τη στάση τους ενσαρκώνουν, δικαιώνουν ή και σπιλώνουν τις ιδέες. Στην περίπτωση του Ρωμανού και της «Συνομωσίας των πυρήνων της φωτιάς - Φράξιας μηδενιστών», οι ακροδεξιοί αλλά δυστυχώς και αρκετοί εθνικόφρονος νοοτροπίας και αισθητικής ''εθνικοσοσιαλιστές'', έσπευσαν να κατατάξουν ηλιθίως τόσο τον νεαρό αγωνιστή όσο και την ομάδα αυτή στην οποία συμμετείχε στον χώρο της αναρχίας και φυσικά στην ευρύτερη αριστερά. Εάν η πολιτική τους κουλτούρα άξιζε κάτι περισσότερο από την αισθητική τους, θα είχαν καταλάβει προ πολλού ότι οι «Πυρήνες της Φωτιάς» μακράν του να αποτελούν ''αριστερή'' οργάνωση, τόσο από τον τίτλο τους όσο και από την πρακτική τους παραπέμπουν σε μια αναβίωση του επαναστατικού μηδενισμού του 19ου αιώνος, ο οποίος προέτασσε τον ατομικό και ωμό ηρωισμό μιας κατηγορίας επίλεκτων αγωνιστών στην ''μαζική'', πολιτική και οικονομική ''ταξική πάλη'' των σοσιαλδημοκρατικών και μεταρρυθμιστικών κινημάτων.

     Γι' αυτό και λίαν ορθώς η μαρξιστογενής αριστερά στάθηκε πάντα απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο στηλιτεύοντάς το ως ελιτιστική και περιφρονητική προς τις μάζες στάση. Και δεν είχε άδικο, αφού επρόκειτο για μια επανεμφάνιση του αριστοκρατικού υποβάθρου του Αρίου Ανθρώπου που δεν περιμένει καμία νομιμοποίηση από τα κάτω, από την μάζα, αλλά υποκαθιστά αυτήν την τελευταία με την πάλη της μικρής και κλειστής επίλεκτης ομάδος, του ''πυρήνα'' ή της ''φράξιας'', μέσα από μειοψηφικές ενέργειες, ακατανόητες από τον μεγάλο αριθμό, τουτέστιν ''συνωμοσίες'', που στόχο έχουν τον ολοκληρωτικό και καθαρτήριο πόλεμο, την Φωτιά!

     Δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι η κριτική του μαρξισμού, του υλισμού και εν τέλει ο Φασισμός ξεπήδησαν μέσα από τις τάξεις των υποστηρικτών της επαναστατικής βίας. Αν ο μηδενιστής είναι αυτός που εναντιώνεται σε όλες τις κυρίαρχες αξίες μιας κοινωνίας, τότε στον κόσμο του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, όσοι πιστεύουν στη Φυλή και στο Έθνος, οφείλουν να είναι πρώτοι και οι φανατικότεροι εκ των μηδενιστών! Διότι τι ήσαν ο Σωκράτης στη δημοκρατική Αθήνα, ο Ιησούς Χριστός στην Ιουδαϊκή Παλαιστίνη ή οι κλέφτες και οι (ευκατάστατοι) Φιλικοί συνωμότες της τουρκοκρατουμένης, πλην όμως εμπορικώς ευημερούσας Ελλάδος, αν όχι μηδενιστές που πλήρωσαν με θάνατο, βασανιστήρια και ατιμώσεις την εναντίωση τους σε εξαχρειωμένες και υποταγμένες μάζες και πυορροούσες την διαφθορά εξουσίες, προτού να εξυψωθούν ως το βάθρο φιλοσόφων, Θεανθρώπων ή εθνικών ηρώων;

     Από πολιτικής απόψεως η «Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς» ήταν αυτή που με προκήρυξη της το 2010 μιλούσε για πιθανότητα σύμπλευσης με τους αντισυστημικούς εθνικοσοσιαλιστές, ενώ χαρακτήριζε ορθότατα την «Χρυσή Αυγή» ως συστημικό κόμμα, και προέτρεπε μάλιστα τους αναρχικούς να μην χαίρονται με τις κατασταλτικές διώξεις κατά των «φασιστών» διότι κάλλιστα αυτές θα μπορούσαν να στραφούν και κατά των ιδίων, θέσεις που για στην πλειονότητα των αριστερών της Ελλάδος φάνταζαν τότε ως κρυπτοφασιστικές! Φυσικά δεν ήταν εθνικιστές ούτε εθνικοσοσιαλιστές αλλά είχαν το θάρρος να απειλούν με χτυπήματα το κΥνοβούλιο και να αναγνωρίζουν την αξία τους σε ορισμένους από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, ορίζοντας ξεκάθαρα ως βασικό και ουσιαστικό εχθρό το Κράτος και το κεφάλαιο, πράγμα ανήκουστο μέχρι τούδε στην Ελλάδα τόσο εξ' αριστερών, όσο και εξ' ακροδεξιών.

     Την ίδια στιγμή ορισμένοι ''λαϊκοί εθνικιστές'' επιδίδονταν σε κάθε είδους παλλικαρισμούς εντός και εκτός των κΥνοβουλευτικών εντευκτηρίων, ανακάλυπταν τα θέλγητρα του κΥνοβουλευτισμού και τον ατόκων δανείων και άρχιζαν να αποστηθίζουν το αλφάβητο του αντιφασισμού, όταν δεν έκαναν επιδείξεις γλωσσικού βαρβαρισμού και αγελαίου κρετινισμού σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο ή έξω από κάποιο θέατρο τρίτης κατηγορίας. Ακόμα χειρότερα, οι ακροδεξιοί βάλθηκαν να δικαιώσουν κι αυτήν ακόμα την παρωχημένη και προ πολλού ανασκευασθείσα περί ''ιστορικού υλισμού'' αντίληψη, που θέλει τις νοοτροπίες και λοιπές πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές των ατόμων απόρροιες της οικονομικής και ταξικής τους προελεύσεως! Έτσι διαβάσαμε κι ακούσαμε ατελείωτους μύδρους και πικρόχολα σχόλια κατά της κοινωνικής και ταξικής καταγωγής του Ρωμανού που φαίνονται να είναι αποκυήματα του κοινωνικού φθόνου της λούμπεν προλεταριακής και ξεπεσμένης μικροαστικής βάσης της εθνικοφροσύνης που προσπαθεί να ανακουφίσει την οδύνη από τα συμπλέγματα και τα στερητικά της σύνδρομα επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στην πιο επουσιώδη και δευτερεύουσα πτυχή της υπόθεσης αυτής.

     Όσοι αναρωτιούνται πως μπορεί τέκνα πλουσίων οικογενειών να γίνονται επαναστάτες, ομολογούν κατ' αυτόν τον τρόπο εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν θα επαναστατούσαν ποτέ οι ίδιοι αν είχαν την περιουσία της οικογενείας του Ρωμανού, κάτι που μόνο να ανεβάσει ηθικά μπορεί τον νεαρό αγωνιστή. Μάθαμε ακόμη ότι η απεργία πείνας για το δικαίωμα στη μόρφωση είναι ''εγωισμός'', ενώ κάποιοι έφθασαν στο σημείο να διερωτηθούν αν και οι πτωχοί γονείς που δεν δύνανται να σπουδάσουν τα παιδιά τους θα έπρεπε να τα ωθήσουν να γίνουν τρομοκράτες ή να διαπράξουν ένοπλες ληστείες. Οι ''πτωχοί'' γονείς λογικά σε μια κατεξαθλιωμένη και καταρημαγμένη χώρα θα έπρεπε να είχαν εξεγερθεί προ πολλού και προτρέψει σε εξέγερση και τα παιδιά τους για την μόρφωση, την δουλειά, την αξιοπρέπεια, την οικογένεια, το Έθνος και την Πατρίδα! Αλλά όπως λέει και το δημώδες παραδοσιακό: ''Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης...'', έστω και χωρίς σπίτι, αξιοπρέπεια και Πατρίδα ελεύθερη! Αλλά ακόμα κι αν εξεγείροντο οι πτωχοί τότε σίγουρα οι ίδιοι ακροδεξιοί θα έβριζαν, όχι τα ''κωλόπαιδα των βορείων προαστίων'' αλλά την ''αλητεία που θέλει να καταπατήσει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία''... Οι προφάσεις δεν θα λείψουν ποτέ καθώς οι γλώσσες των προσκυνημένων ήταν πάντα βουτηγμένες στο σίελο του θράσους ...

     Μεγαλύτερη είναι όμως η απορία και θλίψη μας προκαλεί η στάση ορισμένων ''εθνικοσοσιαλιστών'' που θεωρούν τρομοκρατία την ληστεία μιας τράπεζας ... ωσάν να ήταν οι τελευταίοι των μικροαστών. Η αλήθεια όμως είναι ότι και το όπλα που κράτησε ο Ρωμανός και οι σύντροφοι του ήσαν αληθινά, και εναντίον του πραγματικού εχθρού τα έστρεψαν και όταν βρέθηκαν στα χέρια του εχθρού αυτός τους αντιμετώπισε ως εχθρούς με πραγματικά χτυπήματα και βασανιστήρια. Πολλοί θα μας πουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά του κεφαλαίου, σπεύδει να τους υπερασπισθεί, μα αγαπητοί κύριοι, ο ΣΥΡΙΖΑ πράττει έναντι αντιεξουσιαστών που ομολογουμένως τον απεχθάνονται, αυτό ακριβώς που δεν έπραξε η «Χρυσή Αυγή» τον Απρίλιο του 2013 έναντι των νεαρών Αυτονόμων εθνικιστών του Βόλου που εντελώς συμβολικά είχαν κάψει έναν αυτόματο διανεμητή χρημάτων. Φαντάζομαι δεν ευθύνεται ο Ρωμανός για την αχρειότητα της ΧΑ, όμως εδώ ακριβώς αγγίζουμε την πιο αλγεινή αλήθεια.

      Οι περισσότεροι εκ των εθνικοφρόνων καθυβριστών του Ρωμανού στο βάθος αισθάνονται οργή γιατί η δική τους πλευρά δεν έχει να επιδείξει σε επίπεδο φυσικού και ηθικού θάρρους κάτι αντίστοιχο. Υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι, αισθανόμενοι στο βάθος ντροπή για την κατάντια του "χώρου" που υπηρέτησαν επί σειρά ετών, δημοσιεύουν παραληρηματικά κείμενα σε μια εκδοχή της Ελληνικής στην οποία δεν μας έχουν συνηθίσει μέχρι τώρα και που κάθε άλλο παρά τιμά τους χρήστες της, θα έπρεπε να μας πουν πώς και γιατί ο εθνικιστικός χώρος δεν επέτυχε να δημιουργήσει άξιους πολιτικούς στρατιώτες μέχρι τώρα πάρα τις καθαρολογίες και τις βαρυσήμαντες διακηρύξεις. Η αυτοαμφισβήτηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι, ίσως η πιο δύσκολη και επίπονη πλευρά της ηρωικής μας κοσμοθέασης.

     Αυτή η τοποθέτηση είναι η φυσική συνέχεια μιας άλλης που γράφτηκε τον Απρίλιο του 2013 για τους νεαρούς Αυτόνομους εθνικιστές του Βόλου, είμαστε σίγουροι ότι στη φυλακή θα είχαν πολύ περισσότερα να πουν με τους αντιεξουσιαστές του Βελβεντού, παρά μ' εκείνους που αναμένουν την αποφυλάκισή τους έχοντας απλώς την ικανοποίηση να εξυπηρετούνται από Ελληνίδες τραπεζοκόμους. Όμως το βέβαιον πλέον είναι ότι η επαίσχυντη "εθνικοφροσύνη", η μήτρα των συνθηκολογήσεων και των μειοδοσιών αγγίζει τον ιστορικό της θάνατο και οι σπασμοί που την κάνουν να εκκρίνει τόνους χολής είναι το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της επιθανάτιας αγωνίας της. Εμείς οφείλουμε να σταθούμε Όρθιοι για την επομένη μέρα, ώστε να οικοδομήσουμε μέσα από τα ερείπια μια νέα Εθνικοεπαναστατική πρωτοπορία κάτω απ' την σημαία της Τρίτης Θέσης.

''Προορισμός μας είναι να μην αφήνουμε ποτέ 

τους άλλους σε ησυχία.''

Arthur Moeller van den Bruck

     ΥΓ: Το παραπάνω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το Ιστολόγιο της κινηματικής συλλογικότητας "ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ" και το πρωτότυπό του βρίσκεται δημοσιευμένο εδώ.